Εφηβικές φιλίες

Το παρακάτω κείμενο το αφιερώνω στους φίλους των εφηβικών μου χρόνων. Είναι απλώς κάποιες σκέψεις, κάποια συναισθήματα και, ίσως, κρύβεται στα παρακάτω λόγια ένα «κωδικοποιημένο» μήνυμα…

Οι φιλίες που δημιουργούμε στα χρόνια της εφηβείας είναι, αναμφισβήτητα, πολύ σημαντικές και παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας. Με τους εφηβικούς μας φίλους μοιραζόμαστε στιγμές δυνατές: τα πρώτα μας καρδιοχτύπια, τα πρώτα μας ραντεβουδάκια, τις πρώτες μας αγωνίες. Με τους φίλους των εφηβικών χρόνων οραματιζόμαστε το μέλλον. Κάνουμε όνειρα τρελά, γεμάτα πόθο και πάθος. Ζούμε, κάποιες φορές, ακραίες καταστάσεις, γιατί η εφηβεία θέλει να ζει στα όρια. Παθιαζόμαστε εύκολα και κοιτάζουμε πάντα ψηλά, με το βλέμμα μας στραμμένο στο πιο φωτεινό κομμάτι του ουρανού, γιατί σε εκείνη τη φάση της ζωής μας δεν φοβόμαστε να αντικρίσουμε κατάματα τον ήλιο….
Στην εφηβεία μας, τολμάμε και κάνουμε σχέδια που οι ενήλικες δεν μπορούν καν να κατανοήσουν, πολλές φορές. Με τους εφηβικούς μας φίλους έχουμε τους δικούς μας κώδικες επικοινωνίας –λεκτικούς, ενδυματολογικούς, εκφραστικούς, συμπεριφοράς- και η καρδιά μας είναι πάντοτε πλημμυρισμένη έντονα συναισθήματα: αγάπης, έρωτα, μίσους, οργής, πάθους…
Γιατί, πραγματικά, η εφηβεία είναι μία περίοδος της ζωής μας, όπου αντιφατικά και αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο πολύ γρήγορα και μας δημιουργούν μεγάλη συναισθηματική ένταση. Γι’ αυτό η εφηβεία είναι η περίοδος της ζωής μας, όπου έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε ότι ανήκουμε κάπου, σε μία «ομάδα» που μας καταλαβαίνει και την καταλαβαίνουμε, που ξέρει τι περνάμε και που θα είναι πάντα εκεί για εμάς, τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.
Το ερώτημα είναι: αυτές οι τόσο δυνατές σχέσεις που δημιουργούνται στην εφηβεία μπορούν να έχουν διάρκεια στο χρόνο; Είναι, δηλαδή, πραγματικά τόσο ουσιαστικές, ώστε να αντέξουν στο χρόνο ή αφορούν μόνο μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής μας;;;
Μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας, αποκτώντας νέες εμπειρίες, διαφορετικά ενδιαφέροντα και ασχολίες, όλοι μας σίγουρα αλλάζουμε –ως ένα βαθμό τουλάχιστον- νοοτροπίες, συμπεριφορές, συνήθειες, άρα και ως ένα βαθμό παρέες. Τα χρόνια των σπουδών κατ’ αρχάς, αργότερα η έναρξη της επαγγελματικής μας δραστηριότητας και η απόκτηση οικογένειας, αποτελούν σημαίνοντες σταθμούς στη ζωή μας, που δημιουργούν ένα μικρό ή μεγάλο χάσμα με τα εφηβικά μας χρόνια και οτιδήποτε σχετίζεται με αυτά.
Ειδικά, όταν μπούμε στον επαγγελματικό στίβο και ταυτόχρονα αποκτήσουμε οικογένεια, οι παρέες αλλάζουν ή τουλάχιστον διευρύνονται. Σε αυτήν τη νέα φάση της ζωής μας, άραγε, «χωράνε» οι φίλοι που αγαπήσαμε στην εφηβεία μας και με τους οποίους μοιραστήκαμε ατελείωτα όνειρα και ατελείωτες σκέψεις, σκέψεις που ενδεχομένως δεν είχαμε εκμυστηρευτεί σε κανέναν άλλο;
Την απάντηση στο παρακάτω ερώτημα μπορεί να την δώσει ο καθένας από εμάς, απλώς κοιτάζοντας πίσω του, για να δει πού βρίσκονται αυτοί οι αγαπημένοι εφηβικοί φίλοι, εάν είναι δίπλα του, πιο μακριά του ή εάν δεν υπάρχουν καν στον ορίζοντά του…στον ουρανό που τώρα, ως ενήλικας, κοιτάζει…
Κάνοντας κι εγώ η ίδια τον δικό μου απολογισμό, καταλήγω σε μία σημαντική διαπίστωση: κάποιοι εφηβικοί φίλοι δεν έφυγαν ποτέ από τη ζωή μου, ήταν και εξακολουθούν να είναι δίπλα μου, ακόμα κι αν οι πορείες της ζωής μας διαφοροποιήθηκαν κάποια στιγμή, αποδεικνύοντας ότι κάποιες σχέσεις μπορεί να εξελιχθούν σε «σχέσεις ζωής». Κάποιοι άλλοι έφυγαν, γεγονός που με έχει κάνει κάποιες φορές να αναρωτηθώ το «γιατί». Απάντηση δεν βρίσκω. Ίσως τελικά με κάποιους ανθρώπους που για κάποιους λόγους ερχόμαστε κοντά στα χρόνια της εφηβείας, στην πραγματικότητα μας χωρίζουν πολλά ουσιαστικά πράγματα, κατά τα χρόνια της ενηλικίωσης, (σκέψεις, ιδέες, βιώματα, κοσμοθεωρία) τα οποία αργά αλλά σταθερά μας απομακρύνουν.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οι εφηβικοί φίλοι, είτε εξακολουθούν να είναι στη ζωή μας, είτε όχι, κρατούν πάντα μέσα στην καρδιά τους τα μυστικά και τα όνειρα μίας ανέμελης και γεμάτης πάθος εποχής και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θα έχουν πάντοτε μία θέση, αν όχι στην καθημερινότητά μας, τουλάχιστον στα όνειρά μας! Ακόμα κι αν δεν είναι πια κοντά μας, ακόμα κι αν δεν είμαστε πια κοντά τους….