Για την “μις Μάρπλ”, με αγάπη

Κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται. Κάποια “ευχαριστώ” πρέπει να ακούγονται και δημόσια. Και κάποιες ευαίσθητες πλευρές ανθρώπων που εκτίθενται στη δημοσιότητα και έχουν απήχηση στο ευρύ κοινό πρέπει να αποκαλύπτονται. Το σημερινό μου κείμενο το αφιερώνω στην “μις Μάρπλ” της ελληνικής δημοσιογραφίας, την Αγγελική Νικολούλη. Με αγάπη και ειλικρινή εκτίμηση.

Αγγελική, σε ευχαριστώ πολύ, γιατί έχεις καρδιά χρυσή! Γιατί αυτό το πρόσωπο που κάθε Παρασκευή βράδυ αγωνιά και παθιάζεται, παλεύοντας, κυριολεκτικά, να εξιχνιάσει αποτρόπαια εγκλήματα που συγκλονίζουν την κοινή γνώμη, είναι αληθινό.

Είσαι μια γυναίκα με ευαισθησίες και προβληματισμούς. Κι αυτό είναι σημαντικό, γιατί για να ασχοληθεί ένας δημοσιογράφος-ερευνητής με τόσο σκληρές υποθέσεις πρέπει να έχει πάθος, όραμα, αγάπη για το αντικείμενο της έρευνάς του, αλλά και ευαισθησίες ώστε να καταφέρει να πλησιάσει τα σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης σκέψης και να φτάσει στα μύχια της ψυχής…

Για όλους αυτούς τους λόγους, πιστεύω, ότι η Αγγελική έχει διαγράψει μια τόσο επιτυχημένη πορεία και έχει κατορθώσει να δώσει απάντηση σε ειδεχθή εγκλήματα και μυστηριώδεις εξαφανίσεις. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για έναν ερευνητή -πόσο μάλιστα για μια γυναίκα ερευνήτρια- να μπει στα άδυτα του κόσμου του εγκλήματος, διακινδυνεύοντας πολλές φορές ακόμα και την ίδια τη ζωή της. Ουσιαστικά, η διερεύνηση αυτή απαιτεί πολύ μεγάλο πάθος και αγάπη για τον ίδιο τον άνθρωπο, καθώς η εξιχνίαση ενός εγκλήματος σε φέρνει πιο κοντά στην ανθρώπινη ψυχή, με την πολυπλοκότητά της και την πολυσύνθετη διάστασή της.

Με την εξιχνίαση ενός εγκλήματος δίνουμε μια απάντηση σε καίρια ερωτήματα που σχετίζονται με την ίδια την ύπαρξή μας. Αναμφίβολα, ο δρόμος μέχρι να δοθεί η λύση του μυστηρίου είναι μακρύς, ψυχοφθόρος, βασανιστικός, αλλά την ίδια στιγμή συναρπαστικός, καθώς ο ερευνητής αγγίζει τα όρια του και ανακαλύπτει ακόμα και πτυχές της δικής του προσωπικότητας που δεν πίστευε ότι είχε.

Δεν το κρύβω ότι έχω συγκινηθεί πάρα πολύ από τον τρόπο με τον οποίο η Αγγελική με “αγκάλιασε” και, σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος, μου έδωσε συμβουλές και με καθοδήγησε ώστε να αξιοποιήσω τη μελέτη που ετοίμασα. Όταν δέχτηκα το δεύτερο και το τρίτο τηλεφώνημά από την ομάδα της αυτήν τη φορά, δεν το πίστευα!

“Έκανες τόση δουλειά. Πρέπει να αξιοποιηθεί η μελέτη σου και να προβληθεί το όνομά σου” ήταν τα λόγια της. Κι αυτά τα λόγια θα τα κρατήσω στην καρδιά μου, γιατί για μένα πέρα από τα χρήματα, τη δόξα, τα μεγάλα και σπουδαία, μετράνε πιο πολύ τα αληθινά χαμόγελα, η ευαισθησία, η ανθρωπιά, η αγάπη. Με αυτά τα στοιχεία θέλω να πορεύομαι στη ζωή και αυτά τα στοιχεία μου δίνουν δύναμη να προχωρήσω, ακόμα και ερευνητικά. Γιατί κακά τα ψέματα το να κάνεις έρευνα στην Ελλάδα είναι δύσκολο και εάν δεν έχεις τη στήριξη και την ενθάρρυνση κάποιων ανθρώπων δεν μπορείς εύκολα να προχωρήσεις.

Επίσης, η αλήθεια είναι ότι άνθρωποι που κινούνται στο χώρο των μίντια και είναι καταξιωμένοι, δύσκολα θα ασχοληθούν, πόσο μάλιστα να δώσουν ευκαιρίες, για πολλούς και διαφόρους λόγους που δεν χρειάζεται να αναλυθούν εδώ. Η Αγγελική δεν έμεινε μόνο στα όμορφα λόγια, αλλά έκανε κινήσεις για μένα. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ!

Άλλωστε, η σχέση μου με την Αγγελική, θα έλεγα, ότι είναι “καρμική”. Καταγόμαστε κι οι δυο από τον Πύργο Ηλείας. Στο σχολείο οι συμμαθητές μου με αποκαλούσαν “Αγγελική Νικολούλη”, αργότερα στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών στα ΜΜΕ, υπήρξα μαθητευόμενη του Κώστα Χαρδαβέλλα στην κρατική τηλεόραση και στην εκπομπή “άνθρωποι.gr”. Εν συνεχεία, με κέρδισε και μένα η αγάπη για το χώρο της εγκληματολογίας και σήμερα ήρθε το πλήρωμα το χρόνου να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας με αφετηρία αυτή την αγάπη.

Έτσι λοιπόν, όσοι αγαπάτε τη λογοτεχνία και τον συναρπαστικό συνδυασμό μυθιστορίας-εγκλήματος, θα μπορέσετε να διαβάσετε τη μελέτη που ετοίμασα, βασιζόμενη στο μυθιστόρημα της Αγγελικής Νικολούλη, “Θάνατος με χείλη κόκκινα” (εκδ. Καστανιώτη). Καλή σου μέρα, Αγγελική και εύχομαι η κοινή μας αγάπη για την έρευνα στον σκοτεινό κόσμο του εγκλήματος να μας φέρει και στο μέλλον κοντά! Σε ευχαριστώ για όλα! Μια όμορφη μέρα και ένα μεγάλο ευχαριστώ και στη συνεργάτιδα της Αγγελικής Νικολούλη, κ. Σοφία Χωριανοπούλου.

Το “μήνυμα” που μας αφήνει ο Σάκης Μπουλάς

Ο θάνατος του ταλαντούχου Σάκη Μπουλά μας συγκίνησε όλους. Γιατί ήταν ένας σημαντικός δημιουργός που μας χάρισε αμέτρητες στιγμές γέλιου! Με το αστείρευτο χιούμορ του, πίσω από το οποίο κρυβόταν ένας βαθύς προβληματισμός, μας κρατούσε μια καλή συντροφιά με τις ταινίες, τις αγαπημένες μας σειρές, τις μουσικές, τους στίχους, τα σκετσάκια του. Θα κρατήσουμε στην καρδιά μας το χαμόγελό του, γιατί μας έβγαζε από τη μιζέρια της καθημερινότητάς μας.

Είναι άδικο να χάνονται άνθρωποι με τόσο επώδυνο τρόπο. Αυτό όμως που πρέπει να κρατήσουμε από τον Σάκη Μπουλά είναι ο αξιοπρεπής αγώνας που έδωσε για τη ζωή. Δεν τον γνώριζα προσωπικά, όμως από τη στάση ζωής του, καταλαβαίνω ότι δεν θα ήθελε τόσο τα δάκρυά μας, όσο τα όμορφα λόγια μας, τα χαμόγελά μας, την “πλακίτσα” που και ο ίδιος επιζητούσε μέχρι το τέλος της ζωής του και που δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς ξεχνάμε τη σπουδαιότητά της, “χαμένοι” στη ρουτίνα της καθημερινότητας.

Ένας άνθρωπος που, όπως ο ίδιος δήλωνε, “είχε γεννηθεί αγωνιστής”, έδωσε την πιο σκληρή μάχη με το χαμόγελο. “Δεν δάκρυσε”, δήλωσε ο γιατρός του, “ούτε στις πιο σκληρές στιγμές”. Ο Σάκης Μπουλάς ζούσε με το θάνατο κάθε μέρα, όμως η αγάπη του για τις χαρές της ζωής, για το συνάνθρωπο, για την τέχνη, όχι μόνον τον κράτησαν κοντά μας πολύ περισσότερο από τις ιατρικές προβλέψεις που έκαναν λόγο για 1 μήνα ζωής, αλλά τον κράτησαν στη ζωή με το πιο φωτεινό χαμόγελο στα χείλη και μάλιστα πάνω στη σκηνή.

Είναι εντυπωσιακό…σκεφτείτε το για λίγο….ένας άνθρωπος που παλεύει με τον καρκίνο στην πιο επιθετική του μορφή, με χημειοθεραπείες, με πολύ δύσκολες και επώδυνες θεραπείες, που έχει απόλυτη επίγνωση της σοβαρότητας της κατάστασής του, ήταν στη σκηνή μέχρι τελευταία στιγμή. Παρά την αδυναμία του, παρά τις φοβερές παρενέργειες που προκαλεί αυτή η αρρώστια, ο Σάκης, με το καπελάκι του και το χαμόγελό του, έκανε χιούμορ και “ξεγελούσε” το θάνατο. Αυτό σημαίνει “ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ”. ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΚΗ!!

Αυτό λοιπόν, κατά την δική μου άποψη, είναι το μήνυμα που μας αφήνει ο Μπουλάς μαζί με το έργο του. Ότι πρέπει όλοι μας να δίνουμε τις μάχες μας, με το κεφάλι ψηλά και το χαμόγελο στα χείλη. Ότι πρέπει να έχουμε αξίες και ιδανικά και ότι η πίστη μας σε αυτά θα μας δίνει πάντοτε τη δύναμη να προχωρήσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις πιο μεγάλες δυσκολίες, ακόμα και τον ίδιο το θάνατο.

Επίσης, ο Μπουλάς δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τη φρίκη της ασθένειάς του, αλλά και το κυνήγι των ΜΜΕ, που άλλοτε από ειλικρινές ενδιαφέρον, άλλοτε από “κερδοσκοπικό ενδιαφέρον”, ασχολούνταν με ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα, όπως είναι η υγεία του καθενός από εμάς. Φαντάζομαι ότι αυτό που είχε να αντιμετωπίσει ο Μπουλάς ήταν πολύ σκληρό: να τον “πεθαίνουν” ενώ ο ίδιος έδινε τον αγώνα του, να βγαίνουν στη δημοσιότητα “ευαίσθητες” λεπτομέρειες για την κατάσταση της υγείας του, να ασκείται αφόρητη πίεση στους φίλους και συναδέλφους του για να αποκαλύψουν τη σοβαρότητα της ασθένειας.

Κι όμως ο Μπουλάς με το χαμόγελο και το πηγαίο χιούμορ του αντιμετώπισε ακόμα και τη σκληρότητα των ΜΜΕ. Αυτό εμένα με συγκινεί. Γιατί σκέπτομαι ότι, όταν ένας άνθρωπος έχει να δώσει μια τόσο σκληρή και άδικη μάχη, έχει δυστυχώς να αντιμετωπίσει και τα αδιάκριτα βλέμματα και το κουτσομπολιό. Αυτό είναι ένα πολυδιάστατο και πολυσύνθετο ζήτημα που αφορά την παιδεία μας. Ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζουμε ανθρώπους που πάσχουν από σοβαρότατες ασθένειες, ακόμα και όταν αυτοί βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, λόγω της δουλειάς τους. Ο σεβασμός απέναντι στο συνάνθρωπο πρέπει να στηρίζεται σε γερές βάσεις και όχι μόνο στο δήθεν ενδιαφέρον και στη δήθεν αγάπη μας.

Εγώ προσωπικά αυτό θα κρατήσω από τον Σάκη Μπουλά, μαζί με το χαμόγελό του, την αξιοπρέπειά του και τον ωραίο αγώνα που έδωσε. Θα κρατήσω το ότι εργαζόταν μέχρι το τέλος και ότι χάριζε το γέλιο στο κοινό που τον αγαπούσε. Θα κρατήσω ότι δεν δάκρυσε, γιατί στη μάχη δεν χρειάζονται δάκρυα, αλλά δύναμη. Κι ελπίζω να δώσει σε όλους μας λίγη από τη δύναμή του, ώστε να πορευόμαστε στη ζωή αξιοπρεπώς.

Τέλος, θα κρατήσω στην καρδιά μου τη συγκίνηση του γιατρού του, γιατί και οι γιατροί δίνουν την δική τους σκληρή μάχη, δίπλα στους ασθενείς τους και, αναμφίβολα, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο σοβαρές ασθένειες, συχνά μετατρέπονται κι αυτοί σε “υπερήρωες” προκειμένου να κάνουν ό,τι καλύτερο για τον ασθενή τους. Οπότε, δεν πρέπει να ξεχνάμε και αυτούς τους σπουδαίους επιστήμονες που δεν χορηγούν απλώς θεραπείες και φάρμακα, αλλά δίνουν την ψυχή τους στον ασθενή τους και παλεύουν μαζί τους μέχρι τέλους…..

Καλό ταξίδι, Σάκη και εκεί που πας να γελάς δυνατά και να μας κάνεις πλάκες!!

Θάνατος με χείλη κόκκινα….

Λίγο μετά τις 7 χτύπησε το κινητό μου τηλέφωνο. Ήταν μια γνώριμη φωνή. Μια φωνή που μας αποκαλύπτει κάθε Παρασκευή βράδυ από την τηλεοπτική συχνότητα του ΑLPHA τις πιο “σκοτεινές” εξαφανίσεις και τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα. Με μεγάλη χαρά δέχτηκα το τηλεφώνημα της αγαπημένης μας δημοσιογράφου-ερευνήτριας, κ. Αγγελικής Νικολούλη, την οποία έχω φιλοξενήσει και στη σελίδα μου με μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή της (Συνέντευξη 17η “Το έγκλημα στην Ελλάδα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης). Ευγενική και γλυκιά όπως πάντα, αλλά και μια φωνή που κρύβει ένα μυστήριο, με “ταξίδεψε” λίγο στα σκοτεινά μονοπάτια του εγκλήματος στα οποία μπαίνει κάθε Παρασκευή βράδυ και αναζητά το φως στο τούνελ.

Η τηλεφωνική μας συνομιλία αφορούσε την εγκληματολογική μελέτη που έχω ετοιμάσει για τις γυναίκες serial killers και την απεικόνιση της Αναστασίας, της κεντρικής ηρωίδας της Αγγελικής Νικολούλη, στο συγκλονιστικό μυθιστόρημά της με τίτλο “Θάνατος με χείλη κόκκινα”, (εκδόσεις Καστανιώτης), το οποίο αποτυπώνει με τρόπο πολύ ξεχωριστό μια γυναίκα serial killer. Η μυθιστορία εμπλέκεται με την πραγματικότητα, καθώς η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και μάλιστα σε ιστορία που η ίδια η Αγγελική Νικολούλη έφερε στην επιφάνεια. Προσωπικά, διάβασα το συγκεκριμένο μυθιστόρημα με κομμένη την ανάσα και εντυπωσιάστηκα από τη δύναμη της συγγραφικής πένας της κ. Νικολούλη.

Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να προχωρήσω σε μία εγκληματολογική ανάλυση της ηρωίδας του μυθιστορήματος “Θάνατος με χείλη κόκκινα” και σε έναν συσχετισμό της εν λόγω ηρωίδας με πραγματικές περιπτώσεις γυναικών serial killers, δηλαδή κατά συρροή δολοφόνων. Η Αγγελική Νικολούλη είναι η πρώτη που διάβασε τη μελέτη μου ολοκληρωμένη και εφόσον η κρίση της ήταν θετική και ενθαρρυντική, θα προχωρήσω σύντομα σε δημοσίευσή της.

Θα σας κρατήσω όμως λίγο ακόμα σε αγωνία και όταν θα είμαι έτοιμη θα ενημερώσω τους λάτρεις του μυστηρίου και της εγκληματολογίας για τη μελέτη. Ελπίζω ότι θα την βρείτε ενδιαφέρουσα….

Αγγέλων Βήμα:Όταν η τέχνη “συνάντησε” την εγκληματολογική σκέψη και τον ποινικό λόγο

Η επιστήμη συχνά κινείται παράλληλα με την τέχνη, τροφοδοτώντας την και αποτελώντας πηγή έμπνευσής της. Αλλά και η τέχνη, πολλές φορές, συμπληρώνει και ολοκληρώνει την επιστήμη. Ειδικά η σχέση μεταξύ θεατρικού και ποινικού/εγκληματολογικού λόγου, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι στενή.

Η επιστήμη της εγκληματολογίας μπορεί, άλλωστε, να εκληφθεί ως μια “μορφή τέχνης”, η οποία δύναται να αντλήσει το παράδειγμά της όχι μόνον από την καθημερινή ζωή αλλά και από ένα λογοτεχνικό κείμενο, μία κινηματογραφική ταινία ή ένα θεατρικό έργο. Η τέχνη, με τη σειρά της, αντλεί πληθώρα παραδειγμάτων από τον γεμάτο ενδιαφέρον κόσμο της εγκληματολογίας, από την ποινική σκέψη, τον ποινικό λόγο, καθώς και από τον “εγκληματικό νου”. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά κινηματογραφικά και θεατρικά έργα βασίζονται σε αναπαραστάσεις δικών, σε εγκληματικές φυσιογνωμίες, σε παρουσίαση αποτρόπαιων εγκλημάτων από την παγκόσμια κοινότητα που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη ή στην παρουσίαση εγκληματικών ενεργειών που βασίζεται σε πλασματικά γεγονότα, αντλεί όμως στοιχεία -δομικά, μεθοδολογικά και άλλα- από το χώρο της εγκληματολογίας και της ποινικής επιστήμης.

Όταν οι Έλληνες δημιουργοί τολμούν να ασχοληθούν με τον κόσμο του εγκλήματος και να αποτυπώσουν με το έργο τους την εγκληματική σκέψη, πολλές φορές σοκάρουν το κοινό, αλλά ταυτόχρονα του δίνουν τη δυνατότητα να προβληματιστεί και να διευρύνει τους πνευματικούς ακόμα και τους γνωστικούς του ορίζοντες. Όταν η τέχνη θίγει ζητήματα εγκληματολογικού ενδιαφέροντος δίνει το έναυσμα για γόνιμο προβληματισμό.

Ο δημιουργός Χάρης Ρώμας, ο οποίος αγαπήθηκε από το ευρύ κοινό μέσα από τις επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές του, τόλμησε να ασχοληθεί (χρησιμοποιώντας το θεατρικό του λόγο αυτή την φορά) με δύο φλέγοντα ζητήματα: ένα καθαρά εγκληματολογικό και ένα υπαρξιακό. Το πρώτο του μονόπρακτο πραγματεύεται το πολυσύνθετο ζήτημα της τρομοκρατίας και, μεταξύ άλλων ερωτημάτων, θέτει τον προβληματισμό για το τι είναι τρομοκρατία, ποιος τρομοκρατεί ποιόν αλλά και εάν με το μανδύα της ιδεολογίας νομιμοποιείται η βία. Το δεύτερο μονόπρακτο ασχολείται με τα υπαρξιακά ζητήματα: της πίστης, του θανάτου, της ύπαρξης ή όχι του Θεού, και της αιώνιας πάλης καλού-κακού. Κοινός άξονας των δύο μονόπρακτων που παρουσιάζονται στο θέατρο “Αγγέλων Βήμα” στο πλαίσιο της θεατρικής παράστασης που φέρει τον τίτλο “Αυτός που θα έσωζε τον κόσμο” είναι το “παιχνίδι” ανάμεσα στο καλό και το κακό, η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, την αλήθεια και το ψέμα, την αγάπη και το μίσος.

Την 9η Φεβρουαρίου 2014 με εφαλτήριο την συγκεκριμένη παράσταση ο θεατρικός λόγος του κ. Ρώμα “συναντήθηκε” με τον ποινικό λόγο και την εγκληματολογική σκέψη σε μια πολύ δημιουργική συζήτηση που έλαβε χώρα στο φουαγιέ του θεάτρου με το πέρας της παράστασης. Κεντρικοί ομιλητές ήταν η Καθηγήτρια Εγκληματολογίας και Διευθύντρια του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών “Η σύγχρονη εγκληματικότητα και αντιμετώπισή της”, του Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Χριστίνα Ζαραφωνίτου, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Εγκληματολόγων Παντείου Πανεπιστημίου, δρ. Ηλίας Κορομηλάς, η Εισαγγελέας Πρωτοδικών,κ. Α. Θεοδωροπούλου, ο Αν. Καθηγητής Ποινικού Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Αγ. Νεοφύτου, η Καθηγήτρια Φιλοσοφίας της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, κ. Ρ. Αργυράκη και η γράφουσα, δρ. Αγγελική Καρδαρά. Συμμετείχαν με καίριες ερωτήσεις και εύστοχες παρατηρήσεις οι φοιτητές του ΜΠΣ εγκληματολογίας του Παντείου και τα μέλη του ΣΕΕΠΠ.

Με αφετηρία το πρώτο μονόπρακτο, το οποίο μας καθήλωσε με τις ανατροπές και την συγκλονιστική αποκάλυψη της κυνικής αλήθειας, τέθηκαν ζητήματα αναφορικά με την έννοια της τρομοκρατίας, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, τη σχέση μεταξύ τρομοκρατίας και εικόνας, τρομοκρατίας και νέων τεχνολογιών, την εκμετάλλευση της έννοιας της τρομοκρατίας για πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες, την ενεργή συμμετοχή νέων παιδιών, προερχόμενων και από υψηλά οικονομικά-κοινωνικά στρώματα, σε τρομοκρατικές οργανώσεις και την κάλυψη του φαινομένου της τρομοκρατίας από τα ΜΜΕ στην Ελλάδα μετά τις συλλήψεις των μελών της 17Ν. Επίσης, βασιζόμενοι στη γυναικεία φιγούρα όπως απεικονίζεται στο πρώτο μονόπρακτο, κάναμε μια αναφορά στο ρόλο της γυναίκας-τρομοκράτη αλλά και πιο γενικά στην γυναικεία εγκληματικότητα.

Το δεύτερο μονόπρακτο, το οποίο πραγματεύεται τα φλέγοντα ντοστογιεφσκικά ερωτήματα περί καλού-κακού, ύπαρξης ή ανυπαρξίας Θεού, τη σχέση μεταξύ ενός Πανάγαθου και Παντοδύναμου Θεού με την αδικία και το κακό, μας γέννησε πολλά ερωτηματικά και έδωσε τη δυνατότητα σε όλους μας να έρθουμε αντιμέτωποι με τις υπαρξιακές μας αναζητήσεις που συχνά μας οδηγούν είτε σε αδιέξοδες είτε σε διλημματικές καταστάσεις. Ο ίδιος ο δημιουργός, κ. Χάρης Ρώμας, τόνισε ότι η προσωπική του αναζήτηση και ο προβληματισμός του για την έννοια του θανάτου ήταν ένας σημαντικός λόγος που τον ώθησε να γράψει το συγκεκριμένο μονόπρακτο. Μάλιστα, δεν επέλεξε τυχαία να κλείσει την παράσταση με το συγκεκριμένο μονόπρακτο, αλλά θέλησε μέσα από αυτό να οδηγήσει από το “σκοτάδι” του πρώτου μονόπρακτου στο “φως” του δεύτερου που γεννιέται μέσα από την ελπίδα, την πίστη και την αγάπη. Εκφράζοντας την προσωπική μου άποψη, θα ήθελα ο δημιουργός να μας είχε δώσει στο δεύτερο μονόπρακτο και τη διάσταση της ψυχολογίας-ψυχιατρικής μέσα από τη σύγκρουση ανάμεσα στη θρησκεία και την επιστήμη. Όσον αφορά το πρώτο, ήταν συγκλονιστικό.

Συνοψίζοντας, είναι σαφές ότι η τέχνη δίνει τεράστιες δυνατότητες να ανακαλύψουμε αλήθειες, να βρούμε απαντήσεις σε υπαρξιακές μας αναζητήσεις, να γκρεμίσουμε τα τεχνητά τείχη των κοινωνικών στερεοτύπων και κατασκευών, να αντιμετωπίσουμε χωρίς παρωπίδες τον άλλον, αλλά και να προβληματιστούμε περισσότερο και, ενδεχομένως, να βρεθούμε σε ακόμα εντονότερες διλημματικές καταστάσεις.

Η δημιουργική και πολλές φορές ανατρεπτική συνάντηση της τέχνης με τον επιστημονικό λόγο μπορεί να οδηγήσει σε έργα που θα αφήσουν το “αποτύπωμά” τους στην ψυχή των θεατών. Επομένως, κρίνω ότι είναι πολύ σημαντικό και αναγκαίο οι Έλληνες δημιουργοί να τολμήσουν να καταπιαστούν με φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν την επιστήμη και να ενώσουν τους δύο δρόμους -της τέχνης και της επιστήμης- μέσα από ανατροπές και συγκλονιστικές κορυφώσεις. Ο κ. Χάρης Ρώμας τόλμησε να προβάλει στο ελληνικό κοινό θέματα που δύσκολα προσεγγίζονται και ελπίζω ότι θα υπάρξει μια δυναμική συνέχεια.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Χ. Ρώμας, Μ. Αλικάκη, Β. Μαργέτης και Β. Δουκουτσέλης. Η σκηνοθεσία είναι του Χάρη Ρώμα.

Οι αστικές εκδοχές της βίας: ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ-ΘΕΑΤΡΟ

Μια πολύ ενδιαφέρουσα και τιμητική πρόταση μου έγινε τις προηγούμενες μέρες από τον Πρόεδρο των Ελλήνων Εγκληματολόγων Παντείου Πανεπιστημίου, Δρ. Ηλία Κορομηλά, την οποία αποδέχτηκα με χαρά. Είναι, πιστεύω, σημαντικό να γίνονται δημιουργικές δουλειές, οι οποίες δίνουν το ερέθισμα για σκέψη και προβληματισμό και αποτελούν πηγή για έμπνευση. Ακολούθως, σας παρουσιάζω το Δελτίο Τύπου του θεάτρου Αγγέλων Βήμα.

Με εφαλτήριο το έργο που συνέγραψε, σκηνοθέτησε και στο οποίο συμπρωταγωνιστεί ο Χάρης Ρώμας στο Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36) με τίτλο “Αυτός που θα Έσωζε τον Κόσμο”, έχουν κληθεί ο Σύλλογος Ελλήνων Εγκληματολόγων Παντείου Πανεπιστημίου (ΣΕΕΠΠ), καθώς και το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών (ΠΜΣ) «Η Σύγχρονη Εγκληματικότητα και η Αντιμετώπισή της» του αυτού Πανεπιστημίου, να οργανώσουν συζήτηση γύρω από ζητήματα τρομοκρατίας και βίας, όπως σχηματοποιούνται στα σύγχρονα Megacities.

Κύριοι ομιλητές θα είναι η Διευθύντρια του ΠΜΣ Καθηγήτρια κ. Χ. Ζαραφωνίτου, ο Πρόεδρος του ΣΕΕΠΠ Δρ. Η. Κορομηλάς, η Εισαγγελέας Πρωτοδικών κ. Α. Θεοδωροπούλου, ο Συνήγορος του Παιδιού Δρ. Γ. Μόσχος, η Δρ. Α. Καρδαρά, η Καθηγήτρια του Τομέα Εγκληματολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Ε. Λαμπροπούλου και η Καθηγήτρια Φιλοσοφίας της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ κ. Ρ. Αργυράκη. Η συζήτηση θα διεξαχθεί την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου ενεστώτος έτους στο φουαγιέ του θεάτρου στις 20:00, αμέσως μετά την παράσταση, η οποία αρχίζει στις 18:00.

Οι μεταπτυχιακοί του ΠΜΣ, καθώς και τα μέλη του ΣΕΕΠΠ, έχουν προσκληθεί να παρακολουθήσουν την παράσταση και να μετάσχουν στη συζήτηση που θα ακολουθήσει.

Περί ομοφυλοφιλίας και περί διαφορετικότητας

Αμέτρητα είναι τα κείμενα που μπορεί κανείς να διαβάσει στο διαδίκτυο σχετικά με την ομοφυλοφιλία ή αλλιώς ομοφυλία. Τα οποία μάλιστα γίνονται αντικείμενο πολλών σχολίων, αντικρουόμενων μεταξύ τους, γεγονός που δείχνει το ενδιαφέρον του κοινού για τη συγκεκριμένη θεματολογία. Ένα από τα κείμενα που διάβασα τελευταία είναι το κείμενο του Αυγούστου Κορτώ, με τίτλο “Όταν φιλάω τον άντρα μου” στην ιστοσελίδα protagon.gr στις 8 Ιανουαρίου.

Για να είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής, αν και απολαμβάνω τον τρόπο γραφής του Κορτώ στα περισσότερα τουλάχιστον άρθρά του, το συγκεκριμένο, αν και καλογραμμένο και “σπιρτόζικο” μου φάνηκε “περιττό”. Όπως και αντίστοιχα κείμενα, θεωρώ ότι δεν έχουν βαθύτερη ουσία, ιδίως όταν μένουν στο “γλυκανάλατο” και δεν προχωράνε σε άλλες αλήθειες, πιο δύσκολες να τις αποδεχτείς. Εάν αγαπάς το σύντροφό σου, είτε είναι άντρας, είτε γυναίκα, και εάν εσύ ο ίδιος αισθάνεσαι ευτυχισμένος με την επιλογή σου, γιατί να αισθάνεσαι την ανάγκη να απολογηθείς για τα συναισθήματά σου; Γιατί τέτοιου είδους κείμενα μοιάζουν περισσότερο με “απολογία”, ή με ανάγκη αποδοχής. Γι’ αυτό υποστηρίζω ότι δεν έχουν βαθύτερη ουσία.

Εμένα προσωπικά με στενοχωρεί να και με προβληματίζει να δηλώνει κάποιος ερωτευμένος και ευτυχισμένος και μέσα από ένα κείμενο να ζητά την αποδοχή της ευρύτερης κοινωνίας. Μια αποδοχή που θα φέρει τι; Σιγουριά, συναισθηματική ασφάλεια, εξιλέωση;; Τι άραγε;;

Ποια ανάγκη με ωθεί να ζητήσω την άδεια, μέσω της αποδοχής, του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου για να φιλήσω τον άντρα μου, τη γυναίκα μου, τον εραστή μου, τον κατά 10 χρόνια μικρότερο συντροφό μου ή τον κατά 20 χρόνια μεγαλύτερο σύντροφό μου;

Εφόσον, εγώ έχω κάνει συνειδητά την επιλογή μου και είμαι ευτυχισμένη με αυτή την επιλογή, γιατί πρέπει να ζητάω τη συγκατάθεση της κοινωνίας, σε “απολογητικό κείμενο”, την οποία άλλωστε κατά πάσα πιθανότητα δεν θα πάρω ποτέ. Για τον απλούστατο λόγο ότι, όπως όλοι ξέρουμε, ζούμε σε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία. Σε μια κοινωνία που ποτέ δεν θα αποδεχτεί με χαρά δύο άντρες ή δυο γυναίκες που φιλιούνται με πάθος. Όπως, όμως αυτή η συντηρητική κοινωνία θα γυρίσει να κοιτάξει το γκέι ζευγάρι με καχυποψία, ακόμα και με απέχθεια, με τον ίδιο απορριπτικό τρόπο θα κοιτάξει κάθε τι και κάθε έναν που δεν “ταιριάζει”, δεν “συμβαδίζει” με τα κοινωνικά στερεότυπα και τις κοινωνικές κατασκευές. Ό,τι δεν είναι συμβατό με την “αισθητική” της, είναι και απορριπτέο. Έτσι, για παράδειγμα, ένα υπέρβαρο αγόρι ή κορίτσι, ένα παιδί σε αναπηρικό καροτσάκι, ένα ζευγάρι με μεγάλη διαφορά ηλικίας, θα “τραβήξουν” τα βλέμματα σε μια καφετέρια, γιατί έχουν κάτι το διαφορετικό. Η ελληνική κοινωνία δεν έχει μάθει να αποδέχεται τη διαφορετικότητα. Αντίθετα, μάλιστα, η διαφορετικότητα μας τρομάζει.

Το θέμα ξεκινά από την παιδεία μας. Τα παιδιά μας δεν μαθαίνουνε ούτε στο σπίτι, ούτε στο σχολείο, ότι η διαφορετικότητα είναι αναγκαία στη ζωή μας και ότι είναι σημαντικό να είμαστε διαφορετικοί. Θυμάμαι έντονα το θέμα της έκθεσης που με έβαλε να αναπτύξω στην Β’ Λυκείου, ένας σπουδαίος φιλόλογος, ο κ. Μωρίκης, με τίτλο “Μια κοινωνία δίχως αναπήρους, είναι μια ανάπηρη κοινωνία”. Αυτή η φράση έχει χαραχτεί βαθιά στο μυαλό και την ψυχή μου και την προεκτείνω με το σημερινό μου κείμενο “μια κοινωνία δεν αποτελείται από ομοίους και κυρίως δεν αποτελείται -ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να αποτελείται- από αγέλες από πρόβατα. Ο καθένας από εμάς, με τη διαφορετικότητά του, είναι ξεχωριστός και μοναδικός και αυτήν ακριβώς τη μοναδικότητα πρέπει να σεβόμαστε αλλά και να επιζητάμε”.

Εάν, ωστόσο, εμείς οι ίδιοι δεν αποδεχτούμε πρώτοι τη διαφορετικότητά μας, πώς θα μας αποδεχτούνε οι άλλοι; Και μιλώ για κάθε είδους διαφορετικότητα. Εάν εμείς οι ίδιοι δεν πιστέψουμε στον εαυτό μας, πώς θα πιστέψουν οι άλλοι σε εμάς; Ο καθένας από εμάς είναι ένας καθρέπτης. Εάν, συνεπώς, εμείς οι ίδιοι έχουμε τις φοβίες μας, τις αμφιβολίες μας, τα άγχη μας, αυτό θα γίνει αντιληπτό από τους γύρω μας. Αντίθετα, εάν εμείς οι ίδιοι αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας, με τη διαφορετικότητά του, με τις επιλογές μας σε όλα τα επίπεδα, κανείς δεν θα μας “ρίξει” ψυχολογικά. Ακόμα και 1000 αρνητικά βλέμματα να μας “καρφώσουν”, το οποίο δυστυχώς στη χώρα μας το ζούμε όλοι, ετερόφυλοι κι όμοφυλοι, δεν θα μας χαλάσει τη διάθεση. Άλλωστε, η ζωή είναι πολύ μικρή, για να την ζούμε όπως μας ορίζουν οι κοινωνικές κατασκευές.

Θυμάμαι, επίσης, πριν πολλά χρόνια έκανα ένα ρεπορτάζ για πρωταθλητές μας, με αναπηρία. Θεωρώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα θέματα που έχω κάνει. Δυσκολεύτηκα όμως να πραγματοποιήσω τις συνεντεύξεις, γιατί τα παιδιά με δέχτηκαν αρχικά με μια αμυντική στάση. Εμένα, ωστόσο, με είχαν γοητεύσει τόσο πολύ ως προσωπικότητες που, όσο περίεργο κι αν τους φαινόταν, δεν έβλεπα το κομμένο χέρι ή πόδι. Έβλεπα υπέροχα πλάσματα και υπέροχες ψυχές που, ναι, δυστυχώς, είχαν μια συγκεκριμένη αναπηρία, την οποία εν δυνάμει μπορούμε να αποκτήσουμε όλοι μας.

Έκτοτε, συνειδητοποίησα ότι το πιο σημαντικό είναι εμείς οι ίδιοι να μάθουμε να αγαπάμε τη διαφορετικότητά μας και να την αποδεχόμαστε. Είτε η διαφορετικότητά μας αφορά μια σωματική ή νοητική αναπηρία, είτε μια επιλογή μας -σεξουαλική ή οποιασδήποτε άλλης φύσεως- που δεν συμβαδίζει με τα κοινωνικά στερεότυπα. Παρά τις εξωτερικές αντιξοότητες που πάντα θα είναι πολλές, οφείλουμε να προχωράμε. Ο “κόσμος” έχει πολλά αρνητικά να πει και λίγα θετικά, αλλά δεν ζούμε για τον “κόσμο”. Όταν το βράδυ επιστρέφουμε στο σπίτι και σβήνουμε τα φώτα, είμαστε εμείς και ο εαυτός μας. Και σε αυτόν μόνο οφείλουμε να κάνουμε τον απολογισμό μας.

Συνοψίζοντας, θεωρώ καίριο σημείο το να μάθουν τα παιδιά στο σχολείο και το σπίτι τους, να σέβονται τη διαφορετικότητα και να μην τους τρομάζει ό,τι δεν τους μοιάζει ή ό,τι δεν μοιάζει με τα κατασκευασμένα κοινωνικά στερεότυπα. Ο σεβασμός είναι το στοιχείο εκείνο που όλοι μας πρέπει να διδαχτούμε. Γιατί, μέσω του σεβασμού, ακόμα κι αν δεν κατανοήσουμε, δεν θα απορρίψουμε και το σπουδαιότερο δεν θα ρίξουμε στον Καιάδα.