Στο τριανταφυλλάκι μου, χρόνια πολλά!

Τριανταφυλλάκι μου, χρόνια πολλά!! Να είναι, πάντα, η ζωή σου πλημμυρισμένη από αγάπη, καλοσύνη, τρυφερότητα, αγκαλιές και χάδια!! Να αγαπήσεις και να αγαπηθείς τόσο δυνατά και τόσο τρυφερά, όσο έχεις ανάγκη και όσο χρειάζεσαι! Γιατί από την ημέρα που γεννήθηκες -από την κοιλίτσα ακόμα, θα έλεγα- είσαι αγάπη και κάθε τι που κάνεις, κάθε τι που λες, είναι συνυφασμένο με την ουσία και το βαθύτερο περιεχόμενο της “αγάπης”.

Συχνά, με ρωτάς πόσο σε αγαπώ. Σου λέω, λοιπόν, ότι σε αγαπώ πιο πάνω από τα σύννεφα, πιο πάνω από τον Θεό, πιο πέρα από τον ορίζοντα και το ουράνιο τόξο, πιο μακριά από τον ήλιο και το φεγγάρι…. Σε αγαπώ ορμητικά….και γίνομαι κι εγώ ένα με την αγάπη για να σε φτάσω… και τελικά συναντιόμαστε σε εκείνο το σημείο όπου τα αστέρια γεννιούνται και αρχίζουν τον τρελό χορό τους. Σε εκείνη τη “φωλίτσα” μέσα στην αγκαλιά του ουρανού όπου όλα είναι μαγικά και ξεκινά το πιο όμορφο παραμύθι, δίχως δράκους και λύκους, μόνο με νεράιδες και πριγκίπισσες ευτυχισμένες. Έτσι, γίνεται η ζωή μας ένα συναρπαστικό παιχνίδι, με πολλά γέλια, αρκετές αγωνίες, χτυποκάρδια και αμέτρητη χαρά!

Τριανταφυλλάκι μου, είσαι το ευαίσθητο και γλυκό πλασματάκι μου που με εκπλήσσεις συνεχώς. Με εκπλήσσεις με τα όμορφα συναισθήματα που κρύβεις στην καρδούλα σου και τα εκφράζεις, έτσι ξαφνικά, με τον πιο δημιουργικό τρόπο, μέσα από τους στίχους και τη ζωγραφική. Σε καμαρώνω και σε θαυμάζω. Παίρνω μαθήματα ζωής από εσένα και “μεγαλώνω” δίπλα σου.

Σε βλέπω να μυρίζεις τα ρούχα μου, όπως έκανα κι εγώ παιδί όταν μου έλειπε η μαμά μου. Και αυτή η εικόνα με συγκινεί πολύ και με φέρνει ακόμα πιο κοντά σου….

Άννυ μου, πριν από 7 χρόνια, σε πήρα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου και έδωσα στα χειλάκια σου το πιο τρυφερό φιλί. Η συγκίνησή μου ήταν τεράστια. Το βίωμα πρωτόγνωρο και συγκλονιστικό. Ένας χείμαρρος συναισθημάτων έγινε η αγάπη μου για σένα που με παρέσυρε στη δίνη του. Έκλαιγα για ώρες, μέρες, μήνες, όταν σε κρατούσα στην αγκαλιά μου, γιατί σε θεωρούσα ένα εύθραυστο τριανταφυλλάκι. Κι ένιωθα τόσο αδύναμη μπροστά σου. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ το συναίσθημά μου. Τόσο δυνατό ήταν. Μάλιστα, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, που κυριολεκτικά τα είχα χάσει. Δεν ήξερα τι να κάνω…πώς να φερθώ…τι να σκεφτώ… Φοβόμουν να σε αγγίξω, μήπως σε πληγώσω, μήπως σου χαλάσω τα υπέροχα ανθάκια σου. Έτσι σε ένιωθα και έτσι σε ονειρευόμουν. Σαν το πιο όμορφο τριανταφυλλάκι της άνοιξης που ανθίζει χρόνο με το χρόνο και ανοίγει τα πεταλάκια του για να ζήσει τις στιγμές της υπέροχης και παραμυθένιας ζωής του.

Τριανταφυλλάκι μου, σε ευχαριστώ, γιατί μέσα στα μάτια σου βρίσκω χίλιους λόγους να χαμογελώ. Σε ευχαριστώ, γιατί μου έδειξες άλλους, καινούργιους δρόμους και μονοπάτια που δεν είχα ανακαλύψει μέχρι να σε συναντήσω και δεν γνώριζα πόση ευτυχία κρύβουν μέσα τους. Σε ευχαριστώ, γιατί όταν ήρθες στον κόσμο, απέδειξες ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από τη λογική και από κάθε άλλο συναίσθημα….

Εύχομαι, από τα βάθη της καρδιάς, μεγαλώνοντας, να πιστέψεις στον εαυτό σου και στις τεράστιες δυνάμεις σου και να κυνηγήσεις το όνειρό σου.

Θα είσαι για πάντα το τριανταφυλλάκι μου και θα είμαι πάντα δίπλα σου. Για ό,τι χρειάζεσαι. Όποτε το χρειάζεσαι. Έτσι, χωρίς πολλά λόγια, με τα χέρια μας ενωμένα και το βλέμμα να κοιτάζει όσο πιο ψηλά γίνεται, σε ό, τι ονειρεύεσαι!

Να είσαι πάντα ΑΓΑΠΗ, τριανταφυλλάκι μου!!

“Αστυνομικό και Δικαστικό Ρεπορτάζ”: ο νέος κύκλος μόλις ξεκίνησε….

Ο Μάιος είναι ένας πολύ δημιουργικός μήνας. Σήμερα, ξεκινάμε δυναμικά τον επόμενο κύκλο μαθημάτων στα προγράμματα συμπληρωματικής εξ αποστάσεως εκπαίδευσης (e-learning) του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το πρόγραμμα το οποίο έχω αναλάβει (συγγραφή και εκπαίδευση) με τίτλο «Αστυνομικό και Δικαστικό Ρεπορτάζ» και Ακαδημαϊκό Υπεύθυνο τον Αναπληρωτή Υπουργό Δημόσιας Τάξης, Καθηγητή Εγκληματολογίας, κ. Γιάννη Πανούση, συνεχίζει με μεγάλη επιτυχία.

Το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα βάζει ένα λιθαράκι στην έρευνα, εφοδιάζει τον αστυνομικό και δικαστικό συντάκτη με σημαντική γνώση, με πολύτιμη εγκληματολογική και ποινική γνώση και ταυτόχρονα παρέχει χρήσιμες πληροφορίες, ώστε ο δημοσιογράφος να μπορέσει να συνδυάσει τη γνώση με την πράξη.

Είμαι ενθουσιασμένη που αποτελώ μέρος αυτής της σπουδαίας προσπάθειας που λαμβάνει χώρα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με τα προγράμματα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και είμαι  τυχερή που έχω «οδηγό» σε αυτή την προσπάθεια τον Καθηγητή Εγκληματολογίας και μέντορά μου, κ. Γιάννη Πανούση.

Για περισσότερες πληροφορίες, σχετικά με το πρόγραμμα:  http://elearn.elke.uoa.gr/show_programs.php?catID=all&prID=44

 

Κλείνοντας, αισθάνομαι την ανάγκη να υπογραμμίσω την πολύ μεγάλη αγάπη των νέων παιδιών που ασχολούνται με τα ΜΜΕ για το αντικείμενο της εγκληματολογίας, την οποία διαπιστώνω (με μεγάλη χαρά) και στο πλαίσιο του elearning, αλλά και των διαλέξεων στο Τμήμα ΕΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μάλιστα, οι φοιτητές του Τμήματος, με την καθοδήγησή μας, παρουσίασαν εργασίες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να απεικονίζονται από τα ΜΜΕ τα εγκλήματα και το φαινόμενο της εγκληματικότητας, οι οποίες απέδειξαν το υψηλό επίπεδο των φοιτητών του ΕΜΜΕ.

Αναμφίβολα, το αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ έχουν εξαιρετικές δυσκολίες και απαιτούνται εξειδικευμένες γνώσεις ώστε να μπορέσει αυτού το είδος το ρεπορτάζ να προσεγγιστεί ολοκληρωμένα, τεκμηριωμένα, με ακρίβεια και σαφήνεια και σύμφωνα με τον Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας.  Γι’ αυτό κρίνω πολύ σημαντικό να επιμορφώνονται οι νέοι δημοσιογράφοι σε αυτό το αντίκειμενο, προκειμένου να μην επαναλάβουν τα λάθη των παλαιοτέρων, αλλά να δώσουν στο αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ ένα επιπρόσθετο κύρος, προσφέροντας στο κοινό ουσιαστική ενημέρωση, χωρίς υπερβολές, με τρόπο απλό και κατανοητό.

Οιονεί…κρατούμενος

Ευχαριστώ θερμά την συντακτική ομάδα της εφημερίδας

 “Οιονεί…Κρατούμενος”, του Συλλόγου Υπαλληλων Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα (ΕΚΚΝΑ), Συλλόγων Υπαλλήλων Συγκροτήματος Κορυδαλλού, Αρ.φύλλου 19, Μάρτιος-Απρίλιος-Μάιος 2015 (www.osye.org.gr) και κυρίως τον κ. Νίκο Βαρβατάκο για την τιμητική πρόταση να παρουσιάσω τα βασικά πορίσματα της έρευνάς μου “Φυλακή και Γλώσσα”, η οποία τον Ιούνιο του 2014 εκδόθηκε (εκδ. ΑΝΤ.Ν.Σάκκουλα) και να παρουσιάσω το τι εκφράζει η γλώσσα της φυλακής, πώς λειτουργεί και πώς μέσω αυτής οι έγκλειστοι εκφράζουν σκέψεις, ιδέες και συναιθήματα, καθώς και τους λόγους για τους οποίους χρησιμοποιείται στο κλειστό και περιοριστικό πλαίσιο ενός ολοκληρωτικού ιδρύματος, όπως είναι η φυλακή.

Στο συγκεκριμένο τεύχος, αξίζει να αναφέρω ότι γίνεται ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στις ελληνικές αγροτικές φυλακές, με την παράθεση πολλών και σημαντικών στοιχείων για τον τρόπο λειτουργίας τους. Όπως ενημερωνόμαστε μέσα από μια ιστορική αναδρομή, οι Αγροτικές Φυλακές Τίρυνθας υπήρξαν η φυσική συνέχεια της γεωργικής σχολής που οικοδομήθηκε από τον Α’ Κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια. Από τα πρώτα έτη της λειτουργίας της αγροτικής φυλακής, ο σκοπός της ίδρυσής της είχε επιτευχθεί. Περιλαμβάνει καλλιεργήσιμες εκτάσεις, κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις και βιοτεχνικές μονάδες που συντηρούνται από την εργασία των κρατουμένων.

Οι μαρτυρίες των κρατουμένων που καταγράφονται στο εν λόγω τεύχος είναι πολύ θετικές για τις φυλακές Τίρυνθας, καθώς όπως γράφει ο κρατούμενος Σ.Β. “ο ανοιχτός χώρος, το φυσικό, πράσινο περιβάλλον και η δυνατότητα να κινούνται ξεκλείδωτοι, ουσιαστικά όλο το 24ωρο, συντελεί σε μια ανεβασμένη ψυχολογία  που κάνει τον κρατούμενο νιώθει απλώς περιορισμένος-φυλασσόμενος και όχι κρατούμενος”.

Επίσης,  ένα ιστορικό ντουκουμέντο παρατίθεται, καθώς μας παρουσιάζεται απόσπασμα ενός σπουδαίου συγγραφικού έργου, σχετικά άγνωστου, το οποίο ανάγεται στην εποχή των πρώτων ετών λειτουργίας των αγροτικών φυλακών στη χώρα μας.

Ο Αναπληρωτής Υπουργός Δημόσιας Τάξης, Καθηγητής Εγκληματολογίας, κ. Γιάννης Πανούσης, καταθέτει συγκεκριμένες, μακροπρόθεσμες προτάσεις για το σωφρονιστικό, μεταξύ των οποίων ετήσια αξιολόγηση των θεσμών και των νόμων, ομάδα εργασίας που θα σχεδιάσει μια πειραματική φυλακή του μέλλοντος, αγροτικές και βιοτεχνικές γυναικείες φυλακές, μονάδες μέριμνας ανηλίκων, επιμόρφωση του προσωπικού, μια open day, δηλαδή μέρα ανοιχτή στις φυλακές, ώστε να δούμε τι συμβαίνει στις φυλακές και να γκρεμιστολυν τα τεχνητά τείχη ανάμεσα στη φυλακή και την ελεύθερη κοινωνία.

Θα κλείσω υπογραμμίζοντας ότι το μήνυμα που μας περνάει η συγκεκριμένη έκδοση είναι να δούμε πίσω από τα τείχη της φυλακής, να πάψει ο θεσμός της φυλακής να είναι αποκομμένος από την ευρύτερη κοινωνία, γιατί όλως πολλές φορές έχω τονίσει και μέσα από κείμενά μου στη σελίδα, η συντριπτική πλειοψηφία του έγκλειστου πληθυσμού θα αποφυλακιστεί σε σύντομο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Επομένως, ο θεσμός της φυλακής δεν εξυπηρετεί κανέναν να είναι κλειστός και μη ορατός από την κοινωνία.

Κυνηγώντας το όνειρο, πίσω και πέρα από τους μύθους

Σήμερα ξεκινά μια πολύ απαιτητική εβδομάδα για τους τελειόφοιτους του Λυκείου που δίνουν πανελλαδικές εξετάσεις. Εύχομαι, από καρδιάς, σε όλα τα παιδιά να είναι ήρεμα, συγκεντρωμένα και να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Αναμφίβολα, η αγωνία τόσο των ίδιων των παιδιών, όσο και των οικογένειών τους, είναι πολύ μεγάλη.

Ελπίζω, βέβαια, κάποια στιγμή να τολμήσει ένας εμπνευσμένος Υπουργός Παιδείας να δώσει άλλη διάσταση και άλλο περιεχόμενο στις εξετάσεις και κυρίως να “γκρεμίσει το μύθο των εξετάσεων” που, κυριολεκτικά, εξουθενώνει τα παιδιά, τα οποία χάνουν άδικα τα τρία υπέροχα λυκειακά τους χρόνια σε φροντιστήρια και σκληρή αλλά ταυτόχρονα στείρα μελέτη!

Κατά την κρίση μου, είναι πραγματικά άδικο να εξακολουθεί η παιδεία μας να στηρίζεται στην εξάντληση -σωματική και πνευματική- των εφήβων μας, οι οποίοι αντί να απολαμβάνουν τις μαγικές στιγμές της νιότης τους, μαθαίνοντας αξίες ζωής, διαβάζοντας ποίηση, λογοτεχνία, παίζοντας θέατρο, δημιουργώντας μέσα από τη μουσική και τη ζωγραφική, να τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο, σαν ρομποτάκια που σιγά σιγά “στεγνώνουν” από δημιουργικότητα και αγάπη για ζωή. Το σχολείο γίνεται μια φυλακή και η σχολική ζωή ταυτίζεται με έναν άνισο αγώνα με το χρόνο και την ανούσια γνώση.
Επίσης, εγκλωβίζουμε τα παιδιά μας σε έναν σκληρότατο ανταγωνισμό που δεν αναδεικνύει την αξία και τη μοναδικότητα, αλλά πρωτίστως την παπαγαλία. Ο άριστος δεν επιβραβεύεται. Διότι άριστος δεν είναι μόνο αυτός που μελετά και απομνημονεύει εύκολα, αλλά και αυτός που μπορεί να δημιουργήσει, να επιλύσει αποτελεσματικά δύσκολες καταστάσεις, να χειρίζεται άριστα το λόγο, να συνεργάζεται πολύ καλά με τους υπόλοιπους κ.λπ.

Σαφώς, πρέπει να υπάρξει ένα σύστημα εισαγωγής. Το οποίο όμως θα είναι πλήρως αποδεσμευμένο από το σχολείο. Δεν νοείται το σχολείο να μετατρέπεται σε φυλακή! Θα μπορούσε, για παράδειγμα, η Τρίτη Λυκείου ή μια επιπρόσθετη επόμενη χρονιά να είναι αφιερωμένη στις εξετάσεις. Αλλά μόνο μια χρονιά. Χωρίς φροντιστήρια. Είναι αδιανόητο να σπαταλάει μια οικογένεια τόσα χρήματα για επιπρόσθετα μαθήματα, όταν με τα ίδια χρήματα ένα παιδί θα μπορούσε να κάνει στο μέλλον ένα αξιολογότατο μεταπτυχιακό που θα του άνοιγε πολύ σημαντικούς δρόμους στην επαγγελματική του ζωή!

Επίσης, το ολοκληρωμένο σύστημα εισαγωγής θα εκτιμούσε και θα αξιολογούσε πολλά στοιχεία που σε καμία περίπτωση δεν θα βασίζονταν στη στείρα γνώση την οποία οι μαθητές θα αποκτούσαν σε κάποιο φροντιστήριο. Τα παιδιά θα μπορούσαν, ακόμα, να δίνουν και κάποιες εξετάσεις στη Σχολή που τους ενδιέφερε, ώστε να αποκομίσουν μια ολοκληρωμένη εικόνα για την κάθε Σχολή και εάν πραγματικά τους ταιριάζει.

Το πιο σημαντικό, όμως, όπως προείπα είναι να γκρεμιστεί ο μύθος των εξετάσεων. Με υπευθυνότητα, οι αρμόδιοι φορείς που θέλουν το Ελληνόπουλο να σπουδάζει μέχρι τα 30 του, για χίλιους δυο ιδιοτελείς σκοπούς, να πούνε αλήθειες: πρώτον, ότι υπάρχουν χιλιάδες εναλλακτικές που εντέχνως αποκρύπτονται από τα παιδιά, τα οποία θεωρούν ότι το Πανεπιστήμιο είναι η μοναδική λύση. Δεύτερον, να εξηγήσουν με σαφήνεια ότι στην Ελλάδα οι πανεπιστημιακές σπουδές είναι ανεξάρτητες από την αγορά εργασίας και εκ των πραγμάτων δεν θα βρούνε στην Ελλάδα εργασία όλοι οι απόφοιτοι όλων αυτών των Σχολών. Τρίτον, να αναβαθμίσουν το ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο, το οποίο δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα στην Ευρώπη, εάν εξακολουθούν να το ευτελίζουν. Το Πανεπιστήμιο δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Είναι ο ιερός χώρος της γνώσης και της ανταλλαγής σκέψεων και ιδεών και όλοι πρέπει να το σεβόμαστε.

Τέταρτον, να εξηγήσουν στα παιδιά τις εναλλακτικές που τους προσφέρονται μέσω μεταπτυχιακών σπουδών, προγραμμάτων επιμόρφωσης κ.λπ. που πολλές φορές έχουν μεγαλύτερη αξία και σημασία από τις προπτυχιακές μας σπουδές. Αυτό το καταθέτω και από την προσωπική μου εμπειρία και, ειλικρινά, μετανιώνω για τα χρόνια του Λυκείου που σπατάλησα επιλέγοντας αυτή την τραγική επιλογή των πανελλαδικών εξετάσεων: με τα φροντιστήρια και την εξουθενωτική, ανούσια, “μελέτη”. Είναι, μάλιστα, σημαντικό να τονίσω ότι όταν τελικά σταμάτησα το φροντιστήριο λατινικών (πήγαινα σε ένα εξαιρετικό φροντιστήριο, το οποίο όμως δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις δικές μου “ιδιαιτερότητες”, διότι ήθελα μια διαφορετική μαθησιακή προσέγγιση, καθώς υπήρξα ένα πολύ ντροπαλό παιδί που “χανόταν” στην ομάδα) και μελέτησα με τη μητέρα μου (αν και γιατρός εκείνη) απέδωσα πολύ καλύτερα. Εξίσου και ο σύζυγός μου όταν μελέτησε μόνος του φυσική, εξαιτίας αδυναμίας της οικογένειάς του να παρακολουθήσει το πρόγραμμα του φροντιστηρίου, έγραψε “20”.

Πέμπτον, επιτέλους πρέπει να αναβαθμιστεί και η τεχνική παιδεία και να αρχίσουν πλέον τα παιδιά να γίνονται εξαίρετοι τεχνίτες που θα βρίσκουν άμεσα εργασία. Έκτον, να αναβαθμιστεί και η ιδιωτική παιδεία στην Ελλάδα και να πάψουν να την τρέμουν οι πολιτικοί, ως δήθεν “ταξική”. Οι οικογένειες που έχουν την οικονομική άνεση, αναμφισβήτητα θα προτιμήσουν τη λύση του εξωτερικού, είτε σε προπτυχιακές, είτε σε μεταπτυχιακές σπουδές. Συνεπώς, γιατί να μη διοχετευτούν όλα αυτά τα τεράστια ποσά χρημάτων στην Ελλάδα και ταυτόχρονα να αποτελέσουν οι δημόσιες και οι ιδιωτικές Σχολές πόλο έλξης για φοιτητές και σπουδαστές από όλα τα μέρη του κόσμου; Αντί να βρίσκεται, για παράδειγμα, η καλύτερη Σχολή Ελληνικής Φιλολογίας στο Cambridge, να βρίσκεται στην Ελλάδα και να φοιτούν σε αυτήν φοιτητές από όλο τον κόσμο!! Αυτό σημαίνει αναβάθμιση της παιδείας μας!

Χαρακτηρίζω κατάντια την κατάσταση που επικρατεί όλα αυτά τα χρόνια στον τόπο μας αναφορικά με το φλέγον ζήτημα της παιδείας μας: εξουθενώνουμε τα παιδιά μας, τα “ποτίζουμε” με άχρηστη πληροφορία και τα αναγκάζουμε στα 16 τους να αποφασίσουν και να επιλέξουν την επαγγελματική κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν για όλη τους τη ζωή!! Εάν περάσουν σε μια Σχολή (έστω και τελευταίας επιλογής) καμαρώνουμε στους γείτονες και θεωρούμε ότι λύσαμε το πρόβλημα, χωρίς να μας ενδιαφέρει εάν το παιδί θα αποφοιτήσει, μετά από πόσα χρόνια θα αποφοιτήσει και τι σπουδαία πράγματα θα αποκομίσει από τις σπουδές του. Λένε, πάντως, ότι το Πανεπιστήμιο βγάζει καλούς ταβλαδόρους! Ελπίζω, η οργανωμένη Πολιτεία να ενδιαφερθεί να αποφοιτήσουν ολοκληρωμένοι επιστήμονες που θα μπορούν και στη χώρα τους να κάνουν έρευνα και να εξελίξουν την επιστήμη τους. Γιατί έχουμε λαμπρούς νέους επιστήμονες!

Ας μην αγχώνουμε, λοιπόν, άδικα τα παιδιά μας. Ας τους δώσουμε ισχυρά εφόδια και υψηλές αξίες ζωής, ας τους βοηθήσουμε να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους και να αναδείξουν τη μοναδικότητά τους και είναι βέβαιο ότι θα μπορέσουν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και να είναι πραγματικά ευτυχισμένα, ολοκληρωμένα και επιτυχημένα άτομα!! Ο νέος που έχει εμβαθύνει στο αντικείμενο που τον ενδιαφέρει και έχει αποκτήσει ουσιαστική γνώση, έχει πάθος για ζωή, όρεξη για σκληρή δουλειά και δημιουργία, επιμονή και υπομονή, θα καταφέρει να βρει το δρόμο του και να κατακτήσει την δική του κορυφή!! Όλα τα άλλα είναι μύθοι και ας μην εγκλωβιζόμαστε σε αυτούς, ούτε να παρασυρόμαστε από κοινωνικά στερεότυπα!

Θα κλείσω με την δική μου εμπειρία ζωής: πέρασα από τους τελευταίους στην Ελληνική Φιλολογία του Πανεπιστημίου Αθηνών (Σχολή πρώτης επιλογής, γιατί στα 15 μου δεν είχα αποφασίσει τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Μετά τα 20 συνειδητοποίησα ότι το όνειρό μου είναι να διδάσκω δημοσιογραφία), με μια βαθμολογία που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρινόταν στις σκληρές θυσίες που είχα κάνει και στα χρήματα που δαπανήθηκαν σε ιδιαίτερα και φροντιστήρια. Αποφοίτησα όμως στα τέσσερα χρόνια μέσα στους δέκα πρώτους της Σχολής, γιατί “αφέθηκα” στη γνώση και αναζήτησα την ουσία των καταστάσεων που βίωνα. Γι’ αυτό αισθάνομαι τόσο έντονα την ανάγκη να “φωνάξω” στα παιδιά ότι δεν πρέπει να ζούνε μέσα στα στερεότυπα που φτιάχνει μια κοινωνία που δεν έχει διάθεση να προχωρήσει, αλλά να αναζητήσουν το δικό τους μαγικό και συναρπαστικό παραμύθι, να αναζητήσουν την δική τους αλήθεια και ουσία ζωής, μέσα σε πράγματα και πρόσωπα που αγαπάνε. Έτσι, θα φτάσουν στην ευτυχία που με τόσο κόπο αναζητούν…..

Το σημερινό μου κείμενο το αφιερώνω σε όλα τα παιδιά που εξετάζονται σήμερα και κυρίως στα αγαπημένα μου κοριτσάκια, Λυδία, Ελίζαμπεθ, Φελίσια. Κορίτσια, σας αγαπώ πάρα πολύ και εύχομαι να κατακτήσετε την κορυφή των ονείρων σας, γιατί το αξίζετε!!

“Το έγκλημα σκληραίνει. Η ανθρώπινη ζωή απαξιώνεται” : σκέψεις και προτάσεις για το έγκλημα και τον εγκληματία

Κάποιοι φίλοι μου, λόγω της ενασχόλησής μου με το έγκλημα και την εγκληματική ψυχή, μού ζήτησαν να γράψω δυο λόγια για το αποτρόπαιο έγκλημα που μας συγκλόνισε όλους, με θύμα ένα τετράχρονο αγγελούδι. Αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες φράσεις που έγραφα πριν από λίγους μήνες, ετοιμάζοντας το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Αστυνομικό και Δικαστικό Ρεπορτάζ» στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ξαναδιαβάζοντας αυτές τις φράσεις, δεν το κρύβω ότι «πάγωσα».

Αποφάσισα, λοιπόν, με το σημερινό κείμενο να αναφερθώ σε αυτές τις φράσεις και να προσπαθήσω να τις αναλύσω. Εν συνεχεία, θα ήθελα να κάνω λόγο για ένα ειδεχθές έγκλημα με θύμα πάλι ένα ανήλικο αγγελούδι, το οποίο πριν από λίγα χρόνια συγκλόνισε την αμερικανική κοινωνία και στο οποίο, μεταξύ άλλων, θα κάνω αναφορά αυτή την Παρασκευή στους φοιτητές του ΕΜΜΕ.

Όπως προείπα, θα ξεκινήσω την ανάλυση καταγράφοντας τη φράση που πριν από λίγο καιρό έγραφα στο πλαίσιο του προγράμματος «Αστυνομικό και Δικαστικό Ρεπορτάζ». Αναφερόμουν στις αλλαγές στη φύση του εγκλήματος και στον τρόπο με τον οποίο αυτό απεικονίζεται από τα ΜΜΕ. Αυτό που τόνιζα είναι ότι η εγκληματικότητα αποκτά και νέες μορφές στο πλαίσιο της σύγχρονης εποχής, οι οποίες πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν. «Το έγκλημα σκληραίνει, η βία γίνεται άμετρη, άσκοπη και σαδιστική, ενώ η ανθρώπινη ζωή απαξιώνεται».

Αξίζει να σημειώσω ότι στο πλαίσιο ημερίδας με θέμα «Σύγχρονη κρίση και εγκληματικότητα, τάσεις και προοπτικές, προβληματισμοί και προτάσεις», που είχε διοργανώσει το έτος 2011 ο Ροταριανός Όμιλος Βόλου «ΑΡΓΩ», στο αμφιθέατρο του ΤΕΕ Μαγνησίας, ο Καθηγητής Εγκληματολογίας, νυν αναπληρωτής Υπουργός Δημόσιας Τάξης, κ. Γιάννης Πανούσης, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Το πρόβλημα της εγκληματικότητας στη χώρα μας δεν είναι ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Έχουμε πλέον άμετρη, άσκοπη και σαδιστική βία και αυτό μεταφράζεται ως πρόβλημα απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής. Αυτό είναι που πρέπει να δούμε και να αναλύσουμε τους λόγους της άμετρης βίας. Να μάθουμε γιατί κάποιος σκότωσε για να ληστέψει, γιατί έριξε 27 σφαίρες αντί για μια. Παλιά ο διαρρήκτης δεν έφερε ποτέ πάνω του σουγιά, φοβούμενος μην τον συλλάβουν και τον βρουν πάνω του. Αυτή τη στιγμή όλοι έχουν όπλο, όλοι το χρησιμοποιούν και σε λίγο θα το χρησιμοποιούν και τα εν δυνάμει θύματα. Αυτό είναι αξιακό ζήτημα και όχι αναγκαστικά αστυνομικό ή εγκληματικό θέμα. Έχουν εκπέσει πλέον κάποια πράγματα και αξίες. Αυτό το φαινόμενο της έκπτωσης αξιών είναι εισαγόμενο και πρέπει να το δούμε έτσι. Δεν το θέτω ως θέμα ρατσισμού, αλλά η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν είναι σε εμπόλεμη κατάσταση, που δεν έχει μεγάλες κοινωνικές αναστατώσεις, οπότε δεν εξηγείται ούτε συγχωρείται, ούτε συμψηφίζεται».

Αυτό είναι, και κατά την δική μου κρίση, το μείζον ζήτημα που πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρότατα. Το ότι η ανθρώπινη ζωή, πλέον, χάνει την αξία της! Με αποτέλεσμα εγκλήματα που διαπράττονται με ειδεχθή τρόπο να λαμβάνουν χώρα και στην Ελλάδα, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι στο παρελθόν και η βία να γίνεται άμετρη, άσκοπη και σαδιστική, κατά την εξαιρετικά εύστοχη δήλωση του κ. Πανούση.

Σε αυτό το σημείο κρίνω πολύ σημαντική την έννοια της «πρόληψης». Πρόληψη με την έννοια της ενημέρωσης σε ένα πρώτο επίπεδο και της δημιουργίας οργανωμένων δομών σε ένα δεύτερο επίπεδο. Όσον αφορά την συγκεκριμένη περίπτωση ακραίας εγκληματικότητας που εξετάζουμε, δεν μπορώ να πιστέψω ότι κανείς δεν γνώριζε, δεν έβλεπε, δεν άκουγε. Ένα καίριο ερώτημα, ωστόσο, είναι «σε ποιο βαθμό και με ποιον τρόπο μπορεί αυτός που γνωρίζει, βλέπει, ακούει», να βοηθήσει;

Σαφώς, η αστυνομία δεν θα μπορούσε να παρέμβει με ενδείξεις και όχι αποδείξεις, ούτε σε αυτήν, ούτε σε ανάλογες περιπτώσεις. Ωστόσο, μια σκέψη που καταθέτω είναι ότι θα μπορούσε να υπάρχει ένας έλεγχος, ένας κοινωνικός λειτουργός, ένας ψυχολόγος, ώστε να ελέγξουν τις συνθήκες διαβίωσης ενός παιδιού που οι γείτονες, για παράδειγμα, το βλέπουν να κυκλοφορεί γυμνό στο καταχείμωνα. Ή ακόμα το ίδιο το οικογενειακό περιβάλλον, στενό ή και ευρύτερο, που γνωρίζει συγκεκριμένα γεγονότα καθώς και την αδυναμία των γονιών σε ουσίες για παράδειγμα, να απευθυνθεί έγκαιρα σε κάποιες οργανωμένες δομές. Έστω και μια ζωή να προστατευθεί, αξίζει τον κόπο!

Από την άλλη πλευρά, πρέπει να υπάρξει ενημέρωση ώστε να πάψει να επικρατεί ο «νόμος της σιωπής» στο πλαίσιο της οικογένειας, καθώς πολλές περιπτώσεις έχουν καταγραφεί, όπου ο ένας από τους δύο γονείς γνωρίζει ότι ο άλλος κακοποιεί το παιδί, αλλά δεν μιλάει! Μου φαίνεται απίστευτο και θεωρώ ότι συνιστά εξίσου συνενοχή στο έγκλημα της κακοποίησης, όμως συμβαίνει και στο σημείο αυτό πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει πρόληψη. Με την σωστή ενημέρωση του πληθυσμού, με εκστρατείες ενημέρωσης και δημόσιες συζητήσεις, οι γονείς να μάθουν ότι πρέπει να μιλάνε και ότι μπορεί να υπάρξει ουσιαστική βοήθεια από επίσημους φορείς, ακόμα κι αν εκείνοι αδυνατούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.

Δεν υποστηρίζω ότι είμαστε σε θέση να προλάβουμε όλα τα εγκλήματα, αλλά είμαι βέβαιη ότι υπάρχουν πολλά σημεία, για τα οποία το ευρύ κοινό και οι οικογένειες μπορούν να ενημερωθούν και να τεθούν σε δημόσια συζήτηση.

Θα κλείσω το άρθρο, με αναφορά σε ένα ειδεχθές έγκλημα που απασχόλησε εντονότατα την αμερικανική κοινωνία και οδήγησε σε μια δικαστική ετυμηγορία που αμφισβητήθηκε από τους πολίτες. Το συγκεκριμένο έγκλημα παραμένει ωστόσο άλυτο, με απαντήσεις σε φλέγοντα ερωτήματα να μην έχουν δοθεί. Ελπίζω και εύχομαι στην περίπτωση του 4χρονου αγγελουδιού να αποδοθεί δικαιοσύνη, τουλάχιστον για να ηρεμήσει η αθώα αυτή ψυχή που βρήκε ένα φρικτό τέλος….

Επρόκειτο για την υπόθεση της εξαφάνισης και, όπως αποδείχθηκε, άγριας δολοφονίας ενός δίχρονου κοριτσιού. Η μητέρα, Casey Anthony, ήταν το πρόσωπο στο οποίο, εν τέλει, απαγγέλθηκαν κατηγορίες, η οποία εν τούτοις αθωώθηκε από τις κατηγορίες για τη δολοφονία της κόρης της, το 2011.

Η δίκη της Anthony κράτησε «κολλημένους» στους δέκτες όλους τους αμερικανούς, με αποτέλεσμα να γίνει λόγος για μια «εθιστική δίκη». Όπως ενημερωνόμαστε από την ιστοσελίδα για την υπόθεση από την ιστοσελίδα http://www.iefimerida.gr/news/11796/h-%CE%B5%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE σε ένα πολύ ενδιαφέρον δημοσίευμα με τίτλο «Η εθιστική περίπτωση της Casey Anthony» :

Η Casey ζούσε στη Φλόριντα από τεσσάρων ετών, έμεινε έγκυος στα 18 και η ταυτότητα του πατέρα δεν αποκαλύφθηκε ποτέ – ο φίλος της, Jesse Grund, όπως αποδείχτηκε με τεστ DNA, που έγινε αργότερα στη ροή της περίεργης ιστορίας, δεν είχε σχέση με το παιδί. Παρ’ όλα αυτά, την αρραβωνιάστηκε το 2005, χρονιά που γεννήθηκε η μικρή Caylee, για να χωρίσουν μόλις έναν χρόνο αργότερα. Στις 16 Ιούνιου του 2008, Casey και η Caylee φεύγουν από το σπίτι όπου έμεναν με τους γονείς της πρώτης και παππούδες της δεύτερης, και λείπουν για 31 μέρες – κάθε φορά που η γιαγιά Cindy Anthony ζητά να δει την εγγονή, η Casey της λέει ότι είναι πολύ απασχολημένη με δουλειές στη Φλόριντα, ή ότι βρίσκεται με την νταντά της,  Zenaida Fernandez-Gonzalez (η οποία ήταν υπαρκτό πρόσωπο, που όμως δεν γνώριζε κανένα μέλος της οικογένειας Anthony, και μάλιστα κατέθεσε μήνυση επειδή το όνομά της είχε εμπλακεί εν αγνοία της σε τέτοια υπόθεση, με αποτέλεσμα να αμαυρωθεί η επαγγελματική της υπόληψη). Η Cindy Anthony δηλώνει την εξαφάνιση της μικρής στις 15 Ιουλίου, αφού έχουν ειδοποιηθεί από την αστυνομία ότι το αυτοκίνητο της κόρης τους βρέθηκε παρατημένο, και είχε στο πορτ μπαγκάζ μια σακούλα που ανέδυε φρικτή μυρωδιά. Η Casey παραδέχεται ότι το κοριτσάκι λείπει εδώ και έναν μήνα, αν και υπάρχουν φωτογραφίες της με ημερομηνία 20 Ιουνίου (ενώ δηλαδή η μικρούλα αγνοείται) να λαμβάνει μέρος σε διαγωνισμό σωματικών προσόντων σε κλαμπ, και λέει πως φοβάται ότι την απήγαγε η νταντά της. Αρχίζει να ανακρίνεται, κατηγορούμενη για παραμέληση ανηλίκου, και να μπαινοβγαίνει στη φυλακή με καταβολή εγγυήσεων ενώ μικρότερες κατηγορίες, (μικροπλαστογραφίες, κλοπές και εκτεταμένη χρήση πιστωτικών καρτών φίλων της) τη βαραίνουν επίσης. Ταυτόχρονα, δεν προσφέρει καμιά χρήσιμη πληροφορία που θα μπορούσε να βοηθήσει την αστυνομία να βρει το παιδί που «είχε χαθεί» παρακωλύοντας τις έρευνες. Τον Δεκέμβριο του 2011, κοντά στο σπίτι της οικογένειας, βρέθηκε μια σακούλα που περιείχε ανθρώπινα μέλη και ένα κρανίο με κολλητική ταινία γύρω του. Μετά από ιατροδικαστική εξέταση, διαπιστώθηκε ότι το πτώμα ανήκε στη μικρή Caylee. Ξεκινάει έτσι μια δίκη που κράτησε τους Αμερικανούς κολλημένους σε δέκτες, sites και εφημερίδες που παρείχαν πληροφορίες για την υπόθεση, συγκλονίζει εξίσου τον υπόλοιπο κόσμο και εγείρει ερωτηματικά περί Αμερικανικής Δικαιοσύνης [….].Από τη δικαστική αίθουσα δεν έλειψαν τα κλάματα, οι κατηγορίες της Casey προς τον πατέρα της ότι την κακοποιούσε, η αποκάλυψη αλληλογραφίας της με τρόφιμο φυλακής στην οποία περιέχονται λεπτομέρειες για το πτώμα της μικρής που κανείς δεν θα ήταν σε θέση να ξέρει εκτός αν είχε διαπράξει το έγκλημα, εκδοχές κατά τις οποίες τα κρυμμένα οστά μπορεί να θάφτηκαν από κάποιον σκύλο (!), αφηγήσεις για την απόπειρα αυτοκτονίας του παππού, ενώ ταυτόχρονα εκδίδονται βιβλία που, πιθανότατα, πάνε καρφωτά για σενάρια. Αν η Casey καταδικαζόταν, η τιμωρία δεν ήταν η φυλακή: αντιμετώπιζε τη θανατική ποινή».

Ειλικρινά, πολλές φορές η ζωή ξεπερνά την έρευνα και τη λογική. Είναι απίστευτο το πώς ένα άτομο μπορεί να διαπράξει το πιο ειδεχθές έγκλημα, ακόμα και εις βάρος ενός ανήλικου, αθώου και απροστάτευτου ανθρώπου, ακόμα και του ίδιου του παιδιού. Εν τούτοις, εφόσον τέτοιου είδους εγκλήματα διαπράττονται, οφείλουμε να προβληματιστούμε, να ερευνήσουμε και να δώσουμε απαντήσεις, τουλάχιστον σε κάποια σημεία πολύ σοβαρά.

Σημασία δεν έχει να εξοργιζόμαστε μόνο για μερικές εβδομάδες ή μήνες όταν ένα παιδάκι βρίσκει φρικτό τέλος και μάλιστα από τον ίδιο του το γονιό, αλλά να είμαστε ευαισθητοποιημένοι και να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά στον πόνο του κάθε παιδιού, το οποίο εξακολουθώ να πιστεύω ότι συχνά βλέπουμε (ως γονείς, ως συγγενείς, ως φίλοι, ως γείτονες, ως εκπαιδευτικοί, ως μέλη μιας οργανωμένης πολιτείας), αλλά κλείνουμε τα μάτια σε αυτόν ή δεν ξέρουμε πώς να τον απαλύνουμε…..

Το ποίημα της Άννυς για τη γιορτή της μητέρας

Πόσα διαμάντια, άραγε, πόσα ρουμπίνια και πόσα χρυσάφια, μπορούν να αντικαταστήσουν το πιο μεγάλο δώρο που έλαβα σήμερα από τα παιδιά μου; Το πιο τρυφερό φιλί, την πιο μεγάλη αγκαλιά και το ποίημα της κόρης μου, Άνννυς, η οποία φοιτά στην πρώτη τάξη του Δημοτικού, αλλά από πολύ μικρή έχει μάθει να ονειρεύεται με στίχους…

Με τεράστια συγκίνηση, σας παρουσιάζω το ποίημα της Άννυς, ακριβώς όπως το έγραψε, χωρίς να προσπαθήσω να το αλλάξω, γιατί όταν μιλάει και εκφράζεται η παιδική ψυχή, εμείς οι μεγάλοι απλώς σιωπούμε….

Αγάπη μου, τριανταφυλλάκι μου, σε ευχαριστώ……τώρα δεν μπορείς να το καταλάβεις, αλλά με έχεις κάνει την πιο ευτυχισμένη μανούλα σε ολόκληρη τη γη!!!! Να έχεις υγεία και να μην πάψεις ποτέ να νιώθεις και να ζεις όσα η καρδούλα σου κρύβει μέσα της…

Τη μαμά την αγαπώ σαν αγγελούδι
και σαν καρδιά που φωτίζει την ψυχή μας.
Και οι παπαρούνες χορεύουν σαν πεταλούδες για τη γιορτή της μανούλας
και σαν γοργόνες που κολυμπούν μες στο βυθό.

Η αγκαλιά της μανούλας γίνεται καρδιά της ψυχής
κι όλη η αγάπη έρχεται από τη μαμά, μαμά, μαμά,
τα χρυσά αστέρια πετούν σαν μαργαριταρένια δώρα της αγάπης μου
και όχι μόνο αυτό…η αγάπη της μαμάς φωτίζει την Αννούλα και τον Φωτίκο και τον μπαμπά και τη γιαγιά και τον παππού

Και σαν φωτιά που καίει την καρδιά της ψυχής
έρχεται η μαμά και μας χαμογελά
μέχρι που το φως και το φεγγάρι
γίνονται αγάπη.

Άννυ

Μάνα μου, είσαι η δύναμή μου

Η γιορτή της μητέρας με συγκινεί. Αισθάνομαι την ανάγκη, αλλά και το ηθικό χρέος, να γράφω δυο λόγια για τη μητέρα. Για την δική μου τη μανούλα και όλες τις μανούλες που αγαπάνε με αυτόν τον μοναδικό και μαγικό τρόπο τα παιδιά τους. Έναν τρόπο, σχεδόν παραμυθένιο, που κάνει τα αδύνατα να μοιάζουν δυνατά, τα δύσκολα εύκολα και τα όνειρα πραγματικότητες….

Κατ’ αρχάς, θέλω να ευχηθώ στη δική μου μανούλα που είναι ο “τέλειος άνθρωπός μου”!! Είμαι πολύ υπερήφανη για την υπέροχη και πολυτάλαντη μανούλα μου που συνεχίζει να είναι ο πυρήνας της οικογένειάς μας, να μας φροντίζει και να μας δίνει την ψυχή της σε καθημερινή βάση. Την….”υπερλατρεύω”…μέχρι την άκρη του κόσμου! Της έχω πει χιλιάδες λόγια, της έχω γράψει αμέτρητες κάρτες και ποιήματα. Πέρα από τα λόγια, όμως, συνειδητοποιώ ότι τελικά την μάνα την “κουβαλάς” πάντα μέσα σου, είσαι κομμάτι της και είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής σου.

“Το πιο σπουδαίο δώρο που μου έκανες, μανούλα μου, είναι που με έμαθες να μην τα παρατάω και να μη συμβιβάζομαι με λιγότερα από όσα αξίζω και από όσα ποθεί η καρδιά μου. Με έμαθες να παλεύω και να διεκδικώ με πάθος όλα όσα ονειρεύτηκα, όλα όσα πίστεψα και όλα όσα αγάπησα…Είναι απίστευτο πόσο μεγάλο δώρο ζωής μου έχεις κάνει! Κι ελπίζω να καταφέρω και εγώ να μεταδώσω στα δικά μου παιδιά αυτό το πάθος. Εύχομαι ο Θεός να σε έχει πάντα καλά, γιατί σε χρειαζόμαστε…”

Είναι βέβαιο ότι τα τελευταία επτά χρόνια η μέρα της μητέρας έχει αποκτήσει ένα ακόμα χρώμα για μένα, καθώς δεν είμαι μόνο κόρη, αλλά και μητέρα που γιορτάζει. Είναι το πιο σπουδαίο δώρο που μπορεί να κάνει η ζωή σε έναν άνθρωπο και γι’ αυτό θέλω να κρατώ καλά φυλαγμένες στο μυαλό και την καρδιά αυτές τις στιγμές που ακούω “μαμά μου, χρόνια πολλά!” από τα πιο γλυκά χείλη, από τα παιδάκια μου…Δυο λέξεις τρυφερές, μια μεγάλη αγκαλιά και μια ζωγραφιά, είναι για την κάθε μανούλα το μεγαλύτερο δώρο και αυτό δείχνει την τεράστια και αστείρευτη δύναμη της μητρικής αγάπης.

Ωστόσο, η γιορτή της μητέρας με συγκινεί και για κάποιους ακόμα λόγους. Μου φέρνει στο μυαλό μάνες-ηρωίδες που έχουν αψηφήσει ακόμα και τη ζωή τους για την αγάπη για τα παιδιά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η γυναίκα που κάηκε έχοντας τα παιδιά της μέσα στην αγκαλιά της στις μεγάλες φωτιές της Πελοποννήσου τον Αύγουστο του 2007, για την οποία μάλιστα έχω γράψει ένα ποίημα στο παρελθόν. Μια μάνα που σαν άλλη Παναγιά άπλωσε τα χέρια της σαν φτερούγες για να προστατέψει τα αγγελούδια της από τις άγριες φλόγες.

Η γιορτή της μητέρας μου θυμίζει, επίσης, “μαμάδες” που έχουμε χάσει από την καθημερινότητά μας, αλλά έχουμε πάντα μέσα στην καρδιά μας. Τέτοια μέρα νοσταλγώ έντονα τη γιαγιά μου που σαν άγγελος συνεχίζει να δίνει φως στα όνειρά μου και που μου λείπει πάρα πολύ..Επομένως, νιώθω ότι η σημερινή μέρα “κρύβει” μέσα της πολύ μεγαλύτερη συγκίνηση και ευαισθησία από ότι μπορούμε να φανταστούμε..

Καθώς έγραφα το σημερινό κείμενο μου ήρθε στο νου ο φίλος μου που έχασε πρόσφατα την υπέροχη μητέρα του, έναν αξιοθαύμαστο άνθρωπο, και πόσο αυτή η έλλειψη τον πονάει. Γι’ αυτό, αποφάσισα να γράψω λίγα λόγια σε στίχους για τη μητέρα του φίλου μου κι ελπίζω να πούνε κάτι στην καρδιά του και να νιώσει λίγο καλύτερα.

Θα κλείσω με μια μόνο φράση ότι “η μητέρα μας είναι πάντα η δύναμή μας”.

Μανούλα μου, όπου κι αν πας
όσα ταξίδια κι αν στη μνήμη σου κρατάς
μη φεύγεις μακριά, πάντα σε μένα να γυρνάς
ο δρόμος πίσω ζωγραφιά, μια γέφυρα που έφτιαξα για σένα

Με ένα πινέλο στο χρώμα που αγαπάς
ζωγράφισα εσένα να γελάς και δίπλα εμένα
και ενώ ένα δάκρυ έβαλα στην άκρη
ένας αγέρας το πήρε μακριά, σαν θεία χάρη

Μάνα μου, να μη ξεχνάς, από το παράθυρο να μπαίνεις
κάθε βράδυ, να θυμάσαι πως τ’ αφήνω ανοιχτό
σαν ηλιαχτίδα να σε δω, χαράματα να βγαίνεις
και εκεί που βιάζεται η ψυχή σου να πηγαίνεις

Με το βλέμμα εγώ σε ακολουθώ την ώρα που ανεβαινεις
και το χέρι ακόμα σου κρατώ για να διαβαίνεις
μέσα σε σύννεφο ονειρικό θέλω να ταξιδεύεις
και με ένα χάδι τρυφερό να με γυρεύεις

Μανούλα μου, σε ευχαριστώ που είσαι ο άγγελός μου
σε ευχαριστώ που με έμαθες να ζω τ’ όνειρό μου
κι εκείνη τη φορά που έπεσα και γέμισα με αίμα
μ’ έμαθες τον πόνο μου να ξεγελώ με ένα βλέμμα

Μανούλα μου, εσύ αφηφάς ζωή και θάνατο για μένα
μα εγώ νιώθω πως τίποτα δεν έδωσα σε σένα
μονάχα στο τριαντάφυλλο που στην αυλή μου ανθίζει
το όνομά σου έδωσα, η πλάση στην αγκαλιά της γλυκά να σε κρατήσει

Μάνα μου, είσαι η δύναμή μου!

Ο φρικτός θάνατος ενός τετράχρονου αγγελουδιού…

Ο Αναπληρωτής Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Καθηγητής Εγκληματολογίας, κ. Γιάννης Πανούσης, προέβη σε μια ορθότατη επιστημονική ανάλυση σχολιάζοντας με επιστημονικούς όρους την άγρια δολοφονία του 4χρονου κοριτσιού. Πράγματι, σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις, έχουμε την αυτοκτονία (γιατί όσο παράξενο κι αν σας φανεί τη δεδομένη στιγμή, ούτε οι δράστες τόσο ειδεχθών εγκλημάτων αντέχουν το βάρος της πράξης τους) ή τη θανάτωση των δραστών βάσει του κώδικα τιμής των φυλακών. Απεικόνισε μια πραγματικότητα. Γιατί να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Πρέπει η επιστημονική αλήθεια να γίνεται ευρύτερα γνωστή, ώστε να λαμβάνονται και τα αντίστοιχα μέτρα και από την πλευρά της οργανωμένης Πολιτείας και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.

Σαφώς, θα έπρεπε, κατά την κρίση μου, να τονίσει το αυτονόητο στο τέλος, ότι ένα κράτος δικαίου θα λάβει τα αναγκαία μέτρα για τη προστασία ακόμα και των φερόμενων δραστών ειδεχθών εγκλημάτων. Ώστε, να μην κατηγορείται σήμερα ότι μίλησε μόνο ως εγκληματολόγος. Είμαι, ωστόσο, σίγουρη ότι ακόμα και σε μια τέτοια δήλωσή του, σήμερα θα είχαμε χαμό, “δεν ντρέπεστε να προστατεύετε τέρατα;”.

Όπως από χθες όσοι έλεγαν “κρέμασμα στο Σύνταγμα για τον ανθρωποκτόνο (νομικά ο όρος παιδοκτόνος δεν ισχύει)” σήμερα καταδικάζουν τη δήλωση, με το πρόσχημα ότι δεν θα προστατευτεί το συγκεκριμένο άτομο! Από τη μία, η συντριπτική πλειοψηφία φωνάζει “κρέμασμα στο Σύνταγμα” και από την άλλη δήθεν δείχνουν “ευαισθησία”, με αφορμή μια δήλωση που καταγράφει την επιστημονική εμπειρία.

Αναμφισβήτητα, το κράτος δικαίου οφείλει να διασφαλίσει τα δικαιώματα ακόμα και φερόμενων δραστών τόσο αποτρόπαιων εγκλημάτων, εάν και εφόσον αποδειχθούν. Και δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση ένας άνθρωπος που έχει ασχοληθεί τόσο σοβαρά με τις φυλακές, όπως ο κ. Πανούσης, και στο Πανεπιστήμιο διδάσκουμε τα βιβλία του που μιλάνε για το έγκλημα, την εγκληματική ψυχή αλλά και για σεβασμό στα δικαιώματα των φερόμενων ως δραστών, να προέτρεπε σε κάτι ακραίο! Μου φαίνονται άτοπες αυτές οι κατηγορίες, όχι γιατί συνεργάζομαι μαζί του, όπως είναι γνωστό, αλλά γιατί πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει καταθέσει σπουδαιότατο έργο στο χώρο της φυλακής, ενώ οι περισσότεροι (για να πούμε αλήθειες) φοβούνται ακόμα και να πλησιάσουν τα κάγκελα των φυλακών!

Αυτό που εγώ προσωπικά θα ήθελα είναι, αντί να αναλωνόμαστε σε ανούσια, να προβληματιστούμε και να ευαισθητοποιηθούμε, όχι μόνο τώρα για λίγες εβδομάδες, αλλά για όλη μας τη ζωή! Γιατί, πραγματικά, το συγκεκριμένο έγκλημα, δεν είναι μόνο αποτρόπαιο, ξεπερνά τον άνθρωπο!!

Ασφαλώς, εάν και εφόσον αποδειχθεί, γιατί ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, οφείλω να μιλάω για φερόμενο ως δράστη, όσο δύσκολο κι αν μου είναι, ως μητέρα. Αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι όσοι γνώριζαν, έβλεπαν, άκουγαν, αυτούς τους ανθρώπους να κακοποιούν και να παραμελούν το παιδί, όσοι άκουγαν το κλάμα αυτής της αθώας ψυχής, να μιλούσαν έγκαιρα, προτού αυτό το αγγελούδι βρει αυτό το φρικτό θάνατο. Γιατί, δεν μπορεί κανείς να μη γνώριζε, κανείς να μην έβλεπε!

Συνεπώς, οι ειδικοί πρέπει να μελετήσουν ενδελεχώς την υπόθεση και να λάβουν συγκεκριμένα μέτρα πρόληψης, ώστε να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τέτοια φαινόμενα εγκληματικότητας ακραίας μορφής, τα οποία αφορούν ανήλικα και διαπράττονται στα στενά όρια της οικογενειακής «εστίας»….

Κλείνοντας το σημερινό μου κείμενο, θα κάνω μια θερμή παράκληση στους φίλους, γνωστούς και λοιπούς δημοσιογράφους, σχετικά με την ορολογία που χρησιμοποιούν για την παρουσίαση στα ΜΜΕ του εγκλήματος και των φερόμενων ως δραστών. Πατροκτόνος είναι ο άνθρωπος που σκότωσε τον πατέρα του. Όχι, το παιδάκι του, Το αγγελουδάκι του!!! Ενώ παιδοκτόνος, είναι μόνο η μάνα που σκοτώνει το παιδί της κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά τον τοκετό!! Στοιχειώδη είναι αυτά τα πράγματα για τους δημοσιογράφους, οι οποίοι οφείλουν να ενημερώνουν ορθά τους πολίτες, χρησιμοποιώντας και την αντίστοιχη επιστημονική ορολογία και σωστά ελληνικά.

Για το αγόρι της ζωής μου

2 Μάιου 2012 το αγοράκι μου ήρθε στη ζωή! Σήμερα κλείνει τα τρία του χρόνια και του εύχομαι, από τα βάθη της καρδιάς, να έχει υγεία και μεγαλώνοντας να γίνει ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος που θα κυνηγήσει τα όνειρά του και θα ζήσει τη ζωή του όπως ποθεί η καρδούλα του και όπως ορίζει το μυαλό του!

Είμαι πολύ συγκινημένη και ευτυχισμένη. Θέλω αυτή η μέρα να είναι ξεχωριστή και μαγική. Κλείνω τα μάτια και όλες οι δυνατές στιγμές που έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα έρχονται μπροστά μου και τις ζω ξανά μέσα στο μυαλό μου, σαν την πιο όμορφη ταινία της ζωής μου.

Οι δυσκολίες μέχρι να έρθει στη ζωή, γιατί όπως έχω γράψει σε παλαιότερο κείμενό μου η δεύτερη εγκυμοσύνη μου ήταν επαπειλούμενη, η στιγμή που τον κράτησα στην αγκαλιά μου, η πρώτη μας μέρα στο σπίτι, οι πρώτες μας εβδομάδες, οι πρώτοι μας μήνες, τα χρόνια, που κύλησαν πιο ευτυχισμένα κι από όσο ονειρευόμουν…όλες οι στιγμές μας ξετυλίγονται μπροστά μου σαν έναν πίνακα ζωγραφικής με τα πιο ζωηρά χρώματα και τις πιο έντονες πινελιές. Γιατί, τελικά, αυτή είναι η μητρότητα: ένας καμβάς γεμάτος χρώματα, πλημμυρισμένος χαμόγελα, σκέψεις, αγωνίες, όνειρα κι απέραντη αγάπη (που ώρες-ώρες μάλιστα σου προκαλεί τεράστιο δέος το μέγεθος της αγάπης για τα παιδιά σου). Θα έλεγα ότι είναι ένας καμβάς γεμάτος ΣΤΙΓΜΕΣ η μητρότητα!

Αναμφίβολα, δηλώνω μια ερωτευμένη μαμά και η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά κάθε φορά που με το πιο γλυκό ύφος του κόσμου και με το πιο πλατύ χαμόγελο, ο γιος μου δηλώνει: «Ουάου μαμά είσαι απίθανη!», «Μαμά, είσαι η χαρά μου. Είσαι η ζωή μου. Είσαι η καρδιά μου».

Γελάω απίστευτα με τις ατάκες του, όπως όταν μου λέει «η δασκάλα μου είναι η κυρία Μπανάνα», μολονότι ακόμα δεν πηγαίνει στον παιδικό σταθμό! Ή μου εξηγεί, με μιμητικές κινήσεις «Η πεθερά σου έπεσε κάτω έτσι σήμερα, όταν έκανα πατίνι».

Όπως καταλαβαίνετε, αφιερώνω το σημερινό μου κείμενο στο παιδί μου που έχει τα γενέθλιά του και είναι, για μένα, η χαρά της ζωής (και το “καραγκιοζάκι μου” με όσα μου κάνει):

«Αυτή η μέρα σου ανήκει, αγοράκι μου. Σε χαζεύω που κοιμάσαι σαν αγγελουδάκι και χαίρομαι που στα όνειρά σου χαμογελάς. Θα σε ξυπνήσω με το πιο τρυφερό φιλί και την πιο μεγάλη αγκαλιά! Σε ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου και με αγαπάς τόσο πολύ! Κι εγώ σε αγαπώ πιο πολύ από όσο φαντάζεσαι και βρίσκω τρόπους να «φωλιάζω» μέσα στην καρδούλα σου, για να είμαστε πάντα μαζί»!

Μαζί με τις ευχές στο γιο μου, θα ήθελα όμως να περάσω ένα μήνυμα μέσα από το σημερινό μου κείμενο, ότι όλα τα παιδάκια έχουν τα ίδια δικαιώματα στις χαρές και την καθημερινή ζωή και δράση. Γιατί, συχνά διαβάζω κείμενα από μαμάδες, των οποίων τα παιδιά αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο, όπως κάποια νοητική υστέρηση, κάποιας μορφής αναπηρία, και των οποίων η καθημερινότητα γίνεται κόλαση σε μια χώρα, όπως δυστυχώς η δική μας που δεν προσφέρει όλα όσα πρέπει ώστε να έχουμε μια ποιότητα ζωής, με αποτέλεσμα άνθρωποι με αναπηρίες να μην μπορούν να ζήσουν τη φυσιολογική ζωή που δικαιούνται. Έτσι, λοιπόν, σκέπτομαι ότι ακόμα και χαρές που σε εμάς φαντάζουν αυτονόητες και δεδομένες, όπως τα γενέθλια και οι γιορτές, αλλά ακόμα και στιγμές καθημερινότητας, για άλλες οικογένειες βιώνονται με λιγότερα γέλια και με μεγαλύτερο άγχος για το αύριο. Και κυρίως βιώνονται με φόβο για το μέλλον του παιδιού, χωρίς την παρουσία των γονέων και χωρίς τη στήριξη της Πολιτείας.

Γι’ αυτό, πιστεύω ότι όλοι μας, ειδικά εμείς οι μανούλες, οφείλουμε να είμαστε ευαισθητοποιημένες στα ζητήματα που αφορούν όλα τα παιδιά και με κάθε τρόπο να τα στηρίζουμε, πιέζοντας τους αρμόδιους φορείς να λαμβάνουν τα απαιτούμενα μέτρα, ώστε όλα τα παιδιά να μπορούν να ζούνε την καθημερινότητά τους με χαμόγελο και με όσο το δυνατόν λιγότερες δυσκολίες.

Εγώ δηλώνω παρούσα…σε εκείνες τις οικογένειες που δεν έχουν την «πολυτέλεια» να χαμογελάσουν ούτε τη μέρα των γενεθλίων των παιδιών τους και είμαι σίγουρη ότι όλοι μαζί μπορούμε να γίνουμε μια μεγάλη αγκαλιά και μια δυνατή γροθιά για να νικήσουμε εκείνα τα εμπόδια που δεν αφήνουν τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα.

Κλείνοντας, εύχομαι σε όλες τις μαμάδες να ζούνε πάντα μαγικές στιγμές με τα παιδιά τους και να μην αφήσουν κανέναν και τίποτα να τους στερήσει αυτήν τη μαγεία στη ζωή τους….