Interview_5

Συνέντευξη Πέμπτη: “Απόφαση Ζωής” (2/10/2011)

Η 30χρονη μουσικός, κ. Βασιλική Χαριλάου, πήρε μία απόφαση ζωής: να εγκαταλείψει την Αθήνα, όπου ζούσε τα τελευταία 11 χρόνια και να εγκατασταθεί στα Κρέστενα Ηλείας, τόπο καταγωγής του συντρόφου της, ώστε να κάνει πραγματικότητα, ένα όνειρο ζωής: να βρεθεί κοντά στη φύση που τόσο αγαπά και να ανοίξει το δικό της “Μουσικό Εργαστήρι” προκειμένου να μεταδώσει σε μικρούς και μεγάλους την αγάπη της για τη μουσική. Η κ. Χαριλάου μας περνάει ένα “μήνυμα ζωής”. Αξίζει να σημειώσω ότι έχει πάρει με άριστα τα Πτυχία στο ακορντεόν και στο αρμόνιο. Πτυχίο και Δίπλωμα στο πιάνο με άριστα, όπως και διαδοχικά τα θεωρητικά πτυχία: Ωδικής, Ειδικό Αρμονίας, Αντίστιξης και Φούγκας, με άριστα επίσης. Εργάστηκε ως καθηγήτρια μουσικής σε διάφορα Ωδεία της Αθήνας και παράλληλα παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα μουσικής. Τώρα ξεκινά τη νέα της ζωή, μακριά από το άγχος της πόλης, με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη.

-Κυρία Χαριλάου, πήρατε μία σημαντική απόφαση, τολμώ να πω, μία απόφαση ζωής: να εγκαταλείψετε την Αθήνα και να εγκατασταθείτε στην επαρχία, στα Κρέστενα Ηλείας. Ποιο λόγοι σας ώθησαν σε αυτή την απόφαση;

-Μετά από 11 χρόνια στην Αθήνα με σπουδές και προσπάθεια για επιβίωση, είχα φτάσει σε ένα σημείο να μου λείπει η φύση. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι με γεμίζει πολύ περισσότερο μια βόλτα σ’ ένα δάσος ή στη θάλασσα, όπως έκανα μικρή στη Σάμο, όπου γεννήθηκα, παρά η πολυκοσμία μιας καφετέριας ή οι βόλτες στα μαγαζιά. Αυτό βέβαια από μόνο του δεν είναι λόγος για να αφήσει κάποιος το σπίτι του και να εγκατασταθεί σε μια επαρχιακή πόλη που δεν ξέρει κανέναν! Έπαιξε όμως τον ρόλο του. Ταυτόχρονα, πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα επαγγελματικά μου σχέδια και όνειρα. Παρόλο που στην Αθήνα τα επαγγελματικά μου είχαν το αντικείμενο της μουσικής, ένιωθα ότι δεν καλύπτομαι συναισθηματικά. Ασφαλώς, να μην αναφερθώ για το αν με κάλυπταν οικονομικά, διότι πρόκειται για αστείο! Οι μετακινήσεις από το ένα ωδείο στο άλλο είναι τραγικές, χρονοβόρες και αντιοικονομικές. Επίσης οι ευκαιρίες στην αρχή ήταν πολλές, αλλά τώρα έχουν λιγοστέψει. Ταυτόχρονα με προβλημάτιζε το είδος της δουλειάς μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτό που με χαρακτηρίζει είναι η καλλιτεχνική μου φύση αλλά και η ανάγκη να κάνω κάτι δημιουργικό, και αυτό με το οποίο είχα να κάνω στην Αθήνα σίγουρα δεν ήταν δημιουργικό! Επιπλέον η επιθυμία μου για διορισμό ως δασκάλα μουσικής έκανε φτερά, αφού τα νέα μέτρα, με τον τρόπο τους, απέκλεισαν από το δημόσιο τους πτυχιούχους ωδείων. Οπότε, ένιωθα υπάλληλος ενός “ιδιωτικού συστήματος” μαθημάτων και πολιτιστικών δρώμενων που δεν με πλήρωνε όσο θα έπρεπε, με γέμιζε αβεβαιότητα για το τι θα προκύψει, αλλά και με εμπόδιζε να δείξω την προσωπική μου πλευρά ή να κάνω κάτι πιο δημιουργικό. Ακόμα και δική μου μουσική να ήθελα να γράψω, και πάλι δεν είχα το χρόνο να το κάνω. Ήθελα να ασχολούμαι με κάτι που θα αφορούσε τη μουσική, θα είχε αντικείμενο τη διδασκαλία, τη δημιουργία, την παρουσίαση και την τέχνη. Με άλλα λόγια, να φτιάξω κάτι δικό μου. Το θέμα όμως είναι πώς μπορείς να κάνεις μία επιχειρηματική κίνηση στην Αθήνα σε μία τόσο δύσκολη περίοδο. Εκεί έπαιξε σημαντικό ρόλο ο σύντροφος μου. Ο συνδετικός κρίκος με τα Κρέστενα. Αφού και εκείνος ήταν υπέρ της αποκέντρωσης, αρχίσαμε να συζητάμε το ενδεχόμενο της μετακόμισης μας. Πήραμε βέβαια το ρίσκο μας. Αλλά τα υπολογίσαμε όλα. Πώς θέλουμε να ζούμε, ποιος θα είναι ο ελεύθερος μας χρόνος-ο κοινός μας χρόνος-, πού θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, πόσο ασφαλείς θα είμαστε ως οικογένεια, ποια θα είναι η επαγγελματική μας πορεία, ποιες θα είναι οι επιλογές μας ως νέοι.. τα πάντα. Τα υπολογίσαμε όλα και καταλάβαμε ότι η αληθινή ευτυχία μας βρίσκεται στην επαρχία.

-Πώς είναι τώρα η ζωή σας στα Κρέστενα; Πώς κυλάει η καθημερινότητά σας;

-Προς το παρόν όλο το ενδιαφέρον είναι στραμμένο στην οργάνωση της νέας μου δουλειάς. Το Μουσικό Εργαστήρι που έχω ανοίξει έχει απορροφήσει αρκετό από τον χρόνο μου και συνεχώς “ζητάει πράγματα” για να στηθεί έτσι όπως το θέλω. Το κυρίως αγχωτικό κομμάτι έχει περάσει, οπότε μπορώ να πω ότι η καθημερινότητα είναι πολύ δημιουργική και ανανεωτική! Επιπλέον απολαμβάνω τη φύση, και την ηρεμία μου και φυσικά μου αρέσει που δεν θα σταματήσω να απολαμβάνω όλα όσα με γεμίζουν και με κάνουν ευτυχισμένη.

-Η προσαρμογή σε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής είναι εύκολη ή δύσκολη; Σας λείπει κάτι από τη ζωή στην πρωτεύουσα;

-Μπορώ να πω ότι γενικά με τα θέματα προσαρμογής ποτέ δεν είχα πρόβλημα. Μου έχει ξανασυμβεί να αλλάξω μέρος και τρόπο ζωής άλλες δύο φορές μέχρι τώρα και κάθε φορά το συναίσθημα της αλλαγής ήταν ανώδυνο. Έτσι και τώρα. Αυτός ο διαφορετικός τρόπος ζωής είναι αυτός που αναζητούσα. Άλλωστε η πρωτεύουσα δεν μου φαίνεται και τόσο μακριά από εδώ. Ανά πάσα στιγμή μπορώ να την επισκεφτώ και να κάνω όλα αυτά που θέλω. Μάλιστα τώρα έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να ευχαριστηθώ τα καλά της Αθήνας, παρά τότε που έμενα μόνιμα εκεί. Ακούγεται περίεργο, αλλά είναι αλήθεια.

-Θα παροτρύνατε τους νέους να κάνουν αυτό το σημαντικό βήμα; Για ποιους λόγους;

-Σίγουρα για ένα νέο που ζει σε μια μεγάλη πόλη και έχει μάθει να ζει στους ρυθμούς της, δεν είναι εύκολη υπόθεση να αφήσει το μέρος, όπου έχει συνηθίσει να ζει, και να εγκατασταθεί στην επαρχία. Υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους ο αστικός τρόπος ζωής είναι κομμάτι τους, τους δίνει ζωντάνια, τους κάνει να νιώθουν ότι τα έχουν όλα. Σε τέτοιους ανθρώπους αν πεις “φύγε και ζήσε στην επαρχία μόνιμα, γιατί είναι καλύτερα” δεν πρόκειται να καταλάβουν τι εννοείς. Εγώ αυτή την άποψη τη σέβομαι, γιατί υπήρξα κάποτε και η ίδια υποστηρικτής, οπότε δεν είμαι σε θέση να συμβουλεύσω κάποιον τι είναι καλύτερο να κάνει. Για να κάνεις ένα τέτοιο βήμα πρέπει να νιώθεις ολοκληρωμένος με το μέρος που αφήνεις πίσω σου, να μην υπάρχουν “εκκρεμότητες”, να έχει κλείσει μέσα σου αυτός ο κύκλος ζωής, γιατί δεν έχει να σου προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Αν φύγεις και σου λείπουν πράγματα και καταστάσεις, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού θα υπάρχει η θύμηση αυτού που άφησες και δεν θα σε αφήσει να ευχαριστηθείς τα καινούργια δεδομένα, οπότε και να εξελιχτείς. Βέβαια αν έρθει κάποιος και μου πει ότι σκέφτεται να το κάνει, αλλά διστάζει να προχωρήσει, εκεί ναι, θα τον παρότρυνα. Η επαρχία προσφέρει τόσο ποιοτική και καλύτερη ζωή, που όσα έχει να προσφέρει μια μεγάλη πόλη, δεν συγκρίνονται με αυτά που κερδίζεις όταν ζεις στην επαρχία.

-Μιλήστε μας για το Μουσικό Εργαστήρι που έχετε φτιάξει στα Κρέστενα.

–Το Μουσικό Εργαστήρι είναι ένας χώρος με πολλές δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους. Όλοι μπορούν να ανακαλύψουν και να γνωρίσουν το αγαπημένο μουσικό τους όργανο. Έχει ονομαστεί “Εργαστήρι” γιατί πάνω απ’ όλα είναι χώρος δημιουργικός. Καλλιεργεί την τέχνητης μουσικής και ό,τι περικλείεται μέσα σε αυτό. Στόχος είναι η δημιουργία και όχι η παθητική μάθηση. Αυτό σημαίνει πολλές δυνατότητες μέσα από διάφορες δραστηριότητες. Εδώ οι μαθητές θα βιώσουν τη μαγεία των μουσικών και θεατρικών παραστάσεων, εκθέσεις με δικές τους κατασκευές αυτοσχέδιων οργάνων και άλλες καλλιτεχνικές κατασκευές, θα μάθουν πώς να δημιουργούν τραγούδια, να τα μελοποιούν, να τα ενορχηστρώνουν, αλλά και να συνεργάζονται με άλλους μαθητές ώστε να φτιάχνουν μουσικά σύνολα. Επίσης αυτός ο χώρος για μένα είναι ένας τρόπος να παρουσιάσω στον κόσμο το ότι οι μικρές ηλικίες και ειδικά οι νηπιακές και προσχολικές είναι οι ιδανικότερες για να βιώσουν τον μαγικό κόσμο της μουσικής! Το “Μουσικό Εργαστήρι Φατσούλες” δημιουργήθηκε για να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά μέσω της ευχαρίστησης και πάρα πολλών άλλων ωφελειών που προσφέρει η μουσική χρησιμοποιώντας τα συστήματα της μουσικοκινητικής και τη μέθοδο της προπαιδείας.

-Πολλοί γονείς θεωρούν τη μουσική “πολυτέλεια”. Για ποιους λόγους θα συμβουλεύατε τους γονείς να ωθήσουν τα παιδιά τους στη μουσική, ειδικά σε μία δύσκολη οικονομικά περίοδο;

–Η αξία της μουσικής εκπαίδευσης είναι κάτι που έχει αμφισβητηθεί όχι μόνο από γονείς αλλά και από εκπαιδευτικούς, πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλο είδος μόρφωσης. Ζώντας σε μια κοινωνία που η βασική απαίτηση και αναγκαιότητα κατά παγκόσμια βάση, είναι η ικανότητα να βγάζουμε χρήματα, οι εκάστοτε υπεύθυνοι για την εκπαίδευση των παιδιών μας, αλλά και οι ίδιοι οι γονείς πολλές φορές ωθούνται στο να παίρνουν τις ανάλογες αποφάσεις. Παρόλο που είμαστε η χώρα που δημιούργησε τον πολιτισμό και τις τέχνες, πλέον το δυτικό εκπαιδευτικό σύστημα εκτόπισε τις καλές τέχνες και έγινε μονοδιάστατο, στηριζόμενο αποκλειστικά στη λογική (μαθηματικά, γλώσσες, επιστήμες…). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τομείς δραστηριότητας όπως η διαίσθηση, οι τέχνες, οι ψυχικές ικανότητες κ.λπ., να πέφτουν σε αχρηστία. Μέσα από έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί, αποδεικνύεται ότι τα παιδιά που μαθαίνουν από πολύ μικρά μουσική, μαθαίνουν ευκολότερα στο σχολείο. Γίνονται καλύτεροι ακροατές και συγκεντρώνονται πιο εύκολα. Η μουσική τους βοηθάει στην σωστή οργάνωση της σκέψης τους και σε συμπεριφορές οι οποίες οδηγούν σε υψηλότερες διανοητικές ικανότητες. Τα παιδιά που μαθαίνουν από νωρίς κάποιο μουσικό όργανο αναπτύσσουν γρηγορότερα τις ικανότητες αντίληψης και την επιδεξιότητα στο να αναλύουν και να αξιολογούν σωστά τις προσλαμβάνουσες πληροφορίες. Ας βοηθήσουμε λοιπόν τα παιδιά μας με έναν διαφορετικό τρόπο να εξελιχτούν περισσότερο ως άτομα, μέσα από τη μουσική. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος διαπαιδαγώγησης.

-Τι είναι η “μουσικοκινητική”; Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται και ποια τα οφέλη της;

-Η μουσικοκινητική αγωγή είναι ένα σύστημα διδασκαλίας βασισμένο στις ιδέες και προσωπικές εμπειρίες που είχαν κάποιοι σύνθετες όπως οι C. Orff, Z. Kodaly, J. Dalcroze και άλλοι, ώστε να διδάξουν σε μικρές ηλικίες τη μουσική με έναν εναλλακτικό τρόπο βασισμένο στον συνδυασμό της μουσικής και κινητικής έκφρασης. Για την ακρίβεια είναι η εκμάθηση βασικών μουσικών αξιών και κανόνων μέσα από το σώμα. Σχετίζεται με την καλλιτεχνική εναρμόνιση ήχων, μουσικής και κίνησης. Το παιδί μαθαίνει να ακούει, να ξεχωρίζει τη χροιά, την ένταση, τη διάρκεια των ήχων της φωνής και της μουσικής. Μαθαίνει να δημιουργεί αυτοσχέδιους ήχους και μουσικά όργανα, καθώς και να παίζει ατομικά και ομαδικά βασικές μουσικές αξίες, συνδυάζοντας και εναρμονίζοντας τον ήχο με την κίνηση. Καθώς όλα βιώνονται με μορφή παιχνιδιού, μπορεί να είναι εφαρμόσιμη από τις πιο βρεφικές ηλικίες, ακόμα και σε περιπτώσεις νεογέννητων. Μέσω της μουσικοκινητικής αγωγής το παιδί αποκτά τη δυνατότητα συγκέντρωσης και χαλάρωσης των μελών του σώματός του (ασκήσεις χαλάρωσης-συγκέντρωσης), συνειδητοποιεί τον όγκο του, το χώρο του (ασκήσεις όγκου, χώρου, κίνησης), εξασκείται στην αίσθηση προσανατολισμού και κινείται ευχερέστερα με πεποίθηση και σιγουριά (ασκήσεις προσανατολισμού, εμπιστοσύνης). Επίσης, μαθαίνει να εκφράζεται μέσα από την κίνηση, αποκτώντας ρυθμό στις κινήσεις και στη φωνή του (ασκήσεις κίνησης-ακινησίας, ασκήσεις σιωπής-ήχου, αναγνώρισης ήχων, μέτρων, έντασης). Μαθαίνει να συνεργάζεται με τους άλλους, να υποχωρεί και να διεκδικεί όταν πρέπει, να υπολογίζει τους άλλους, να διδάσκει και να διδάσκεται. Έτσι, ο εσωτερικός κόσμος των παιδιών παύει να είναι εγκλωβισμένος, βρίσκοντας διέξοδο σε μία σειρά από δημιουργικές εκφράσεις.

-Ποια τα οφέλη της μουσικής, γενικότερα, στην ψυχοσύνθεση ενός ατόμου; Μέχρι ποια ηλικία μπορεί να ξεκινήσει μουσική;

-Οι μελέτες και οι έρευνες πάνω στην τέχνη και την επιστήμη της μουσικής, έχουν προχωρήσει τόσο πολύ που μπορούμε πλέον να έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα για το ποιος είναι αυτός ο θαυμάσιος κόσμος και πόσα πολλά μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο. Ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά μικρότερης ηλικίας, τα οποία βρίσκονται στη βασικότερη φάση ανάπτυξης τους, 0 έως 5 ετών δηλαδή. Αν διευρύνουμε όμως την ηλικία και μιλήσουμε γενικά για τον κάθε άνθρωπο που έχει εντάξει ενεργά τη μουσική στη ζωή του, μπορούμε κι εκεί να δούμε τα πλεονεκτήματα της μουσικής. Επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι όταν μαθαίνουμε ένα μουσικό όργανο αναπτύσσεται ο αριστερός εγκεφαλικός κροταφικός λοβός (μια περιοχή αριστερά του εγκέφαλου) ο όποιος είναι υπεύθυνος για να επεξεργάζεται τις πληροφορίες σε μορφή ήχου που εισέρχονται στον εγκέφαλο. Τώρα βέβαια η εκπαίδευση της μουσικής πώς συνδέεται μ’ όλα αυτά; Με τον κυριότερο και πιο αποτελεσματικό τρόπο! Για να μάθει κάποιος μουσική απαιτούνται πολλές δεξιότητες: συγκέντρωση, μνήμη, προσοχή, συντονισμός κινήσεων, πειθαρχία, συνδυαστική ικανότητα ανάγνωσης-παιξίματος-ακοής-αντίληψης.. κ.λπ. Ενώ συγχρόνως “δουλεύουν” διαφορετικά αισθητήρια όργανα: όραση, ακοή, λεπτές μυϊκές ομάδες δαχτύλων (λεπτή κινητικότητα), φωνή-ομιλία, καρδιά-ροη αίματος και πολλά αλλά. Πιο απλά, η μουσική είναι ο καλύτερος τρόπος, ώστε να δομηθεί πνευματικά ένας άνθρωπος και να βοηθηθεί ψυχολογικά πχ. ηρεμία, ευχαρίστηση, αυτοεκτίμηση, αίσθηση δημιουργικότητας, ανάπτυξη φαντασίας, εξωτερίκευση συναισθημάτων, αλλά και να συντελέσει στην πρόληψη τυχόν εγκεφαλικών δυσλειτουργιών, από τις πιο άπλες πχ. φόβος ομιλίας, λεπτή κινητικότητα, αντίληψη χορού ή χρόνου, ευφυΐα κτλ. μέχρι τις πιο σύνθετες πχ. σχιζοφρένεια, Αλτσχάιμερ.

-Μουσική στα σχολεία. Ποιες είναι οι δικές σας προτάσεις, ώστε το μάθημα της μουσικής στα δημόσια σχολεία να γίνει πιο ουσιαστικό και το παιδί να αποκτήσει μία καλύτερη επαφή με τη μουσική;

–Η μουσική στην δημόσια εκπαίδευση είναι ένα πολύ μπερδεμένο και μεγάλο θέμα που δυστυχώς ακόμα πιστεύω ότι δεν έχει καταφέρει να ξεκαθαριστεί. Εννοώ ότι επειδή η συγκεκριμένη τέχνη έχει να κάνει με πολλές παραμέτρους, δεν υπάρχει σαφήνεια για το τι θέλει η ελληνική δημόσια εκπαίδευση να πετύχει με το μάθημα της μουσικής. Να μάθουν τα παιδιά μουσικό όργανο; Να μάθουν την ιστορία της μουσικής; Της παγκόσμιας ή της ελληνικής; Να καταλάβουν τη σημειογραφία; Να αποκτήσουν ρυθμό; Να μάθουν τραγούδια; Τι ακριβώς; Μέχρι και εμείς οι δάσκαλοι δεν έχουμε καταλάβει τι καλούμαστε να μάθουμε σ’ αυτά τα παιδιά όταν είναι να μπούμε σε μια τάξη που όλοι οι μαθητές το βλέπουν σαν “την ώρα του παιδιού”. Έχει γίνει τα τελευταία χρόνια μια προσπάθεια μέσα από καινούργιες εκδόσεις βιβλίων να μάθουν τα παιδιά κάτι απ’ όλα. Αλλά αυτό στην πράξη δεν είναι εφικτό. Ειδικά μέσα από τα βιβλία του δημοτικού. Οι πληροφορίες που παρέχουν τα βιβλία αυτά είναι τόσο πολλές και με δύσκολα νοήματα σε αρκετές περιπτώσεις που σε μια διδακτική ώρα τη βδομάδα, ο δάσκαλος θα πρέπει να κάνει θαύματα για να μπορέσει να μεταδώσει κάτι από όλα αυτά στους μαθητές. Για να μην αναφερθώ στο ότι η δομή των βιβλίων είναι έτσι ώστε προχωρώντας τις τάξεις, για να μπορέσει ένας μαθητής να καταλάβει τα νοήματα του βιβλίου του θα πρέπει να έχει εμπεδώσει την υλη του προηγούμενου βιβλίου και αυτό συνεχίζεται μέχρι το τέλος του Δημοτικού. Κάτι που δεν είναι κακό ως ιδέα γιατί πρέπει να εξελίσσονται οι γνώσεις. Ωραία μέχρι εδώ. Την πραγματικότητα όμως το κράτος την παραβλέπει. Το ότι δηλαδή υπάρχουν τουλάχιστον 3000 επίσημες θέσεις μουσικών κενές, που σημαίνει ότι πολλά δημοτικά επαρχιακών πόλεων δεν έχουν κάνει πότε μάθημα μουσικής και αν μια χρονιά από τύχη ένα από αυτά τα σχολεία βρεθούν να έχουν δάσκαλο μουσικής, ο όποιος πιθανώς να έχει πάει εκεί γύρω στον Ιανουάριο, τότε σκεφτείτε τι θα διδάξει. Φυσικά υπάρχουν πολλά ακόμα ζητήματα, και θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες. Η μουσική καλώς ή κακώς είναι μια “ξένη γλωσσά” με όλα τα χαρακτηριστικά της: αναπνοές, παύσεις, τονισμοί, προτάσεις, ερωτήσεις, απαντήσεις, κτλ. Αν θέλει το κράτος να μάθει τα παιδιά μουσική, ας αντιμετωπίσει το μάθημα σαν μια ξένη γλωσσά, μεθοδευμένα και υπεύθυνα, με 100 τις 100 κάλυψη σε όλες της τις ανάγκες -σωστή δομή, εκπαιδευτικό προσωπικό, μουσικά όργανα, σωστά βιβλία, επαρκούμενες διδακτικές ώρες, κτλ.. Διαφορετικά δεν μπορούμε ακόμα να μιλήσουμε για “μάθημα” μουσικής αλλά για “ώρα”μουσικής(χαλάρωσης) .

-Ποια είναι η άποψή σας για τα μουσικά σχολεία;

-Η εμπειρία μου με τα Μουσικά Σχολεία είναι μόλις μια σχολική σεζόν, αλλά έστω και σε αυτό το λίγο χρονικό διάστημα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί αρκετά θέματα που αφορούν την παιδεία στα δημόσια σχολεία. Αρχικά να πω ότι η ιδέα ενός Μουσικού Σχολείου πάντα μου άρεσε και θα ήθελα πολύ να είχα και εγώ τη δυνατότητα να φοιτήσω σε ένα τέτοιο σχολείο. Το κακό είναι ότι το ελληνικό καθεστώς δυστυχώς δεν έχει μεγάλο μέρος από την υποδομή που χρειάζεται ένα τέτοιο σχολείο. Μαθαίνουμε δωρεάν μουσική σημαίνει: όργανα για κάθε είδος, μουσικά βιβλία για όλους τους μαθητές, αρκετοί χώροι ατομικής διδασκαλίας και καθηγητές από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Αυτά όλα βέβαια για την Ελλάδα είναι μια ουτοπία γιατί καλύπτονται κατά το ελάχιστο ποσοστό. Επιπλέον, τα επίπεδα μάθησης δεν είναι διασαφηνισμένα, ούτε υπάρχει ένας συγκεκριμένος στόχος επιπέδου. Εφόσον θέλουμε βέβαια να το ονομάσουμε Μουσικό Σχολείο με τάξεις και επίπεδα, αλλιώς μπορούμε να το πούμε “6ετη μουσική απασχόληση”. Γιατί ούτε κάποια κατοχύρωση έχουν οι μαθητές όταν αποφοιτούν από εκεί, ούτε καν για τα Μουσικά Πανεπιστήμια. Δυστυχώς ένας μαθητής που φοιτά σε ένα τέτοιο σχολείο με βάση τα παραπάνω προβλήματα, θα πρέπει να έχει εξωσχολική μουσική υποστήριξη.

-Κυρία Χαριλάου σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσετε. Σας εύχομαι επιτυχία στη νέα σας προσπάθεια!

–Σας ευχαριστώ και εγώ.