Είμαι συγκινημένη και συγκλονισμένη από το σοβαρότατο τροχαίο του νεαρού ηθοποιού, Τόμας Πρωτόπαππα, και μέσα από αυτό το κείμενο εκφράζω τη συμπαράστασή μου στην οικογένειά του. Όπως και στις οικογένειες όλων των θυμάτων τροχαίων ατυχημάτων, θέλοντας να περάσω το μήνυμα ότι πρέπει όλοι μας να ξεσηκωθούμε και να κάνουμε κάτι δραστικό για την πρόληψη τόσο σοβαρών ατυχημάτων που στερούν τη ζωή ή προκαλούν βαρύτατους τραυματισμούς σε νέους ανθρώπους. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει να γελάνε, να ονειρεύονται, να οραματίζονται το μέλλον τους με αισιοδοξία, να φτιάχνουν τη ζωή τους με χρώματα χαράς και αγάπης, και όχι να βρίσκονται σε κρεβάτια εντατικών μονάδων των νοσοκομείων, εξαιτίας ατυχημάτων που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν οι οδηγοί δεν ήταν εγκληματικά αμελείς, εάν οι ελληνικοί δρόμοι δεν είχαν τόσες κακοτεχνίες, εάν υπήρχαν φανάρια σε καίριους δρόμους και λεωφόρους! Ας αναλογιστούμε όλοι μας, πόσες φορές έχουμε, είτε ως οδηγοί, είτε ως συνοδηγοί, είτε ως πεζοί, βρεθεί έκθετοι στους παραπάνω κινδύνους που θα μπορούσαν να μας είχαν στερήσει τη ζωή. Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις ούτε φανάρια βάζουν οι δήμαρχοί μας στους δρόμους κι έτσι ακόμα κι όταν απλώς θέλουμε να κάνουμε το πιο απλό, να περάσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο, διακινδυνεύουμε….!! Ασφαλώς, στους ελληνικούς δρόμους έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλά ακόμα δεινά, καθώς κανένας σεβασμός προς τους πεζούς δεν υφίσταται, ενώ οι καθημερινοί καυγάδες μεταξύ των οδηγών αποδεικνύουν περίτρανα το χαμηλό μας επίπεδο , την έλλειψη παιδείας, και «εξηγούν» την πρόκληση ενός υψηλότατου αριθμού τροχαίων!!
Εάν μάλιστα λάβουμε υπ’ όψιν μας, ότι η Ελλάδα κρατάει τα «σκήπτρα» στα τροχαία ατυχήματα, τα οποία αποτελούν πρώτη αιτία θανάτου νέων ανθρώπων, επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως παιδεία στον τρόπο οδήγησης, είμαστε δηλαδή σε αυτό το σημείο απολίτιστοι. Ο κάθε ένας αγοράζει ένα δίπλωμα και βγαίνει στους δρόμους, αισθανόμενος «άρχοντας» και «κυρίαρχος» των δρόμων, αφήνοντας πίσω του θύματα. Δεν θα αναφερθώ στον οδηγό του εν λόγω τροχαίου, διότι δεν έχει βγει ακόμα το πόρισμα, αλλά θα μιλήσουμε για όλους εκείνους τους ανεύθυνους οδηγούς που θεωρούν εαυτούς «κυρίαρχους των δρόμων», καθώς επίσης για τις τεράστιες παγίδες των ελληνικών δρόμων, στους οποίους έχουν βρει το θάνατο, τόσοι νέοι άνθρωποι και με τόσο άδικο τρόπο!
Πριν από μερικούς μήνες έγραψα και δημοσίευσα στη σελίδα ένα κείμενο, το οποίο έφερε τον τίτλο «Όταν η ζωή μας ξεπερνάει» και αναφερόμουν σε εκείνα τα συνταρακτικά γεγονότα που, αναπάντεχα, λαμβάνουν χώρα στη ζωή μας. Αυτό ακριβώς το κείμενο μου ήρθε στο μυαλό, όταν πληροφορήθηκα το τι είχε συμβεί στον Τόμας. Συγκεκριμένα, έγραφα τότε «Είναι φορές που σκέπτομαι ότι η ζωή μας ξεπερνάει. Ότι συμβαίνουν κάποια συνταρακτικά γεγονότα που υπερβαίνουν τα όρια και τις δυνάμεις μας. Γεγονότα απρόσμενα που ανατρέπουν τα δεδομένα της καθημερινότητάς μας και γκρεμίζουν όλα τα σχέδια μας. Γεγονότα απρόοπτα, που δεν είχαμε υπολογίσει, δεν περιμέναμε να συμβούν και μας φέρνουν μπροστά σε μία νέα πραγματικότητα που δεν αντιμετωπίζεται εύκολα. Όπως όταν ξαφνικά χάνεις έναν πολύ δικό σου άνθρωπο, με τον οποίο μέχρι χθες γελούσες και έλεγες τα νέα της ημέρας. Ή όταν χάνεις τη δουλειά σου και αναγκάζεσαι να εγκαταλείψεις την πατρίδα σου και να ψάξεις νέες πατρίδες και νέες ευκαιρίες. Ή όταν φίλοι, στους οποίους είχες πιστέψει, σε προδίδουν. Ή όταν στόχοι, για τους οποίους πάλευες από παιδί ακόμα, μένουν ανεκπλήρωτοι. Μεγάλες ή μικρές απώλειες, δηλαδή, που όλοι μας –λίγο πολύ- έχουμε βιώσει. Είναι εκείνες τις φορές που η ζωή σου μοιάζει με χείμαρρο ορμητικό που σε παρασέρνει στα άγρια νερά του ή με ανεμοστρόβιλο που σε παρασέρνει στη δίνη του και σου στερεί τη δυνατότητα να αντιδράσεις. Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις ανήμπορος, «μικρός» και «ασήμαντος», «ανίκανος» να αλλάξεις τη μοίρα σου. Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις ότι είσαι έρμαιο που παρασύρεται από τις καταστάσεις, ότι έχεις φτάσει στον πάτο και δεν βλέπεις πουθενά φως. Είναι, τέλος, όλες εκείνες οι στιγμές που απεγνωσμένα ψάχνεις τα «πώς» και τα «γιατί», αναζητάς ευθύνες, αιτίες και ενόχους….κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη και αναρωτιέσαι «ποιος είσαι» τελικά και τι λάθη έχεις κάνει. Εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να διορθώσεις λάθη του παρελθόντος. Ταυτόχρονα όμως βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι, ακόμα κι αν είχες τη μαγική δύναμη να «ταξιδέψεις» στο χρόνο, δεν θα άλλαζες κάτι, θα έκανες τις ίδιες επιλογές που τώρα ορίζουν τη ζωή σου. Κι είναι από την άλλη κι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις ότι δεν έκανες κάποιο λάθος, ότι λειτούργησες σωστά κι όμως κάτι «στράβωσε» στην πορεία της ζωής σου, χωρίς εσύ να φέρεις την ευθύνη, και τώρα χωρίς προφανή λόγο ανεβαίνεις το δικό σου Γολγοθά…Όλοι, ενδεχομένως, έχουμε νιώσει κάπως έτσι, ότι δεν πάει πιο πέρα, ότι δεν έχουμε άλλη δύναμη να προχωρήσουμε, ότι δεν έχουμε άλλα όνειρα πια μέσα στην καρδιά, ότι δεν έχουμε καν άλλα δάκρυα να χύσουμε, ούτε άλλα χαμόγελα να σκορπίσουμε. Το μόνο που θέλουμε είναι να σταματήσει η ζωή να μας προσπερνά και να μας ξεπερνά, να σταματήσει να «τρέχει» με τόσο ιλιγγιώδεις ρυθμούς και να μας αφήσει λίγο χρόνο να σκεφτούμε τι μας συμβαίνει, γιατί μας συμβαίνει και να αντιδράσουμε ανάλογα, προσπαθώντας να διώξουμε αυτό που μας πονά. Ευχόμαστε, σαν τα παραμύθια, να μπορούσαμε να κλείναμε τα μάτια και όταν τα ανοίγαμε ξανά, να είχε περάσει η «μπόρα», να είχε τελειώσει ο εφιάλτης και να είχε ξημερώσει μία καλύτερη μέρα…..».
Έτσι και τώρα, μαθαίνοντας ότι ένας νέος άνθρωπος, γεμάτος ζωή, με ένα πλατύ χαμόγελο πάντα στα χείλη, με βλέμμα σαν τη θάλασσα και με οδηγό τα όνειρά του, έπεσε θύμα ενός τόσο σοβαρού τροχαίου, ένιωσα, για μία φορά ακόμα, ότι η ζωή είναι μία «τραγωδία» η οποία απλώς κρύβει στιγμές ευτυχίας, ενώ στο μεγαλύτερο μέρος της επιφυλάσσει δυσκολίες και ανηφόρες. Απλώς, ίσως τελικά εμείς οι άνθρωποι, «μαθαίνουμε» να ζούμε με τον πόνο, καθώς από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι και τη στιγμή που φεύγουμε από τη ζωή, ο πόνος γίνεται κάτι σαν δεύτερη φύση μας.
Ο νεαρός ηθοποιός, για τον οποίο μόνο καλά λόγια έχω ακούσει (όλοι όσοι τον γνώριζαν μου μίλησαν για ένα ευγενέστατο, χαμογελαστό και αξιοπρεπέστατο νεαρό άντρα, γι’ αυτό άλλωστε όλος ο κόσμος βρίσκεται στο πλευρό του) βρέθηκε απλώς τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη αδικία στη ζωή του. Δεν έφερε καμία ευθύνη για το φοβερό τροχαίο, φορούσε ζώνη, σταμάτησε να πάρει τηλέφωνο, ενώ όπως οι περισσότεροι θα μπορούσε να συνεχίσει να οδηγεί και να μιλάει στο κινητό. Εξαιτίας της μοιραίας στιγμής, της «κακιάς ώρας», όπως συνηθίζουμε να λέμε, ένας νέος άνθρωπος, με όνειρα και φιλοδοξίες, μέσα στο άνθος της νιότης του, δίνει μάχη για τη ζωή του. Αυτό ακριβώς το γεγονός υπερβαίνει τη λογική και αφήνει τεράστια ερωτηματικά για το πόσο σκληρή και άδικη είναι μαζί μας η ζωή.
Κλείνοντας, αισθάνομαι κι εγώ την ανάγκη να ευχηθώ στον νεαρό Τόμας να βγει νικητής από αυτήν τη μεγάλη μάχη. Να καταφέρει να αντλήσει από την καρδούλα του την τεράστια δύναμη που σίγουρα κρύβει μέσα του για να μπορέσει ξανά να χαμογελάσει με αυτό το πλατύ χαμόγελο που τον χαρακτηρίζει και να πραγματοποιήσει τα νεανικά του όνειρα! Και ανοίγω την αγκαλιά μου σε αυτήν τη μανούλα (ως μανούλα κι εγώ έχω μία μεγάλη ευαισθησία) που τώρα ανεβαίνει το δικό της Γολγοθά. Τα όνειρα που είχε ο Τόμας για τη ζωή ας είναι αυτά που θα τον κρατήσουν ζωντανό και θα δώσουν ξανά την ευτυχία στον ίδιο και την οικογένειά του! Την ίδια ακριβώς ευχή θα δώσω και σε όλα τα νέα παιδιά-θύματα σοβαρών τροχαίων που άδικα βρίσκονται στις εντατικές μονάδες των νοσοκομείων…..
Καρδαρά Αγγελική 