Ένα ποτάμι συναισθημάτων

«Έχω ένα μυστικό. Έχω κάτι κρυφό.
Μέσα μου ζει ένα ποτάμι”.
Από τη μια όχθη μέχρι την άλλη ζει η καρδιά.
Όμως τι γίνεται αν το ποτάμι φουσκώσει και πλημμυρίσει τα πάντα;
Ο Γιάννης δεν επιτρέπει σε κανέναν να δει το ποτάμι του. Όχι όπως ο μπαμπάς του, όταν έφυγε ο παππούς για το “μεγάλο του ταξίδι”. Ούτε σαν τη μαμά του όποτε κλαίει από χαρά. Μέσα του βρέχει καμιά φορά. Όμως ποτέ δεν ξεχειλίζει το δικό του ποτάμι. Ώσπου μια μέρα…»

ΕΝΑ ΠΟΤΑΜΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ, είναι το βιβλίο για παιδιά της αγαπημένης συγγραφέα Μαρίας Ρουσάκη, σε εικονογράφησηση της Σοφίας Γαλή, που πραγματεύεται ένα πολύ σοβαρό θέμα, την ανάγκη των παιδιών να εκφράζουν τη χαρά και τη λύπη τους δίχως ντροπή και ενοχές. Η συγγραφέας, μέσα από το βιβλίο της, «δείχνει έναν δρόμο» ώστε τα παιδιά μας να εκφράζουν τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν τις καρδιές τους, σαν ένα ποτάμι που κυλάει….

Η παρουσίαση και η συνέντευξη με τη συγγραφέα στο postmodern.gr και στη στήλη μου “Έγκλημα και Media” εδώ http://www.postmodern.gr/ena-potami-mesa-moy-ena-vivlio-gia-tin-anagki-ton-paidion-na-ekfrazoyn-ta-synaisthimata-toys/

“Πληθωρική στο συναίσθημα” με χαρακτηρίζουν οι αγαπημένοι μου φίλοι, οπότε δεν θα μπορούσα να μην αγαπήσω ένα βιβλίο για παιδιά που μιλάει τόσο έντονα για το συναίσθημα με την ξεχωριστή, μαγική γραφή, της Μαρίας Ρουσάκη.

Οι στιγμές μας στον Ιανό τον Νοέμβριο του 2018, με τη βιβλιοπαρουσίαση του μυθιστορήματος για ενήλικους της Μαρίας Ρουσάκη “Η Νύχτα της Κασσιανής” https://www.youtube.com/watch?v=nN-fLMOajJM

Συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε ιδέες, στιγμές ζωής και όνειρα, με δημιουργικούς ανθρώπους!!

“Η Νύχτα της Κασσιανής”: το βίντεο της βιβλιοπαρουσίασης

“Η Νύχτα της Κασσιανής” της Μαρίας Ρουσάκη: το βίντεο της βιβλιοπαρουσίασης

“Με πόσες συγγνώμες χάνεται η αγάπη; Με πόσα σ’ αγαπώ κερδίζεται ξανά;”

Μια βραδιά μαγική!! Όλα ήταν παραμυθένια στην κατάμεστη αίθουσα του Ιανού που είχε “πλημμυρίσει” αγάπη. Μια ξεχωριστή βραδιά που την περιμέναμε με γλυκιά ανυπομονησία.

Ευχαριστώ θερμά την Μαρία Ρουσάκη για την τιμητική πρόταση να μιλήσω για το μυθιστόρημά της και της εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, να κατακτά πάντοτε τις συγγραφικές της κορυφές!!

Μυθιστορηματικά λοιπόν θα σας πω απόψε καληνύχτα! Να αγαπάτε δυνατά και να κυνηγάτε τα όνειρά σας με πάθος!

Η βραδιά τελείωσε πολύ γλυκά, με ένα απρόσμενο δωράκι που έλαβα στην παρουσίαση, μια εβδομάδα μάλιστα πριν από τη γιορτή μου. Ομολογώ ότι δεν το περίμενα και συγκινήθηκα πολύ…

Να έχετε ένα όμορφο βράδυ!!

“Το όνειρο που δεν άντεξε να ζήσει”

“Ποιος αντέχει να ζήσει το όνειρο μέχρι το τέλος;” “Ποιος αντέχει να φτάσει στα άκρα και να ξεπεράσει τα προσωπικά του όρια για να κάνει το πιο μεγάλο του όνειρο πραγματικότητα;”, “Ποιος τολμά να κάνει το μεγάλο εκείνο βήμα που θα αλλάξει τη ζωή του για πάντα, αλλά μπορεί τελικά να τον οδηγήσει στην καταστροφή;”. Ερωτήματα που πιστεύω ότι μας έχουν απασχολήσει όλους σε κάποια περίοδο της ζωής μας και ο καθένας από εμάς έκανε την δική του επιλογή “αντιμέτωπος” με το όνειρό του. Ένα όνειρο δυνατό ή ένα όνειρο που αποδείχθηκε ψεύτικο και αδύναμο να αντέξει στο χρόνο….

Το όνειρο παίζει κυρίαρχο ρόλο στο μυθιστόρημα της Μαρίας Ρουσάκη “Μόνο τα μάτια μένουν” και μου έδωσε πολύ όμορφη αφορμή για να ξεδιπλώσω και τους δικούς μου προβληματισμούς. Με την Μαρία μιλήσαμε χθες για την ψυχοσύνθεση του κεντρικού της ήρωα, Περικλή Καλαμάνου, για το ρόλο του ονείρου και της Μοίρας στην πλοκή του έργου, αλλά και για τις “σκοτεινές” αναζητήσεις της ψυχής. Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη εδώ https://aggelikikardara.wordpress.com/interviews/interview_28/

Κρατώντας τη φράση από το μυθιστόρημα “Μόνο τα μάτια μένουν” που άγγιξε την ψυχή μου και με προβλημάτισε, αφιερώνω το σημερινό μου κείμενο σε όλους όσοι δεν άντεξαν να ζήσουν το όνειρό τους, αλλά και σε όσους τόλμησαν το μεγάλο βήμα για να έρθουν πιο κοντά σε όσα ονειρεύονται. Κι εδώ έρχεται ο δικός μου προβληματισμός αν τελικά το όνειρο που δεν αντέχουμε να ζήσουμε είναι ό,τι πραγματικά ποθεί η ψυχή μας να ζήσει ή είναι, πολλές φορές, μια ψευδαίσθηση, μια εσωτερική μας ανάγκη να ξεφύγουμε, προσωρινά, από την πραγματικότητά μας και να βιώσουμε μια άλλη κατάσταση, διαφορετική από τα συνηθισμένα που θα μας συνεπάρει και θα κάνει τη στιγμή μας πιο έντονη.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν πολλά, ορισμένες φορές και βασανιστικά: “Μήπως όταν η καρδιά δεν τολμά, σημαίνει ότι τελικά το όνειρο πληγώνει τις στιγμές μας πιο πολύ από τη χαρά που θα μπορούσε να μας φέρει; Μήπως, σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι καλύτερο να κάνουμε πίσω;”. Από την άλλη πλευρά υπάρχει και η αντίθετη άποψη, σύμφωνα με την οποία, όταν δεν τολμάμε να ζήσουμε το όνειρό μας είμαστε δειλοί κι αδύναμοι να ακολουθήσουμε την καρδιά μας και να ζήσουμε κάτι πιο ακραίο από όσο αντέχουμε.

Με ποια άποψη θα συμφωνήσει ο καθένας από εμάς εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Εξαρτάται και από την ίδια τη στιγμή που βιώνουμε μια κατάσταση. Άλλωστε, όλα είναι στο “παιχνίδι της ζωής” κι αυτή είναι η αξία της, άλλωστε.

Απόψε αισθάνομαι την ανάγκη να κλείσω πιο συναισθηματικά: με την προτροπή σε όλους μας να τολμάμε να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε για να κατακτήσουμε την κορυφή των ονείρων που η δική μας καρδιά αντέχει να ζήσει….

Υ.Γ. Ευχαριστώ την κόρη μου που “ντύνει” πολλά από τα κείμενά μου με έργα της, εμπνευσμένα πολλές φορές από μεγάλους ζωγράφους που αγαπά…

Περιμένω τις δικές σας σκέψεις για το όνειρο στο mail μου: kardaraa@gmail.com