Χθες έζησα μία από τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μου…
Η μεγάλη μικρασιάτικη –από την πλευρά της μητέρας μου- οικογένεια βρέθηκε κάτω από τον δακρυσμένο ουρανό της Αθήνας για να αποχαιρετήσει μία σπουδαία γυναίκα και να την συνοδεύσει στο πιο μακρύ ταξίδι της…..
Η οικογένεια που πάντα βρισκόταν στις μεγάλες γιορτές, για τις οποίες οι Μικρασιάτες φημίζονται, με τα μυρωδάτα φαγητά, τα λαχταριστά γλυκά, τις δυνατές φωνές και τα τρανταχτά γέλια, χθες δεν γελούσε, χθες έκλαιγε με δάκρυα που ξεχύνονταν από την καρδιά μας και σαν άγριος χείμαρρος πλημμύριζαν όλες τις σκέψεις μας. Το πένθος βαρύ.
Από την δική μου πλευρά, αποχαιρέτησα την πολυαγαπημένη θεία, με το κείμενό μου «Αντίο», ένα κείμενο-φόρο τιμής σε μία γυναίκα-αρχόντισσα. Σε μία γυναίκα που δεν έπρεπε να φύγει ακόμα, με τόσο άδικο τρόπο. Γιατί ήταν για όλους εμάς η ζωή. Ήταν ο πιο χαρούμενος και αισιόδοξος άνθρωπος της οικογένειας. Ήταν το στήριγμα.
Ήταν η γυναίκα που έτρεχε για όλους. Ήταν η γυναίκα με την πιο αγνή ψυχή που έχω γνωρίσει. Από το στόμα της δεν είχα ακούσει, ούτε μία φορά, ούτε για πλάκα, κακή κουβέντα για άλλον άνθρωπο. Πάντα, ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, ήταν στυλοβάτης και πάντα κάτι καλό είχε να βρει, ένα θετικό μήνυμα να μας περάσει, για να μας δώσει θάρρος, να μας βοηθήσει να συνεχίσουμε. Ακόμα και το φρικτό τέλος της, το αντιμετώπισε με την ίδια αξιοπρέπεια που την διέκρινε και την έκανε ξεχωριστή.
Σαν να είχε τη μαγική δύναμη να ξορκίζει το κακό. Η ψυχή της ολόκληρη χαμογελούσε. Έμπαινε σε ένα δωμάτιο και «γέμιζε» με την παρουσία της το χώρο.
Και αυτό το πηγαίο και αστείρευτο χαμόγελο, αυτή η καλοσύνη, αυτό το δόσιμο σε όλους μας, ήταν το μεγαλείο της ψυχής της που θα μας λείψει αφάνταστα.
Ήμασταν τυχεροί, ευτυχισμένοι και ευλογημένοι που είχαμε αυτήν τη γυναίκα στη ζωή μας και που τώρα θα πορευτούμε με τις αξίες και τα ιδανικά που μας κληροδότησε. Ξυπνώντας, σήμερα το πρωί, συνειδητοποίησα ότι η καρδιά μου είναι τόσο γεμάτη από όλα όσα με δίδαξε αυτή η γυναίκα με την αξιοπρέπεια και το ήθος της, ώστε νιώθω πραγματικά «πλούσια». Αναμφίβολα, όλοι εμείς –η οικογένεια- που μείναμε πίσω, θα μπούμε σύντομα στη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Ειδικά, όσοι έχουμε οικογένειες, παιδιά, πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις, θα μπούμε πολύ γρήγορα –σήμερα κιόλας- στο πρόγραμμά μας. Σαν τα ρομποτάκια, θα κάνουμε τις ίδιες κινήσεις. Ακόμα και η ώρα του μπάνιου θα είναι προγραμματισμένη. Όμως, η υπόσχεση που έχω δώσει σε αυτήν τη σπουδαία γυναίκα και θα κρατήσω –όπως κράτησα και για τη γιαγιάκα μου που ήταν μάλιστα πλήρης ημερών- είναι ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ…..όσο ζω…κι όταν πια θα «φύγω», θα αναζητήσω την ζεστή αγκαλιά της…
Κάθε βράδυ, όταν θα ξαπλώνω στο κρεβάτι και θα κλείνω τα μάτια, θα έρχονται στο μυαλό οι γλυκές αναμνήσεις, θα γεμίζει ο νους με μυρωδιές, χρώματα και εικόνες και η καρδιά μου θα πλημμυρίζει ευτυχία για όλα όσα ζήσαμε και την ίδια στιγμή πόνο για όλα όσα δεν θα ξαναζήσουμε. Θα είμαι όμως «γεμάτη» όμορφα συναισθήματα και αυτό είναι που θα έχει αξία. Γιατί χωρίς αυτά τα συναισθήματα, θα ήμουν άδεια, ένα απλό μηδενικό. Θα έχω τα εφόδια για να πορευτώ στη ζωή και για να «χρωματίσω» τα όνειρά μου, ξανά. Με μία καρδιά «ματωμένη», πληγωμένη από την αδικία, αλλά και απόλυτα «γεμάτη», θα πορευτώ και θα προσπαθήσω να αφήσω κι εγώ στα παιδιά μου κάτι τόσο καλό να θυμούνται από εμένα και να κρατάνε στην ψυχή τους.
Και τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, θα περιμένω εκείνο το τηλεφώνημα για να ακούσω την τραγουδιστή φωνή: «Αγγελικούλα, καλά είσαι; Η Αφρούλα είμαι. Θα έρθω να σας φέρω λίγα ισλί και λίγους κουραμπιέδες για το καλό». Και θα την περιμένω, με χαρά, να έρθει σπίτι με γεμάτα τα καλαθάκια από τα νόστιμα και μυρωδάτα γλυκά, θα καθίσει λίγο να μας δει γιατί θα τρέχει να πάει στα εγγόνια και τα δισέγγονα και θα κανονίσουμε την επόμενή μας συνάντηση, στο θέατρο….
Θα είναι το πιο όμορφο όνειρο των Χριστουγέννων!!
Σας ευχαριστώ όλους, ακόμα και εσάς που δεν γνωρίζω προσωπικά, για τα μηνύματά σας!! Όσοι αγαπάμε, είμαστε μία δυνατή αγκαλιά!!
Καρδαρά Αγγελική 