Οι επιπτώσεις του εγκλήματος στη ζωή της οικογένειας του θύματος μέσα από την ανάγνωση επιστολών στο Δικαστήριο
Απόσπασμα από τη συγκλονιστική επιστολή της μητέρας στο Δικαστήριο που μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη στο postmodern.gr εδώ και στη στήλη “Έγκλημα και Media” εδώ https://www.postmodern.gr/oi-epiptoseis-toy-egklimatos-sti-zoi-t/
“Ένας άλλος αγώνας μέσα σε όλα αυτά είναι το ότι πρέπει να αντικρίσω κατά πρόσωπο το κακό, αφού ο φόνος είναι κάτι κακό. Ήξερα, βέβαια, πριν από τον θάνατο του […] ότι στον κόσμο συμβαίνουν κακά πράγματα. Στον κόσμο μου όμως ο Θεός υπερισχύει του κακού και ο φόνος του γιου μου κλόνισε αυτήν τη βαθιά πίστη μου ότι το καλό υπερισχύει του κακού, γιατί με το θάνατό του φαίνεται τόσο καθαρά ότι το κακό κέρδισε. Έκανα, όμως, λάθος. Γιατί, αν και ο θάνατός του μ ’έκανε να δω τη χειρότερη μορφή της ανθρώπινης φύσης, μ’ έκανε, επίσης, να δω την καλύτερη. Ένιωσα τόση αγαλλίαση από την απίστευτη υποστήριξη φίλων αλλά και αγνώστων.
Ένιωσα τόση ανακούφιση με αυτούς που δούλεψαν για τόσο χρόνο και με τόση επιμονή για να αποδοθεί δικαιοσύνη στο γιο μου, αλλά και γι’ αυτούς που, ως αποτέλεσμα του θανάτου του μπόρεσαν ν ’αλλάξουν την πορεία της ζωής τους προς το καλύτερο“.
Αισθάνθηκα απίστευτη συγκίνηση κατά την επεξεργασία του θέματος, αλλά, πέρα από την έντονη συναισθηματική φόρτιση που αναμφίβολα πηγάζει από την επιστολή, το ερευνητικό ενδιαφέρον είναι πολύ μεγάλο και αξίζει το θέμα να διερευνηθεί περισσότερο.
Όπως σχολιάζει για το θέμα, ο αρχισυντάκτης του pm Δημήτρης Καλαντζής: “H επιστολή είναι λες βγαλμένη από αρχαία τραγωδία – συγκλονιστική. Παρατήρησα πόση βοήθεια παίρνει αυτή η γυναίκα από την πίστη της και από το υποστηρικτικό περιβάλλον. Επίσης πιστεύω ότι μια τέτοια επιστολή που ακούγεται στο δικαστήριο μπροστά στους δράστες και τους δικαστές, είναι πολύ σημαντική για να ολοκληρώσει τον κύκλο του θρήνου ο συγγενής. Το λένε closure οι Αμερικανοί, το “τέλος”. Ακόμα κι αν δεν είναι στην πραγματικότητα τέλος, είναι ένα βήμα απόδοσης τιμής στον νεκρό. Κάτι που μετριάζει ακόμα και τη διάθεση για εκδίκηση ή αυτοδικία”.
Συμφωνώ απολύτως με το πολύ εύστοχο του Δημήτρη και συμπληρώνω τα εξής: Κατ’ αρχάς όταν γράφεις τα συναισθήματά σου, ειδικά σε μία τόσο δύσκολη και σκληρή κατάσταση, αφήνεις ουσιαστικά την ψυχή σου να μιλήσει και να “λυτρωθεί”. Επίσης, όπως επισημαίνει ο Δημήτρης, είναι ένα βήμα απόδοσης τιμής στο νεκρό, στο αγαπημένο πρόσωπο. Η πίστη (είτε είναι στον Θεό, είτε στη δύναμη της αγάπης, είτε στους φίλους, είτε οπουδήποτε αλλού) πιστεύω ότι είναι ο μοναδικός δρόμος να κρατηθεί αυτή η μάνα στη ζωή, να βρει έναν λόγο να συνεχίσει, όταν έχει στερηθεί τόσο βίαια τα πάντα. Με συγκλόνισε όμως βαθιά και η ανάγκη της να γνωρίζει τις τελευταίες στιγμές του παιδιού της και καταλαβαίνω ότι είναι ίσως το μεγαλύτερο αγκάθι και ό,το πιο βαναστικό να μη γνωρίζει τι έγινε και πώς ένιωσε το παιδί τις τελευταίες στιγμές της ζωής του….