Να είστε όλοι εκεί….σας περιμένουμε!

Σας περιμένουμε όλους -μικρούς, μεγάλους- στο 11ο Φιλανθρωπικό Bazaar της Ελληνοελβετικής Σχολής για την ενίσχυση της «Φλόγας» και της Οικογενειακής Μονάδας Προστασίας Παιδιού του Φιλανθρωπικού Συλλόγου «Άγιος Πολύκαρπος». Την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου, από τις 10.30-17.30, θα είμαστε όλοι εκεί.
Περιμένουμε τα παιδάκια, όλους όσους αγαπάτε τα παιδιά, όλους όσους αισθάνεστε μέσα στην καρδιά παιδιά, όλους όσους νιώθετε την ανάγκη να προσφέρετε αυτές τις γιορτινές μέρες. Θα περάσουμε πολύ όμορφα και θα προσφέρουμε κάτι ουσιαστικά σε παιδιά που μας έχουν ανάγκη. Ας γίνουμε μία φορά ακόμα μία μεγάλη αγκαλιά και ας φέρουμε το γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπο των παιδιών. Τα παιδιά πρέπει μόνο να γελάνε…όχι άλλα δάκρυα, όχι άλλη θλίψη, όχι άλλος πόνος….
Ας είναι αυτά τα Χριστούγεννα καλύτερα από τα περσινά για όλα τα παιδιά του άδικου τούτου κόσμου! Όλοι μαζί, σαν μια δυνατή «γροθιά» μπορούμε να τα καταφέρουμε. Έχουμε τη δύναμη! Για περισσότερες πληροφορίες, στο Δελτίο Τύπου που δημοσιεύω.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012 — 10:30 έως 17:30
Μακεδονίας 33, ΧΑΛΑΝΔΡΙ Τ.Κ. 152 33
http://www.ellinoelvetiki.gr – Τηλ.:210 6813055

11ο Φιλανθρωπικό Bazaar Ελληνοελβετικής Σχολής για την ενίσχυση της «Φλόγας» και της Οικογενειακής Μονάδας Προστασίας Παιδιού του Φιλανθρωπικού Συλλόγου «Άγιος Πολύκαρπος»

11ο Φιλανθρωπικό Bazaar Ελληνοελβετικής Σχολής για την ενίσχυση της «Φλόγας» και της Οικογενειακής Μονάδας Προστασίας Παιδιού του Φιλανθρωπικού Συλλόγου «Άγιος Πολύκαρπος»

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012 — 10:30 έως 17:30
Μακεδονίας 33, ΧΑΛΑΝΔΡΙ Τ.Κ. 152 33
http://www.ellinoelvetiki.gr – Τηλ.: 210 6813055

Το Σύλλογο Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «Φλόγα» (www.floga.org.gr) και την Οικογενειακή Μονάδα Προστασίας Παιδιού του Φιλανθρωπικού Συλλόγου «Άγιος Πολύκαρπος» θα ενισχύσουν φέτος, με τα έσοδα του 11ου Φιλανθρωπικού Bazaar που οργανώνουν, τα παιδιά του νηπιαγωγείου και του δημοτικού της Ελληνοελβετικής Σχολής.
Το 11ο Φιλανθρωπικό Bazaar της Ελληνοελβετικής Σχολής θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012 από τις 10:30 έως τις 17:30 στις εγκαταστάσεις του σχολείου, στο Χαλάνδρι, οδός Μακεδονίας 33.
Φιλοδοξία των οργανωτών είναι οι επισκέπτες του Bazaar, μεγάλοι και μικροί, να περάσουν μια ευχάριστη μέρα και να κάνουν τα χριστουγεννιάτικα ψώνια τους σε πάρα πολύ καλές τιμές με την ικανοποίηση ότι το ποσό που θα ξοδέψουν θα διατεθεί αποκλειστικά σε δύο ιδιαίτερα πολύτιμους φορείς.
Στο Bazaar της Ελληνοελβετικής Σχολής θα διατίθενται, μεταξύ άλλων, πρωτότυπες κατασκευές από τους μαθητές, σπιτικά γλυκά, χριστουγεννιάτικες κατασκευές, χειροποίητα γούρια και κοσμήματα από μαμάδες, χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά και γλυκά, πλήθος από αντικείμενα, ρούχα, παιχνίδια βιβλία, από 2ο χέρι σε εξαιρετική κατάσταση και σε τιμές που σπάνια θα ξεπερνούν το ένα ευρώ, άφθονο σπιτικό φαγητό, πλούσια λαχειοφόρος αγορά και πολλά άλλα. Κατά τη διάρκεια της ημέρας θα εξελίσσονται ενδιαφέρουσες και δημιουργικές δραστηριότητες για τα παιδιά, ενώ η μουσική από D.J. θα διασκεδάσει μικρούς και μεγάλους. Μεταξύ άλλων οι μικροί μας φίλοι θα διασκεδάσουν με Καραόκε, χορεύοντας Zumba και Hip-Hop με τη δασκάλα του σχολείου, θα συναντήσουν τον Άγιο Βασίλη, θα ετοιμάσουν γλυκάκια με την Εβίτα Παπαχαραλάμπους, θα κάνουν face painting και θα παίξουν το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού κλειστού χώρου – Σίντο, Περιπέτεια στη Μουσικοχώρα – με τη δημιουργό του Ειρήνη Τζούμα.
Το Bazaar της Ελληνοελβετικής Σχολής οργανώνεται φέτος για 11η συνεχή χρονιά, σε μια περίοδο που είναι σημαντικό να αντιληφθούν οι μαθητές της ευαίσθητης αυτής ηλικίας, τη σπουδαιότητα της εθελοντικής συνεισφοράς, της κοινωνικής προσφοράς και της αλληλεγγύης.

Εκ μέρους της Ελληνοελβετικής Σχολής: Geneviève Collomb
Εκ μέρους του Bazaar: τα παιδιά της Ελληνοελβετικής Σχολής & οι γονείς τους

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ BAZAAR:
KA ΤΕΤΗ ΗΓΟΥΜΕΝΙΔΗ
Τηλ. 6977 341841
URL: http://www.ellinoelvetiki.gr
E-mail: tigoum@naftemporiki.gr

Χθες….

Χθες έζησα μία από τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μου…
Η μεγάλη μικρασιάτικη –από την πλευρά της μητέρας μου- οικογένεια βρέθηκε κάτω από τον δακρυσμένο ουρανό της Αθήνας για να αποχαιρετήσει μία σπουδαία γυναίκα και να την συνοδεύσει στο πιο μακρύ ταξίδι της…..
Η οικογένεια που πάντα βρισκόταν στις μεγάλες γιορτές, για τις οποίες οι Μικρασιάτες φημίζονται, με τα μυρωδάτα φαγητά, τα λαχταριστά γλυκά, τις δυνατές φωνές και τα τρανταχτά γέλια, χθες δεν γελούσε, χθες έκλαιγε με δάκρυα που ξεχύνονταν από την καρδιά μας και σαν άγριος χείμαρρος πλημμύριζαν όλες τις σκέψεις μας. Το πένθος βαρύ.
Από την δική μου πλευρά, αποχαιρέτησα την πολυαγαπημένη θεία, με το κείμενό μου «Αντίο», ένα κείμενο-φόρο τιμής σε μία γυναίκα-αρχόντισσα. Σε μία γυναίκα που δεν έπρεπε να φύγει ακόμα, με τόσο άδικο τρόπο. Γιατί ήταν για όλους εμάς η ζωή. Ήταν ο πιο χαρούμενος και αισιόδοξος άνθρωπος της οικογένειας. Ήταν το στήριγμα.
Ήταν η γυναίκα που έτρεχε για όλους. Ήταν η γυναίκα με την πιο αγνή ψυχή που έχω γνωρίσει. Από το στόμα της δεν είχα ακούσει, ούτε μία φορά, ούτε για πλάκα, κακή κουβέντα για άλλον άνθρωπο. Πάντα, ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, ήταν στυλοβάτης και πάντα κάτι καλό είχε να βρει, ένα θετικό μήνυμα να μας περάσει, για να μας δώσει θάρρος, να μας βοηθήσει να συνεχίσουμε. Ακόμα και το φρικτό τέλος της, το αντιμετώπισε με την ίδια αξιοπρέπεια που την διέκρινε και την έκανε ξεχωριστή.
Σαν να είχε τη μαγική δύναμη να ξορκίζει το κακό. Η ψυχή της ολόκληρη χαμογελούσε. Έμπαινε σε ένα δωμάτιο και «γέμιζε» με την παρουσία της το χώρο.
Και αυτό το πηγαίο και αστείρευτο χαμόγελο, αυτή η καλοσύνη, αυτό το δόσιμο σε όλους μας, ήταν το μεγαλείο της ψυχής της που θα μας λείψει αφάνταστα.
Ήμασταν τυχεροί, ευτυχισμένοι και ευλογημένοι που είχαμε αυτήν τη γυναίκα στη ζωή μας και που τώρα θα πορευτούμε με τις αξίες και τα ιδανικά που μας κληροδότησε. Ξυπνώντας, σήμερα το πρωί, συνειδητοποίησα ότι η καρδιά μου είναι τόσο γεμάτη από όλα όσα με δίδαξε αυτή η γυναίκα με την αξιοπρέπεια και το ήθος της, ώστε νιώθω πραγματικά «πλούσια». Αναμφίβολα, όλοι εμείς –η οικογένεια- που μείναμε πίσω, θα μπούμε σύντομα στη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Ειδικά, όσοι έχουμε οικογένειες, παιδιά, πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις, θα μπούμε πολύ γρήγορα –σήμερα κιόλας- στο πρόγραμμά μας. Σαν τα ρομποτάκια, θα κάνουμε τις ίδιες κινήσεις. Ακόμα και η ώρα του μπάνιου θα είναι προγραμματισμένη. Όμως, η υπόσχεση που έχω δώσει σε αυτήν τη σπουδαία γυναίκα και θα κρατήσω –όπως κράτησα και για τη γιαγιάκα μου που ήταν μάλιστα πλήρης ημερών- είναι ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ…..όσο ζω…κι όταν πια θα «φύγω», θα αναζητήσω την ζεστή αγκαλιά της…
Κάθε βράδυ, όταν θα ξαπλώνω στο κρεβάτι και θα κλείνω τα μάτια, θα έρχονται στο μυαλό οι γλυκές αναμνήσεις, θα γεμίζει ο νους με μυρωδιές, χρώματα και εικόνες και η καρδιά μου θα πλημμυρίζει ευτυχία για όλα όσα ζήσαμε και την ίδια στιγμή πόνο για όλα όσα δεν θα ξαναζήσουμε. Θα είμαι όμως «γεμάτη» όμορφα συναισθήματα και αυτό είναι που θα έχει αξία. Γιατί χωρίς αυτά τα συναισθήματα, θα ήμουν άδεια, ένα απλό μηδενικό. Θα έχω τα εφόδια για να πορευτώ στη ζωή και για να «χρωματίσω» τα όνειρά μου, ξανά. Με μία καρδιά «ματωμένη», πληγωμένη από την αδικία, αλλά και απόλυτα «γεμάτη», θα πορευτώ και θα προσπαθήσω να αφήσω κι εγώ στα παιδιά μου κάτι τόσο καλό να θυμούνται από εμένα και να κρατάνε στην ψυχή τους.
Και τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, θα περιμένω εκείνο το τηλεφώνημα για να ακούσω την τραγουδιστή φωνή: «Αγγελικούλα, καλά είσαι; Η Αφρούλα είμαι. Θα έρθω να σας φέρω λίγα ισλί και λίγους κουραμπιέδες για το καλό». Και θα την περιμένω, με χαρά, να έρθει σπίτι με γεμάτα τα καλαθάκια από τα νόστιμα και μυρωδάτα γλυκά, θα καθίσει λίγο να μας δει γιατί θα τρέχει να πάει στα εγγόνια και τα δισέγγονα και θα κανονίσουμε την επόμενή μας συνάντηση, στο θέατρο….
Θα είναι το πιο όμορφο όνειρο των Χριστουγέννων!!

Σας ευχαριστώ όλους, ακόμα και εσάς που δεν γνωρίζω προσωπικά, για τα μηνύματά σας!! Όσοι αγαπάμε, είμαστε μία δυνατή αγκαλιά!!

Xριστουγεννιάτικο μπαζάρ για τις άπορες κρατούμενες και τα παιδιά που ζουν στις φυλακές με μητέρες τους

To ξεblogάρισμα διοργανώνει το Σάββατο 1 και την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου το χριστουγεννιάτικο μπαζάρ του, για την ενίσχυση των άπορων κρατουμένων και των παιδιών που ζουν με τις φυλακισμένες μητέρες τους στις γυναικείες φυλακές Ελεώνα Θήβας. Στο μπαζάρ, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στην οδό Ξενοφώντος 4, στο Σύνταγμα, θα συμμετάσχει το εργαστήριο ζωγραφικής των φυλακών με έργα κρατουμένων καθώς και η ΜΚΟ Επάνοδος με έργα αποφυλακισμένων. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα: http://xeblogarisma.blogspot.gr

Αντίο….

Αντίο

Αντίο, αγαπημένη μου….

Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να γράφω για σένα αυτά τα λόγια, γιατί μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να πιστέψω αυτό που συνέβη. Το μυαλό δεν μπορεί ακόμα να συγχρονιστεί με την καρδιά. Η καρδιά μου, μού λέει ότι είσαι ακόμα εδώ, αλλά το μυαλό με επαναφέρει στην σκληρή πραγματικότητα. Και τότε οργίζομαι, αγανακτώ και αναρωτιέμαι ποιος άδικος Θεός επέλεξε εσένα, έναν από τους καλύτερους ανθρώπους σε αυτήν τη γη, να σε πάρει κοντά Του και μακριά από εμάς….
Την ίδια στιγμή όμως που θυμώνω με τον Θεό και Τον κατηγορώ, την ίδια εκείνη στιγμή σε βλέπω, να μου χαμογελάς με εκείνο το λαμπερό χαμόγελο και να μου μιλάς με εκείνη τη γλυκιά φωνή που διώχνει κάθε πόνο. Και μου δείχνεις το δρόμο. Δεν πρέπει να θυμώνω. Εσύ δεν θα το ήθελες αυτό. Εσύ ήθελες πάντα να προσεύχομαι. Και όταν αρρώστησες, μου είπες να προσευχηθώ και σου είπα ότι θα προσεύχομαι μέρα και νύχτα. Τώρα θα ήθελες τα δάκρυα, που σαν χείμαρρος κυλάνε από τα μάτια μου και τα μάτια όλων μας, να γίνουν ένα ποτάμι αγάπης και να σε παρασύρουν στα γλυκά νερά του. Έτσι, ήρεμα, απλά και απαλά….
Ξέρω ότι θα ήθελες να σου γράψω αυτά που αισθάνομαι για σένα. Γιατί, με πήρες στο τηλέφωνο όταν διάβασες τα ποιήματα που έγραψα για το «ταξίδι» της γιαγιάς, και μου είπες πώς ένιωσες…..
Γι’ αυτό, σήμερα, γράφω για σένα, καλή μου Αφρούλα. Όπως εσύ θα ήθελες να κάνω. Δεν θέλω όμως με αυτά τα λόγια να σου δώσω άλλο πόνο. Αρκετά χτυπήματα δέχτηκες από τη ζωή, από την εφηβεία σου κιόλας. Εσύ τα υπέμενες όλα και κατάφερες να φτιάξεις μία υπέροχη, αξιοθαύμαστη οικογένεια και να γίνεις πρότυπο μητέρας και γιαγιάς για όλους μας. Πάντα, μας έδειχνες το δρόμο…κι ήταν ένας δρόμος φωτεινός και καθαρός. Όσο αγνή ήταν η ψυχή σου. Δεν νομίζω ότι στη ζωή μου έχω γνωρίσει έναν άνθρωπο πιο αγνό, πιο καλόκαρδο και καλοσυνάτο, από εσένα…..
Στα αυτιά μου, αντηχεί το δυνατό γέλιο σου. Στα μάτια μου, έρχεται ξανά και ξανά η αγγελική μορφή σου. Ο τρόπος που χαμογελούσες, ο τρόπος που μιλούσες, ο τρόπος που περπατούσες. Θυμάμαι τα όμορφα απογεύματα στο θέατρο και τις συζητήσεις που κάναμε μετά στο αυτοκίνητο, θυμάμαι εκείνο το τεράστιο ταξίδι για τη βάπτιση του Μενελάκου, τις κουβέντες μας και τα γέλια που κάναμε για να ξεχαστούμε και να μη μιας πιάνει ναυτία, θυμάμαι ότι πάντα ερχόσουν στο σπίτι γεμάτη καλούδια που είχες ετοιμάσει εσύ, με όλη σου την αγάπη.
Τελευταία φορά, σε είδα την Μ. Εβδομάδα που ήρθες να με επισκεφτείς, πριν γεννήσω. Κρατούσες στα χέρια το λαχταριστό τσουρέκι και τα βουτυρένια πασχαλινά κουλουράκια σου. Κάθισες λίγο, γιατί έπρεπε να τρέξεις για τα παιδιά. Δεν πρόλαβα να σε χορτάσω. Σου είπα, θυμάμαι, να καθίσεις κι άλλο, σε είχα επιθυμήσει πάρα πολύ, γιατί είχαμε καιρό να ειδωθούμε, και σου είπα ότι σκεφτόμαστε μία μέρα, αφότου γεννήσω, όταν βρεις και εσύ χρόνο να έρθεις στο σπίτι, να μας δείξεις πώς να φτιάχνουμε κουλουράκια. Το σκεφτόμασταν, γιατί θα χαιρόταν και η Άννυ που της αρέσει να ανακατεύεται στην κουζίνα. Και θέλαμε να μας δείξεις τα υπέροχα ισλί που μόνο εσύ και η γιαγιά φτιάχνατε τόσο νόστιμα…μόνο εσύ και η γιαγιά…. μόνο εσύ και η γιαγιά….που τόσο πολύ αγαπούσες και σε αγαπούσε και τώρα είμαι σίγουρη ότι θα σε κρατάει σφιχτά μέσα στην αγκαλιά της και θα σε προσέχει….
Αχ! Θεέ μου, ας μην είχαμε αφήσει την καθημερινότητα να μας στερήσει αυτές τις στιγμές…λίγο ακόμα μόνο, λίγο ακόμα μόνο, να σε είχα δίπλα μου….

Αφρούλα μου, πάντα έτρεχες για όλους μας. Πάντα βοηθούσες όλο τον κόσμο γύρω σου, πάντα φρόντιζες μικρούς και μεγάλους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, πάντα μας μαγείρευες, μας περιποιόσουν, ήσουν η κλασική Μικρασιάτισσα –η γυναίκα-υπόδειγμα συζύγου, νοικοκυράς, ο στυλοβάτης της οικογένειας-. Γυναίκες που πλέον δεν υπάρχουν ή σπανίζουν. Γιατί, οι Μικρασιάτες είναι ξεχωριστοί άνθρωποι, με πάρα πολύ έντονο το αίσθημα της οικογένειας.
Και θέλω, με αυτό το γράμμα, όλος ο κόσμος να μάθει ότι υπάρχουν, έστω και λίγοι, άνθρωποι-διαμάντια. Εσύ ήσουν ένας τέτοιος άνθρωπος. Ο εαυτός σου ερχόταν πάντα τελευταίος, πάντα τα παιδιά, τα εγγόνια, τα δισέγγονα (παντρεύτηκες πολύ μικρή και πρόλαβες να φτιάξεις μία πολύ μεγάλη και πολύ όμορφη οικογένεια, σε πολύ μικρή ηλικία), πάντα όλοι εμείς και εσύ, στο τέλος. Ήσουν όμως ευτυχισμένος άνθρωπος. Σαν να είχες έρθει σε αυτό τον κόσμο, μόνο για να δώσεις απλόχερα την αγάπη σου, μία αγάπη δίχως όρια, δίχως αρχή και τέλος. Μία αγάπη που κρατάμε τώρα στα χέρια μας και κλείνουμε μέσα στην καρδιά μας, σαν το πιο πολύτιμο «δώρο» που μας άφησες, όλοι εμείς που είχαμε την τιμή να σε έχουμε μέσα στη ζωή μας. Αφρούλα, ήσουν ένας άνθρωπος υπέροχος και το δικό σου μεγαλείο ψυχής είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουμε για να πορευόμαστε εμείς που μείναμε πίσω, με αξιοπρέπεια στη ζωή….
Αφρούλα μου, σε συνοδεύουμε σήμερα στο πιο μεγάλο ταξίδι, όλοι εμείς που σε αγαπάμε και θα σε αγαπάμε για πάντα. Από την δική μου πλευρά, θα σε αποχαιρετήσω, με ένα ποίημα, να σε «σκεπάσει» σαν γλυκό γλυκό νανούρισμα. Και θα χαμογελάσω, γιατί μόνο το χαμόγελο ταιριάζει στους σπουδαίους ανθρώπους, όπως ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ! Θα σε έχω πάντα, μέσα μου και δεν θα σε αφήσω να φύγεις ποτέ από την καρδιά μου….Αυτό στο υπόσχομαι…..

Καλό ταξίδι να έχεις, γλυκιά μου εσύ, Αφρούλα
Καθώς θα φεύγεις μακριά, μην μας ξεχνάς και να γελάς
Τα χέρια σου να απλώνεις, να μας σκεπάζεις με στοργή
Το δρόμο να μας δείχνεις, το δρόμο τον καλό και φωτεινό που μόνο εσύ γνωρίζεις

Ήρθες ξανά, μέσα στην καρδιά, να μας φέρεις τη χαρά
Σε βλέπω και γελάμε δυνατά, τίποτα δεν μας νοιάζει πια
Γιατί είμαστε αγκαλιά, κλείνουμε τα μάτια και πετάμε
Στο πιο ψηλό κομμάτι του ουρανού και τραγουδάμε

Είσαι αστέρι λαμπερό, το πιο φωτεινό στον ουρανό
Κάνω μία προσευχή πότε ξανά να μη σε χάσω, να σε έχω πάντα φυλαχτό
Πάντα να είμαστε μαζί, πάντα να είμαστε αγκαλιά,
Σε αυτό τον κόσμο το φρικτό να έχω το δικό σου χαμόγελο οδηγό, να προχωρώ

Στα όνειρά μας εσύ θα ζήσεις, για πάντα στην καρδιά μας
Θα σε κρατάμε εδώ γερά, να μην μας ξαναφύγεις
Με την αγάπη σου οδηγό μπροστά εμείς θα πάμε
Και με την δική σου αξιοπρέπεια θα προχωράμε

Και κάθε που θα βραδιάζει, εμείς θα σε κοιτάμε
Εκεί ψηλά στον ουρανό, θα ανοίγουμε τα χέρια
Θα σε κρατάμε και δύναμη από εσένα θα παίρνουμε
Ξανά από την αρχή θα προχωράμε

Αφρούλα μου, καλή, γλυκιά, καλόκαρδη, καλοσύνατη
Μην φοβάσαι, ποτέ ξανά μη φοβηθείς
Όλοι σε αγαπάμε
Είμαστε όλοι εδώ μαζί, όπως παλιά, μία μεγάλη αγκαλιά να σε κρατάμε

Και από ψηλά θα μας κοιτάς και θα σε κοιτάμε
Θα λέμε τραγούδια όμορφα, γλυκά
Θα γελάμε, θα είσαι εσύ η συντροφιά μας
Κι όταν παγώνουμε, θα είσαι η ζεστασιά μας

ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ…..ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ…
ΠΑΝΤΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ…

Τόλμησε

Η ζωή χρειάζεται τόλμη. Ειδικά, σε μία εποχή γεμάτη αδιέξοδα, όπως αυτή που διανύουμε, όλοι μας πρέπει να πάρουμε ρίσκο και να τολμήσουμε, για να διεκδικήσουμε το όνειρό μας και για να προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω. Αλλιώς, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, θα μείνουμε στάσιμοι. Για να βγούμε από τα αδιέξοδα, στα οποία μας έχουν οδηγήσει, πρέπει να πάρουμε τη ζωή στα χέρια και να τολμήσουμε να κάνουμε τη διαφορά, ζώντας κάτι το καινούργιο που θα μας συνεπάρει και, ενδεχομένως, μας οδηγήσει σε νέα μονοπάτια, σε μία νέα ζωή…

Τόλμησε να ζήσεις τη ζωή σου όπως εσύ την θέλεις
Τόλμησε τον εαυτό σου, εσύ και μόνον εσύ, να τον ορίσεις
Τόλμησε τα λάθη σου με μαύρο μελάνι εσύ να σβήσεις
Τόλμησε, σαν να γεννιέσαι από την αρχή, να ζήσεις

Τόλμησε το όνειρο, που τόσα χρόνια κυνηγούσες, να αγγίξεις
Τόλμησε δίχως όρια και λογική να αγαπήσεις
Τόλμησε από τον αδυσώπητο το χρόνο, που σου κλέβει κάθε τι ωραίο, να ξεφύγεις
Τόλμησε, σαν να γεννιέσαι από την αρχή, να ζήσεις

Τόλμησε από τη φυλακή που σ’ έβαλαν, δίχως να φταις, να φύγεις
Τόλμησε τα δεσμά να σπάσεις και τις αλυσίδες που σου φόρτωσαν να κάψεις
Τόλμησε τη ζωή κατάματα, για μια φορά, να την κοιτάξεις
Τόλμησε να ακούσεις την καρδιά σου που χτυπάει και παλεύει να κερδίσει τη στιγμή που αγαπάει

Τόλμησε το όνειρο, που τόσα χρόνια κυνηγούσες, να αγγίξεις
Τόλμησε δίχως όρια και λογική να αγαπήσεις
Τόλμησε από τον αδυσώπητο το χρόνο, που σου κλέβει κάθε τι ωραίο, να ξεφύγεις
Τόλμησε, σαν να γεννιέσαι από την αρχή, να ζήσεις

Εφηβικές φιλίες

Το παρακάτω κείμενο το αφιερώνω στους φίλους των εφηβικών μου χρόνων. Είναι απλώς κάποιες σκέψεις, κάποια συναισθήματα και, ίσως, κρύβεται στα παρακάτω λόγια ένα «κωδικοποιημένο» μήνυμα…

Οι φιλίες που δημιουργούμε στα χρόνια της εφηβείας είναι, αναμφισβήτητα, πολύ σημαντικές και παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας. Με τους εφηβικούς μας φίλους μοιραζόμαστε στιγμές δυνατές: τα πρώτα μας καρδιοχτύπια, τα πρώτα μας ραντεβουδάκια, τις πρώτες μας αγωνίες. Με τους φίλους των εφηβικών χρόνων οραματιζόμαστε το μέλλον. Κάνουμε όνειρα τρελά, γεμάτα πόθο και πάθος. Ζούμε, κάποιες φορές, ακραίες καταστάσεις, γιατί η εφηβεία θέλει να ζει στα όρια. Παθιαζόμαστε εύκολα και κοιτάζουμε πάντα ψηλά, με το βλέμμα μας στραμμένο στο πιο φωτεινό κομμάτι του ουρανού, γιατί σε εκείνη τη φάση της ζωής μας δεν φοβόμαστε να αντικρίσουμε κατάματα τον ήλιο….
Στην εφηβεία μας, τολμάμε και κάνουμε σχέδια που οι ενήλικες δεν μπορούν καν να κατανοήσουν, πολλές φορές. Με τους εφηβικούς μας φίλους έχουμε τους δικούς μας κώδικες επικοινωνίας –λεκτικούς, ενδυματολογικούς, εκφραστικούς, συμπεριφοράς- και η καρδιά μας είναι πάντοτε πλημμυρισμένη έντονα συναισθήματα: αγάπης, έρωτα, μίσους, οργής, πάθους…
Γιατί, πραγματικά, η εφηβεία είναι μία περίοδος της ζωής μας, όπου αντιφατικά και αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο πολύ γρήγορα και μας δημιουργούν μεγάλη συναισθηματική ένταση. Γι’ αυτό η εφηβεία είναι η περίοδος της ζωής μας, όπου έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε ότι ανήκουμε κάπου, σε μία «ομάδα» που μας καταλαβαίνει και την καταλαβαίνουμε, που ξέρει τι περνάμε και που θα είναι πάντα εκεί για εμάς, τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.
Το ερώτημα είναι: αυτές οι τόσο δυνατές σχέσεις που δημιουργούνται στην εφηβεία μπορούν να έχουν διάρκεια στο χρόνο; Είναι, δηλαδή, πραγματικά τόσο ουσιαστικές, ώστε να αντέξουν στο χρόνο ή αφορούν μόνο μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής μας;;;
Μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας, αποκτώντας νέες εμπειρίες, διαφορετικά ενδιαφέροντα και ασχολίες, όλοι μας σίγουρα αλλάζουμε –ως ένα βαθμό τουλάχιστον- νοοτροπίες, συμπεριφορές, συνήθειες, άρα και ως ένα βαθμό παρέες. Τα χρόνια των σπουδών κατ’ αρχάς, αργότερα η έναρξη της επαγγελματικής μας δραστηριότητας και η απόκτηση οικογένειας, αποτελούν σημαίνοντες σταθμούς στη ζωή μας, που δημιουργούν ένα μικρό ή μεγάλο χάσμα με τα εφηβικά μας χρόνια και οτιδήποτε σχετίζεται με αυτά.
Ειδικά, όταν μπούμε στον επαγγελματικό στίβο και ταυτόχρονα αποκτήσουμε οικογένεια, οι παρέες αλλάζουν ή τουλάχιστον διευρύνονται. Σε αυτήν τη νέα φάση της ζωής μας, άραγε, «χωράνε» οι φίλοι που αγαπήσαμε στην εφηβεία μας και με τους οποίους μοιραστήκαμε ατελείωτα όνειρα και ατελείωτες σκέψεις, σκέψεις που ενδεχομένως δεν είχαμε εκμυστηρευτεί σε κανέναν άλλο;
Την απάντηση στο παρακάτω ερώτημα μπορεί να την δώσει ο καθένας από εμάς, απλώς κοιτάζοντας πίσω του, για να δει πού βρίσκονται αυτοί οι αγαπημένοι εφηβικοί φίλοι, εάν είναι δίπλα του, πιο μακριά του ή εάν δεν υπάρχουν καν στον ορίζοντά του…στον ουρανό που τώρα, ως ενήλικας, κοιτάζει…
Κάνοντας κι εγώ η ίδια τον δικό μου απολογισμό, καταλήγω σε μία σημαντική διαπίστωση: κάποιοι εφηβικοί φίλοι δεν έφυγαν ποτέ από τη ζωή μου, ήταν και εξακολουθούν να είναι δίπλα μου, ακόμα κι αν οι πορείες της ζωής μας διαφοροποιήθηκαν κάποια στιγμή, αποδεικνύοντας ότι κάποιες σχέσεις μπορεί να εξελιχθούν σε «σχέσεις ζωής». Κάποιοι άλλοι έφυγαν, γεγονός που με έχει κάνει κάποιες φορές να αναρωτηθώ το «γιατί». Απάντηση δεν βρίσκω. Ίσως τελικά με κάποιους ανθρώπους που για κάποιους λόγους ερχόμαστε κοντά στα χρόνια της εφηβείας, στην πραγματικότητα μας χωρίζουν πολλά ουσιαστικά πράγματα, κατά τα χρόνια της ενηλικίωσης, (σκέψεις, ιδέες, βιώματα, κοσμοθεωρία) τα οποία αργά αλλά σταθερά μας απομακρύνουν.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οι εφηβικοί φίλοι, είτε εξακολουθούν να είναι στη ζωή μας, είτε όχι, κρατούν πάντα μέσα στην καρδιά τους τα μυστικά και τα όνειρα μίας ανέμελης και γεμάτης πάθος εποχής και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θα έχουν πάντοτε μία θέση, αν όχι στην καθημερινότητά μας, τουλάχιστον στα όνειρά μας! Ακόμα κι αν δεν είναι πια κοντά μας, ακόμα κι αν δεν είμαστε πια κοντά τους….

Η ζωή είναι ωραία…

Σήμερα, έλαβα, το πρώτο μου μήνυμα. Κι ήταν υπέροχο. Με έκανε να συγκινηθώ, να σκεφτώ ότι, όντως, η ζωή είναι ωραία…όταν αγαπάς! Η Κρυσταλλία Παπαδημητρίου μου έστειλε αυτό το υπέροχο κείμενο, το οποίο δημοσιεύω στη νέα μου στήλη με τίτλο “Μοιραστείτε μαζί μας τις εμπειρίες σας”. Αξίζει να το διαβάσετε. Πιστεύω ότι και εσείς διαβάζοντάς το, θα νιώσετε κάπου μέσα στην ψυχή ότι η ζωή είναι ωραία, τελικά….

Η έφηβη ματιά σου

Αφιερώνω το παρακάτω ποίημά μου με τίτλο «Η έφηβη ματιά σου» στα παιδιά του σήμερα που ζούνε σε έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά….

Είναι η έφηβη ματιά σου ταραγμένη
Σε έναν κόσμο που αλλάζει είσαι τρομαγμένη
Ψάχνεις το όνειρο να βρεις και να το ζήσεις
Μα όλα όσα πίστεψες σε μια στιγμή γκρεμίσαν

Τα χείλη σου διψάνε για αγάπη
Τον έρωτα να ζήσεις και τον πόθο
Με μηχανή μεγάλου κυβισμού θέλεις να φύγεις
Για να ξεφύγεις από όσους σε πονάνε

Μου λες πως έχασες την πίστη
Σε έναν κόσμο που ματώνει την αλήθεια
Με τα εφηβικά σου μάτια με κοιτάζεις
Και χάνεσαι στο πλήθος που περνάει

Άκουσε με…

Άνοιξε τα χέρια σου στο χρόνο
Τα μάτια κλείσε και το όνειρό σου ζήσε
Ζήσε το σήμερα, ζήσε τη στιγμή σου
Μην ξεχνάς πως για μια έφηβη η ζωή τώρα αρχίζει

Τα χείλη σου διψάνε για αγάπη
Τον έρωτα να ζήσεις και τον πόθο
Με μηχανή μεγάλου κυβισμού θέλεις να φύγεις
Για να ξεφύγεις από όσους σε πονάνε

Άκουσε με…

Άνοιξε τα χέρια σου στο χρόνο
Τα μάτια κλείσε και το όνειρό σου ζήσε
Ζήσε το σήμερα, ζήσε τη στιγμή σου
Μην ξεχνάς πως για μια έφηβη η ζωή τώρα αρχίζει

Το χατίρι μην τους κάνεις!
Αξίζει να πιστέψεις στις δικές σου τις δυνάμεις
Και να ζήσεις τη ζωή που σου ανήκει
Ένα αύριο πιο όμορφο εσύ πρέπει να χτίσεις!!!

Το χατίρι μην τους κάνεις!
Εσύ πρέπει να ζήσεις!

Η τέταρτη διαδικτυακή ιστορία αναζητά τη λύση της….

Η τέταρτη ιστορία μας που δημοσιεύεται, απόψε, στο πεδίο ebook, με τίτλο «Η ΕΚΔΡΟΜΗ» αναζητά τη λύση της…
Μία παρέα παιδιών ξεκινά το ταξίδι της στην Ιθάκη…
Μεταξύ των μελών της συγκεκριμένης παρέας πολλές εξελίξεις λαμβάνουν χώρα και ένα άγριο έγκλημα διαπράττεται…
Διαβάστε την ιστορία και δώστε, εσείς φίλοι αναγνώστες, τη λύση του μυστηρίου….