Το δικό μας μήνυμα κατά του σχολικού εκφοβισμού

Η περασμένη εβδομάδα ολοκληρώθηκε, σε επίπεδο αρθρογραφίας, με την αξία της διαφορετικότητας. «Στη διαφορετικότητά μας βρίσκεται η αξία μας»: το δικό μας μήνυμα κατά του σχολικού εκφοβισμού το χθεσινό μου άρθρο στο pm που μπορείτε να διαβάσετε εδώ http://www.postmodern.gr/sti-diaforetikotita-mas-vrisketai-i-axia-mas-to-diko-mas-minyma-kata-toy-scholikoy-ekfovismoy/

Η διαφορετικότητα είναι αυτή που μας καθιστά μοναδικούς! Ο καθένας μας, με την προσωπικότητά του και τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, είναι μοναδικός και αυτό είναι ένα στοιχείο που όλοι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να τονίσουμε στα παιδιά.

Συνεχίζουμε, δυναμικά, με το θέμα!!Αυτή την εβδομάδα θα παρουσιάσουμε στο postmodern.gr μια συνέντευξη για την οποία είμαι πολύ χαρούμενη και συγκινημένη και θα σας εξηγήσω το γιατί, με τη δημοσίευσή της.

Με όλα αυτά τα θέματα για το σχολείο και τη διδασκαλία, μου ήρθε στο μυαλό η δική μου, πολύ ξεχωριστή, πρώτη εμπειρία διδασκαλίας σε σχολείο. Εκείνη την περίοδο (πάνε πάρα πολλά χρόνια, ασφαλώς!) έκανα το μεταπτυχιακό μου στο ΕΜΜΕ του Παν/μίου Αθηνών, την πρακτική μου στην ΕΡΤ στην εκπομπή του κ. Χαρδαβέλλα άνθρωποι.gr και ανέλαβα να διδάξω ιστορία σε ΤΕΕ. Οι μαθητές μου ήταν 15-17 ετών οι ανήλικοι και 35-50 ετών οι ενήλικοι. Στην ίδια τάξη. Χωρισμένοι ανήλικοι-ενήλικοι στην αριστερή και δεξιά πλευρά της τάξης. Υπήρχαν και κάποιες ενδιάμεσες ηλικίες, 20-25, που ήταν πιο κοντά στα μικρά, αλλά η μεγάλη ηλικιακή διαφορά ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της τάξης μας.

Σε πιο “βαθιά νερά” δεν νομίζω να μπορούσα να πέσω. Κάθε πρωί, οι μικροί μαθητές παραπονούνταν για τους μεγάλους ότι δεν τους θέλουν στην τάξη, γιατί τους χαλάνε το ευχάριστο κλίμα της παρέας και οι μεγάλοι παραπονούνταν για τους μικρούς ότι δεν αντέχουν τις αταξιούλες τους!

“Πώς να συμβιβάσεις το ηλικιακό χάσμα αλλά και το χάσμα απόψεων μικρών-μεγάλων;”-ήταν δύσκολο, αναπόφευκτες οι εντάσεις, αλλά και πολλές οι ευχάριστες και δημιουργικές στιγμές! Μια μοναδική και ενδιαφέρουσα εμπειρία για όλους μας που μάθαμε, τελικά, να συνυπάρχουμε και σε ένα πιο “ιδιόμορφο” πλαίσιο. Στο τέλη της χρονιάς οργανώσαμε μάλιστα και την εκδρομούλα μας και περάσαμε υπέροχα!

Έχω μάλιστα κρατήσει τα γραμματάκια και τα ποιηματάκια που μου έγραφαν οι μαθητές μου και τα έβρισκα κάθε πρωί στην έδρα, με το “παρατσούκλι” που μου είχαν βγάλει “Barbie μας”. Αργότερα έγινα και η “κυρία SOSARA”, γιατί έλεγα συνέχεια, για να τους μείνει στο μυαλό ό,τι θεωρούσα σημαντικό “αυτό είναι sosara”…!!

Γλυκιές και συγκινητικές εμπειρίες για όλους τους εκπαιδευτικούς που μας καθορίζουν και διαμορφώνουν την επαγγελματική μας ταυτότητα! Το σημαντικό είναι ότι πάντοτε αποκομίζουμε από αυτές κάτι πολύτιμο για να προχωρήσουμε και να βοηθήσουμε ταυτόχρονα και τους μαθητές μας να εξελιχθούν.

Με αυτή την ξεχωριστή ανάμνηση, λοιπόν, θα ξεκινήσω την εβδομάδα. Εύχομαι σε όλες τις φίλες και όλους τους φίλους του blog μια δημιουργική εβδομάδα!!