“Το περιπολικό δεν είναι ταξί. Καμία μόνη”
“Την έλεγαν Κυριακή, δεν έψαχνε ταξί”
“Δικαίωμα δεν έχεις στο σώμα μου επάνω,
Δε σου πέφτει λόγος πού πάω και τι κάνω
Δεν είναι αγάπη ο πόνος κι η βία
Όλες απαντάμε, αν αγγίξεις μία”
Η πιο δυνατή και ταυτόχρονα η πιο ελπιδοφόρα εικόνα των πολύ σκληρών ημερών που διανύουμε από την αρχές του Απριλίου ήταν η εικόνα των μαθητριών και των μαθητών του Μουσικού Σχολείου Ιλίου, οι οποίοι πραγματοποίησαν την Παρασκευή, 5-4, διαμαρτυρία έξω από το Αστυνομικό Τμήμα, όπου σφαγιάστηκε από τον πρώην σύντροφό της η 28χρονη γυναίκα. Η γυναικα είχε προστρέξει στο Αστυνομικό Τμήμα για να προστατευθεί από τον βίαιο πρώην σύντροφό της, ζητώντας βοήθεια αλλά και καθοδήγηση για το τι να κάνει απέναντι στην απειλή.
Τα συνθήματα που έγραψαν οι μαθητές και οι μαθήτριες με κόκκινη μπογιά, τα βαμμένα με κόκκινη μπογιά χέρια τους και οι στίχοι που με ψυχή τραγουδήσαν απο την ελληνική διασκευή του “Canción sin Miedo” της Vivir Quintana, πιστεύω ότι περνούν στον ενήλικο κόσμο ένα πολύ δυνατό μήνυμα, το ελπίζω να ακούσουμε με προσοχή όλες και όλοι μας ως ενεργά μέλη της κοινωνίας.
Γιατί όταν ακόμα και μπροστά στον άγριο σφαγιασμό νεαρής γυναίκας, κάποιοι χρήστες των ΜΚΔ γράφουν δημόσια “αφού έμπλεξε με αυτό τον τύπο”, “μα πώς περίμενε να της φερθεί;” (σχετική μου αρθρογραφία για τη δευτερογενή θυματοποίηση στο πρώτο σχόλιο) αυτά τα παιδιά που διαμαρτύρονται μας δείχνουν τελικά τον δρόμο που φαίνεται πως έχουμε χάσει!
Μπράβο παιδιά, είσαστε η ελπίδα μας σε έναν κόσμο που φαίνεται πως σκοτώνει την ελπίδα!
Είναι πραγματικά σπουδαία και αναγκαία η ευαισθητοποίηση της νέας γενιάς και ελπίζω τουλάχιστον οι νέοι και οι νέες μας να δώσουν τα χέρια και να συμπορευτούν σε μια πορεία ζωής με ισότητα σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους κομβικούς τομείς ζωής και δράσης και με τον απαιτούμενο σεβασμό εξαλείφοντας τα επικίνδυνα κοινωνικά στερεότυπα και τις βαθιές ριζωμένες αντιλήψεις για τη θέση και τον ρόλο της γυναίκας.
Οι σύγχρονες κοινωνίες οφείλουν να επενδύσουν στην εκπαίδευση της νέας γενιάς, ώστε αυτή η εικόνα που καταγράφηκε από τα ΜΜΕ (2ο σχόλιο) -κοριτσιών και αγοριών- τα οποία έγιναν η αγκαλιά που αναζητούσε η Κυριακή, μια αγκαλιά απέναντι στη βία, στο μίσος, την αδιαφορία και τη συναισθηματική απάθεια, να γίνει η εικόνα που θα επικρατήσει.
“Και κάθε λεπτό σχεδόν κάθε μέρα
Θρηνούμε μια κόρη, αδερφή και μητέρα
Μέσα σε μια νύχτα μας εξαφανίζουν
Συνένοχος είναι όποιος σιωπά, σα μας αφανίζουν”
Καρδαρά Αγγελική 