Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουν οι φοιτητές;

Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουν οι φοιτητές; Αυτό αναρωτιέμαι, παρακολουθώντας τις δραματικές εξελίξεις. Το Πανεπιστήμιο τους ανήκει άλλωστε! Δεν ανήκει ούτε στους εκάστοτε Υπουργούς, ούτε στους διοικητικούς υπαλλήλους, ούτε στους διδάσκοντες. Ανήκει κατά πρώτο και κύριο λόγο στους νέους που με τόσο μόχθο πέτυχαν την εισαγωγή τους σε αυτό.

Επομένως, θα έπρεπε να τους δοθεί το αναφαίρετο δικαίωμα να εκφράσουν την άποψή τους. Άλλωστε, ο φοιτητής οφείλει να έχει λόγο και να τοποθετείται, ως κριτικά σκεπτόμενο ον, ειδικά μπροστά σε τόσο σοβαρές καταστάσεις και στο πλαίσιο μίας κοινωνίας που μαστίζεται από οξύτατα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Ο λόγος των νέων ανθρώπων, που αποτελούν το μέλλον αυτής της χώρας, θα έπρεπε να έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα, γιατί δυστυχώς σήμερα οι νέοι παραμερίζονται. Ας μην ξεχνάμε ότι οι νέοι, με το όραμά τους, μπορούν να πάνε την Ελλάδα μας ένα βήμα πιο μπροστά.

Αυτό που εγώ θα πρότεινα, είναι μία ψηφοροφία των φοιτητών, η οποία όμως δεν θα είναι “μούφα”, όπως αρκετές από τις ψηφοφορίες που κι εμείς ως φοιτητές έχουμε ζήσει. Και αναρωτιέμαι εδώ, κάνοντας μία μικρή παρένθεση, γιατί τότε δεν αντιδρούσαμε, όταν μειοψηφίες επιβάλλανε τις απόψεις τους σε όλα τα θέματα που μας αφορούσαν; Υποθέτω, από φόβο ότι οι λίγοι μεν, αλλά “μέσα στα πράγματα”, θα μας “καταπιούνε”.

Εάν όμως αντιληφθούν όλοι οι φοιτητές ότι η φωνή τους έχει δύναμη, μπορεί η επόμενη μέρα στα Πανεπιστήμια να είναι πιο φωτεινή. Εάν τις καίριες αποφάσεις τις λαμβάνει πραγματικά η πλειοψηφία, με τρόπο διαφανή, πέρα από κόμματα και άλλα συμφέροντα που εξυπηρετούν μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες, και με αποτελέσματα που θα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, οι μειοψηφίες θα σταματήσουν να κάνουν ό,τι θέλουν και θα κυβερνήσει ουσιαστικά η πλειοψηφία. Κάτι που πιστεύω ότι έχει ανάγκη το ελληνικό Πανεπιστήμιο, προκειμένου να ξεφύγει από κάποιες παλιομοδίτικες απόψεις και πρακτικές, οι οποίες του στερούν τη λάμψη που θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει το ελληνικό, δημόσιο Πανεπιστήμιο.

Και σε αυτή την περίπτωση, λοιπόν, ο φοιτητής έχει λόγο, από τη στιγμή που το Πανεπιστήμιο παραμένει κλειστό για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Όπως οφείλει να έχει λόγο σε κάθε κλείσιμο της πόρτας του Πανεπιστημίου.

Σαφώς και σε αυτή την περίπτωση, ο φοιτητής πρέπει να έχει πλήρη ενημέρωση και από την άλλη πλευρά, ειδικά αναφορικά με τις δυσμενείς επιπτώσεις από την έλλειψη προσωπικού και να αποφασίσει, αντικειμενικά και αμερόληπτα, για το αύριο των Πανεπιστημίων. Ανεξαρτήτως, εάν η απόφαση θα είναι “συνεχίστε την απεργία με κλειστά Πανεπιστήμια” ή ανοίξτε τις Σχολές”, οι φοιτητές οφείλουν να τοποθετηθούν και να αποκτήσουν μία πολύ πιο ενεργή συμμετοχή όσον αφορά τα τεκταινόμενα στο χώρο του Πανεπιστημίου, που είναι άλλωστε “σπίτι” τους.

Το πιο σημαντικό είναι, όμως, η ενεργή συμμετοχή να αφορά όλους τους φοιτητές, στο σύνολό τους, και όχι μειοψηφίες που δύναται να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους καταστάσεις. Και σε αυτή την παράμετρο, θα ήθελα να δώσω έμφαση με το σημερινό μου άρθρο: στην αναγκαιότητα της ολοκληρωμένης και ουσιαστικής παρουσίας των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο.

Συνοψίζοντας, η σοβαρή αυτή κρίση στο χώρο των ελληνικών, δημόσιων Πανεπιστημίων, αποκαλύπτει το πολυδιάστατο του προβλήματος και τις τεράστιες ευθύνες που φέρουν όλες οι πλευρές. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς θα ξημερώσει η αυριανή μέρα για τα ελληνικά Πανεπιστήμια, αλλά ελπίζω να δοθεί, σύντομα, στους φοιτητές (στο σύνολό τους και ανεξαρτήτως κομμάτων και λοιπών συμφερόντων) ο ρόλος που θα έπρεπε να έχουν, ώστε η δημόσια παιδεία να αναβαθμιστεί! Ας ευχηθούμε μέσα από αυτή την κρίση να προκύψουν ριζικές, θετικές αυτήν τη φορά, αλλαγές…

Βαρύ κλίμα, βαριές καταγγελίες

Παρακολουθώ με αγωνία τις εξελίξεις στο χώρο των ελληνικών Πανεπιστημίων και ειλικρινά μόνο θλίψη, απογοήτευση και οργή, μπορώ να νιώσω. Προβληματίζομαι πολύ έντονα και αναρωτιέμαι εάν, τελικά, οι ελληνικές οικογένειες αξίζει να προβαίνουν σε αιματηρές θυσίες δαπανώντας τεράστια ποσά για να επιτύχουν την εισαγωγή των παιδιών τους σε κάποια σχολή του ελληνικού, δημόσιου Πανεπιστημίου; Αν αξίζει τα ίδια τα παιδιά να χάνουν τις ευτυχισμένες στιγμές των σχολικών τους χρόνων (κυρίως των λυκειακών) εξαιτίας του άγχους των πανελλαδικών εξετάσεων;

Στενοχωριέμαι να βλέπω εφηβάκια να απομακρύνονται από την αγκαλιά του σχολείου, να μην απολαμβάνουν τα ξέγνοιαστα σχολικά τους χρόνια και να δίνουν κυριολεκτικά έναν αγώνα δρόμου που τα εξοντώνει ψυχικά και σωματικά. Για να επιτύχουν τι; Την εισαγωγή σε ένα Πανεπιστήμιο που το ίδιο το ελληνικό κράτος φαίνεται πως το απαξιώνει; Σε ένα Πανεπιστήμιο που δεν τους δίνει τη δυνατότητα να εξελιχθούν ως προσωπικότητες και να προχωρήσουν σε μία ουσιαστική έρευνα; Σε ένα Πανεπιστήμιο, του οποίου η ανοργανωσιά, φτάνει σε ακραία σημεία; Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα, γιατί έχω αγαπήσει το ελληνικό Πανεπιστήμιο, έχω συνειδητά επιλέξει να ολοκληρώσω τον κύκλο των σπουδών μου στο ελληνικό Πανεπιστήμιο και συνειδητά επιλέγω να το υπηρετήσω.

Αυτό όμως που διαπιστώνω, είναι κατ’ αρχάς ότι πάντα στην Ελλάδα τα συμφέροντα μικρών οργανωμένων ομάδων θα μας κυβερνάνε, με οποιοδήποτε κόστος και οποιανδήποτε συνέπεια. Εχθές ο Υπουργός Παιδείας, κ. Αρβανιτόπουλος, μίλησε για «οικογενειοκρατίες» και «ρουσφέτια» που επικρατούν στο χώρο του ελληνικού Πανεπιστημίου, «λύνοντας και δένοντας». Κατά την άποψή μου, αυτή η καταγγελία είναι πολύ σοβαρή. Οφείλει να διερευνηθεί εις βάθος και στις περιπτώσεις που δεν έχουν ακολουθηθεί οι νόμιμες διαδικασίες διορισμού να επιβληθούν κυρώσεις. Εάν κάποιοι από τους απεργούς γνωρίζουν ότι η πρόσληψή τους δεν βασίζεται σε διαφανείς και νόμιμες διαδικασίες, θα έπρεπε να ντρέπονται!! Και μόνοι τους να ζητήσουν την απομάκρυνσή τους.

Σαφώς, οι άνθρωποι που άδικα διώκονται, έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, αλλά αυτή η διεκδίκηση πρέπει κάποια στιγμή να πάψει να γίνεται στην Ελλάδα εις βάρος της ίδιας της χώρας!! Κλειστό Πανεπιστήμιο ισοδυναμεί, κατά την προσωπική μου άποψη, με πνευματικό θάνατο!! Η εικόνα είναι απαράδεκτη…να αφήνουμε χωρίς παιδεία τα νιάτα μας!! Έπρεπε, όλοι μας, να ντρεπόμαστε με αυτό το χάλι που παρουσιάζουν σήμερα τα κλειστά Πανεπιστήμια!! Τι θα πούμε στα νιάτα αυτής της χώρας που τους γκρεμίζουμε τα όνειρά μας; Πού να πιστέψει αυτή η νεολαία; Πώς να ανθίσει αυτή η νεολαία; Επιτέλους, θέλουμε να δούμε τα Ελληνόπουλα να εξελίσσονται σε σημαντικούς επιστήμονες που θα αγαπούν την έρευνα, που θα μάχονται για τη γνώση και που θα διαγράφουν μία λαμπερή πορεία, σε Ελλάδα και εξωτερικό!!

Από την άλλη πλευρά, οι καταγγελίες είναι εξίσου βαριές. Ότι ο Υπουργός δεν εφάρμοσε την αναλογική μέθοδο και «γδύνει» συγκεκριμένα Πανεπιστήμια από το προσωπικό τους, με αποτέλεσμα ακόμα κι αν ανοίξουν τα εν λόγω Πανεπιστήμια, ούτε να μπορούν να λειτουργήσουν, ούτε να διασφαλίσουν τα στοιχειώδη δικαιώματα των φοιτητών. Αυτή είναι, σαφώς, μία πολύ σοβαρή παράμετρος που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Και πιστεύω ότι ο εκάστοτε Υπουργός μίας ευνομούμενης πολιτείας οφείλει να δίνει στη δημοσιότητα ένα συγκεκριμένο πλάνο εύρυθμης λειτουργίας όλων των Σχολών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση και δεδομένης της έκρυθμης κατάστασης, ο Υπουργός θα έπρεπε να διαβεβαιώσει τις ελληνικές οικογένειες ότι το Πανεπιστήμιο δεν θα υπολειτουργήσει και να μας εξηγήσει, όχι θεωρητικά (όπως συνήθως γίνεται και, ασφαλώς, με μεγάλη ευκολία), αλλά μέσω ενός πλάνου που σκόπιμο θα ήταν να έρθει στη δημοσιότητα, ποιοι, πώς, θα διοικούν το Πανεπιστήμιο. Όλα, δηλαδή, να έρθουν στο φως!!

Να μην μπορούν πλέον 10 άνθρωποι να κάνουν «τσιφλίκι» τους το ιερό χώρο του ελληνικού Πανεπιστημίου, γιατί το Πανεπιστήμιο είναι δημόσιο και ελληνικό, ανήκει σε ΟΛΟΥΣ μας και όχι σε συγκεκριμένες οικογένειες! Από την άλλη πλευρά, ο Υπουργός οφείλει να διαβεβαιώσει τόσο τους διδάσκοντες όσο και τους Έλληνες φοιτητές και τις οικογένειές τους, ότι το ελληνικό Πανεπιστήμιο δεν «ξεπουλιέται» και δεν θα καταντήσει ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου θα τίθεται σε κίνδυνο η σωματική και ψυχική ακεραιότητα φοιτητών, εκπαιδευτικών, διοικητικών κλπ.

Συμπερασματικά, η έκρυθμη στο χώρο του ελληνικού Πανεπιστημίου κατάσταση, αποδεικνύει πόσο αδύναμο είναι ακόμα το ελληνικό κράτος να διασφαλίσει στους Έλληνες πολίτες το αναφαίρετο και στοιχειώδες δικαίωμα στη μόρφωση και την παιδεία. Ωστόσο, θεωρώ ότι και οι δύο πλευρές, αλλά και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, φέρουν ευθύνες. Έχουμε, συνεπώς, όλοι μας χρέος απέναντι στα νιάτα αυτού του τόπου όχι μόνο να ανοίξουμε τα Πανεπιστήμια μας αλλά και το κυριότερο να διασφαλίσουμε την ομαλή λειτουργία τους, καθώς επίσης το υψηλό επίπεδο των σπουδών, ώστε το ελληνικό και δημόσιο Πανεπιστήμιο να μην απαξιωθεί και να μην «πεθάνει», δίνοντας –ολοκληρωτικά- τη θέση του σε ιδιωτικά Πανεπιστήμια…..

Παράνομη, αλλά όχι καταχρηστική η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων σε ΑΕΙ

Παράνομη, αλλά όχι καταχρηστική, έκρινε το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων ΑΕΙ της χώρας, που συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους πάνω από 2 μήνες, κατόπιν προσφυγής του Υπ. Παιδείας, κ. Αρβανιτόπουλου. Η πλευρά των εναγόντων υποστήριξε ότι απειλείται το δημόσιο συμφέρον τόσο με τον κίνδυνο απώλειας του εξαμήνου, όσο και με οικονομική ζημιά και ζημιά στα ερευνητικά προγράμματα και ζήτησε να κριθεί η απεργία “παράνομη και καταχρηστική”. Οι μάρτυρες που κατέθεσαν από την πλευρά των απεργών δήλωσαν ότι πλήττονται δεκάδες διοικητικοί υπάλληλοι και ότι κινδυνεύει η εύρρυθμη λειτουργία του Πανεπιστημίου, εάν τεθούν σε διαθεσιμότητα τόσοι υπάλληλοι.

Όπως κανείς καταλαβαίνει, πρόκειται για ένα πολύπλοκο ζήτημα, με βαθιές προεκτάσεις και διαστάσεις, που δεν ήθελα να “αγγίξω” τόσο καιρό με άρθρο, λόγω και της ιδιαίτερης ευαισθησίας μου για το χώρο του Πανεπιστημίου. Ωστόσο, αισθάνθηκα σήμερα την ανάγκη να σχολιάσω το μείζον αυτό ζήτημα, εκφράζοντας τους προβληματισμούς μου…

Δυστυχώς, το δημόσιο, ελληνικό, Πανεπιστήμιο, παρουσιάζει μία εικόνα διάλυσης, με αποτέλεσμα ένας μεγάλος αριθμός πολιτών να θεωρεί ότι “πεθαίνει” και να το απαξιώνει!! Μία, αναμφίβολα, θλιβερή -και τρομακτική- διαπίστωση που ελπίζω σύντομα να δώσει τη θέση της σε μία άλλη εικόνα. Επιτέλους, αυτή η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και έναν σπουδαίο πολιτισμό, έχει ανάγκη από δημόσια Πανεπιστήμια της “νέας εποχής”, όπου θα λαμβάνουν χώρα καινοτόμα ερευνητικά προγράμματα, θα προβάλλονται ιδέες δημιουργικές, θα διεξάγονται γόνιμοι διάλογοι, θα ανθίζουν λαμπρά μυαλά, θα χτίζεται μία βαθιά και ουσιαστική γνώση, τόσο με τους παραδοσιακούς τρόπους διδασκαλίας, όσο και με τα νέα μέσα της τεχνολογίας.

Συνομιλώντας με ανθρώπους μέσα από το χώρο του Πανεπιστημίου, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όντως η διαθεσιμότητα τόσων διοικητικών υπαλλήλων θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα και κενά που θα επιφέρουν σοβαρές συνέπειες στη λειτουργία των Σχολών. Είναι επίσης θλιβερό να χάνουν τη δουλειά τους άνθρωποι που έχουν δώσει την ψυχή τους για το δημόσιο Πανεπιστήμιο. Όσο όμως κι αν με προβληματίζει το μέλλον του Πανεπιστημίου, πιστεύω ότι κανείς και για οποιονδήποτε λόγο, δεν θα έπρεπε να έχει το δικαιώμα να το κρατά κλειστό. Γιατί το Πανεπιστήμιο ανήκει σε όλους μας!! Και η πόρτα στη γνώση πρέπει να είναι πάντα ανοιχτή!!

Ακόμα κι αν διεκδικούν οι απεργοί δίκιαια αιτήματα και εφόσον η πρόσληψή τους έχει γίνει με τις νόμιμες διαδικασίες (σε άλλες περιπτώσεις υπάρχει θέμα….), δεν θα έπρεπε -κατά την δική μου πάντα άποψη- να κρατούν κλειστό το δημόσιο Πανεπιστήμιο που -τονίζω- ανήκει σε όλους μας και όχι σε μία μερίδα ατόμων. Ο φοιτητής που παλεύει -τόσο πνευματικά με τη μελέτη, τις εργασίες, την έρευνα, όσο και οικονομικά, ειδικά στο πλαίσιο μίας τόσο κρίσιμης για τη χώρα περίοδο- για να σπουδάσει στην Ελλάδα, έχει το αναφαίρετο δικαιώμα να λάβει από το κράτος τη μόρφωση που δικαιούται στο χρόνο που είναι καθορισμένος. Αυτό το στοιχειώδες δικαίωμα θα έπρεπε να είναι κατοχυρωμένο από το ελληνικό κράτος. Για κανένα λόγο δεν θα έπρεπε να χάνει εξάμηνα, προθεσμίες για μεταπτυχιακά ή διδακτορικά προγράμματα, ερευνητικά προγράμματα, ακόμα και ευκαιρίες για επαγγελματική αποκατάσταση. Γιατί, έτσι παραβιάζεται η ελευθερία του και αυτό είναι πολύ σοβαρό και πρέπει να μας απασχολήσει.

Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι θα καταργήσουμε το δικαιώμα στην απεργία, αλλά πιστεύω ότι οι απεργοί μπορούν να βρουν πολύ πιο αποτελεσματικούς τρόπους να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Το να πατάς πάνω στις πλάτες άλλων που δεν φέρουν καμία ευθυνη και που ζημιώνονται ανεπανόρθωτα από αυτή την κίνηση, για να πετύχεις τον σκοπό σου, όσο δίκαιος κι αν είναι αυτός, είναι κατά την άποψή μου, απαράδεκτο. Δήθεν δείγμα δημοκρατίας που στα δικά μου μάτια φαίνεται περισσότερο εκβιαστικό και φασιστικό. Γιατί και ο Έλληνας φοιτητής που μόχθησε να μπει σε μία Σχολή και έδωσε μια περιουσία στα φροντιστήρια για να πετύχει την εισαγωγή σε ελληνικό Πανεπιστήμιο και εξακολουθεί να δίνει μία περιουσία για τη φοίτησή του, ειδικά εάν σπουδάζει μακριά από το σπίτι του, έχει δικαιώματα που όμως με θλίψη βλέπω ότι καταπατώνται από όλες τις πλευρές, γιατί η κάθε πλευρά στις πλάτες των φοιτητών κάνει τα δικά της σχέδια.

Το ελληνικό,δημόσιο, Πανεπιστήμιο πρέπει, επιτέλους, να αποκτήσει την αίγλη που του αξίζει και τα δικαιώματα του Έλληνα φοιτητή πρέπει να κατοχυρωθούν και διασφαλιστούν. Και το πιο σημαντικό δικαιώμα είναι “πόρτα ανοιχτή στη γνώση”.

Η σημερινή εικόνα διάλυσης και εξαθλίωσης πρέπει να προβληματίσει σοβαρά τους αρμόδιους φορείς του Υπουργείου, όπως επίσης και η απαξίωση Ελλήνων και ξένων για το ελληνικό Πανεπιστήμιο. Η λύση σίγουρα δεν θα δοθεί με την απόλυση ενός υψηλότατου αριθμού εργαζομένων, ούτε με τους φοιτητές σε ομηρία. Ας προβληματιστεί το Υπουργείο και ας δώσει τις απαντήσεις. “Με ποιον τρόπο διασφαλίζονται τα δικαιώματα των φοιτητών σε ένα Πανεπιστήμιο που γίνεται τσιφλίκι και από την άλλη πλευρά πώς θα διασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργία με τη διαθεσιμότητα ενός τόσο μεγάλου αριθμού υπαλλήλων, ειδικά σε συγκεκριμένα Τμήματα;”. Η δική μου ευχή είναι το επόμενο κείμενό μου σχετικά με το ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο, να αφορά καινοτόμες δράσεις του, τεράστια άνθισή του και αναγνώριση σε Ελλάδα και εξωτερικό…..