Συνεχίζουμε με το πολύ σοβαρό θέμα του σχολικού εκφοβισμού και αποτελεσματικών τρόπων αντιμετώπισης των εντάσεων στο σύγχρονο σχολείο και συζητάμε για όλα αυτά τα φλέγοντα ζητήματα, αύριο το πρωί, ραδιοφωνικά.
Περισσότερες πληροφορίες για όσους ενδιαφέρονται να ακούσουν όσα θα συζητήσουμε αύριο στη ραδιοφωνική εκπομπή, το βραδάκι και με σχετική ανάρτηση στο blog και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πάντα ουσιαστικά δίπλα στο παιδί, για να ενημερώσουμε το ευρύ κοινό και να περάσουμε ένα πολύ δυνατό μήνυμα κατά της βίας, σε κάθε έκφανση και μορφή. Δεν καταδικάζουμε τη βία όταν την ασκούν άλλα παιδιά, αλλά για το δικό μας παιδί την δεχόμαστε, γιατί για το δικό μας (όπως κάνουμε οι περισσότεροι γονείς) βρίσκουμε πολλές δικαιολογίες, ότι αμύνεται, ότι το άλλο ξεκίνησε πρώτο κ.λπ. Όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Ασφαλώς, η βία δεν πρέπει από κανέναν να γίνεται ανεκτή και δεν θα δεχτούμε κανένα παιδί να σκύψει το κεφάλι και να δέχεται παθητικά τη βία. Εδώ είναι καθοριστικός ο ρόλος του εκπαιδευτικού και του υπεύθυνου συμμαθητή να αναλάβουν ενεργό δράση τόσο ως προς την πρόληψη όσο και ως προς την έγκαιρη αντιμετώπιση ακραίων φαινομένων.
Το καίριο ερώτημα είναι, συνεπώς, “Θα παίζουν ξύλο τα παιδιά στο προαύλιο και εμείς θα μένουμε απαθείς ή θα πίνουμε καφέ στο γραφείο μας;”. Όχι, βέβαια, θα είμαστε δίπλα τους και όπου είναι αναγκαίο θα ζητήσουμε την αναγκαία στήριξη των ειδικών. Εάν, όμως, η εκπαιδευτική κοινότητα αδιαφορήσει φέρει ευθύνες και ο γονιός οφείλει να αναζητήσει αυτές τις ευθύνες. Εάν σε συνεχή βάση ένα παιδί δέχεται εκφοβιστικές συμπεριφορές, ο γονιός πρέπει να πάει στο σχολείο και να συζητήσει με τους εκπαιδευτικούς, ώστε να συνεργαστούν και να αναζητήσουν την πιο αποτελεσματική λύση.
Όσον αφορά το θέμα της βίας, ας λάβουμε υπ’ όψιν μας και αυτήν τη σημαντική παράμετρο: ένα παιδί που δέχεται, σε συνεχή βάση, εκφοβιστικές συμπεριφορές (δεν θα μιλήσω για “θύματα” και για “δράστες”, γιατί οι ρόλοι δύναται να εναλλαχθούν και γιατί έτσι δίνουμε στα παιδιά συγκεκριμένους ρόλους, από τους οποίους δύσκολα θα μπορέσουν να βγουν) θεωρώ ότι πολύ δύσκολα θα σηκώσει το χέρι του να χτυπήσει και εκείνο τον συμμαθητή του και εάν το κάνει, δεν γνωρίζουμε πού τελικά θα οδηγηθούν τα παιδιά και πόσο τραγική μπορεί να είναι η κατάληξη. Αντίθετα, καθοριστικής σημασίας είναι να βοηθήσουμε κάθε παιδί να αποκτήσει τις αναγκαίες κοινωνικές δεξιότητες ώστε να μπορέσει να υψώσει δυνατά τη φωνή του και να δείξει ότι δεν θα δεχτεί τη βία.
Ούτε είναι ανεφάρμοστο και ανεδαφικό να προχωρήσουμε σε πιο ουσιαστικά και συντονισμένα βήματα. Η συλλογική ευθύνη, όμως, είναι αναγκαία, όπως και οι εκπαιδευτικές δράσεις. Δίνω έμφαση σε ομαδικές εργασίες και στη συνεργασία μαθητών για την επίτευξη συλλογικών δράσεων.
Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι σε πολλές περιπτώσεις η εκπαιδευτική κοινότητα έρχεται αντιμέτωπη με την αδιαφορία, την επιθετικότητα ή ακόμα και την ενοχή γονέων που ενημερώνονται ότι τα παιδιά τους έχουν υιοθετήσει εκφοβιστικές συμπεριφορές. Κι αυτό αποτελεί μια επιπρόσθετη δυσκολία στο να αντιμετωπιστεί το ζήτημα.
Δεν μένουμε με σταυρωμένα χέρια, εκεί μπορεί να παρέμβει ο Σύλλογος Γονέων και να συζητήσει με τους εκπαιδευτικούς το θέμα, -πολύ σημαντικό- να δώσουμε τον λόγο στα ίδια τα παιδιά να τοποθετηθούν και να λάβουν αποφάσεις, γιατί σε πολλές περιπτώσεις τα ίδια τα παιδιά μας δίνουν τα πιο πολύτιμα μαθήματα ή, τέλος, να απευθυνθούμε σε εξειδικευμένους φορείς όταν η κατάσταση γίνεται ανεξέλεγκτη. Παραπέμπω εδώ στο θέμα που παρουσιάσαμε στο postmodern. gr στις 3-8-2018, με τίτλο Διαχείριση θυμού: Μια καινοτόμος ψυχοεκπαιδευτική παρέμβαση πρόληψης και μπορείτε να διαβάσετε εδώ http://www.postmodern.gr/diacheirisi-thymoy-mia-kainotomos-psychoekpaideytiki-paremvasi-prolipsis/
Επίσης, όπως έγραψα και χθες, προβάλλουμε και στα ΜΜΕ τα θετικά παραδείγματα σχολείων, καθιερώνουμε βραβεία για μαθητές και εκπαιδευτικούς, βραβεύουμε και τα παιδιά που κατάφεραν να διαχειριστούν τα θέματα που αντιμετώπιζαν στο σχολείο, όπως έγινε στην περίπτωση των υπέροχων μαθητών στο σχολείου του Κερατσινίου, όπως μας παρουσίασε στο προαναφερθέν άρθρο η κυρία Αφροδίτη Μαλλούχου, Επιμελήτρια Ανηλίκων-Κοινωνική Λειτουργός, ΜSc, Υπ.Διδάκτωρ Αντεγκληματικής Πολιτικής, Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια Υπουργείου Δικαιοσύνης.
Συνοψίζοντας, τονίζω ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, αλλά υπάρχουν λύσεις -συγκεκριμένες που εάν εφαρμοστούν συστηματικά, μεθοδικά και ενιαία σε όλα τα σχολεία, χωρίς να περιμένουμε μόνο τους εμπνευσμένους εκπαιδευτικούς να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις, θα έχουμε πολύ θετικά αποτελέσματα.
Περιμένω, με μεγάλο ενδιαφέρον τα δικά σας μηνύματα για το θέμα στο mail μου: kardaraa@gmail.com Στόχος μου να δώσουμε τον λόγο σε παιδιά και τους εκπαιδευτικούς αλλά και τους γονείς τους, ώστε να καταγράψουμε τις σκέψεις και τις απόψεις τους.
Καρδαρά Αγγελική 