12 Αυγούστου 2013: Απόπειρα ανθρωποκτονίας της νεαρής Ασπασίας από τον πατέρα της

12 Αυγούστου 2013: απόπειρα ανθρωποκτονίας της 17χρονης τότε Ασπασίας από τον πατέρα της στο Άργος. Το κορίτσι σώθηκε ως εκ θαύματος και σήμερα με δύο σφαίρες σφηνωμένες στο κεφάλι παλεύει για την αξιοπρεπή διαβίωσή του, με τη συνεχή φροντίδα της μητέρας της, Σπυριδούλας Φατούρου. Ο πατέρας-δράστης αυτοκτόνησε μετά την τέλεση της αποτρόπαιης πράξης του.

Η κ. Φατούρου όλα αυτά τα χρόνια δίνει έναν πολύ σκληρό αγώνα για την αποκατάσταση της υγείας της μονάκριβης κόρης της, αναδεικνύοντας καίρια ζητήματα που αφορούν τη σκληρή καθημερινότητα των φροντιστών βαρέως πασχόντων και ταυτόχρονα περνάει τα δικά της, δυνατά, μηνύματα για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας και για την ενίσχυση της πρόληψης και προστασίας των θυμάτων βίας.

Στο πλαίσιο των ερευνών για τα βιβλία και της αρθρογραφία μου, η συμβολή της κυρίας Φατούρου για τα παραπάνω θέματα υπήρξε καθοριστική όλα αυτά τα χρόνια, καθώς ανέδειξε σημαντικά σημεία σχετικά με το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας, αλλά και καίρια ζητήματα που αφορούν τη διαβίωση των ατόμων με αναπηρίες και μάλιστα των βαρέως πασχόντων.

Βλ.σχετικά:

https://www.postmodern.gr/o-kathoristikos-rolos-tis-prolipsis-stin-katapolemisi-tis-egklimatikotitas-ypothesi-aspasias/

https://www.postmodern.gr/gia-tis-manoules-ton-pedion-thymaton-egklimatikon-energion/

https://www.postmodern.gr/apodochi-kai-koinonikopoiisi-atomon-me-anapiries-ypothesi-aspasias-mpogri/

https://www.postmodern.gr/i-zoi-ton-frontiston-vareos-paschonton/

https://www.postmodern.gr/as-spasoume-tis-siopes/

To δικό μου μήνυμα, ολοκληρώνοντας την παρούσα ανάρτηση, είναι διττό “δεν ξεχνάμε τα θύματα εγκληματικών ενεργειών που έχουν ανάγκη την κοινωνική στήριξη και μέριμνα για να συνεχίσουν τη ζωή τους” και “σπάμε τις σιωπές”!

Επτά χρόνια μετά, εύχομαι, δύναμη στην Άσπα και στη Σπυριδούλα στον αγώνα ζωής τους!

Η ζωή των φροντιστών βαρέως πασχόντων

Η ζωή των φροντιστών βαρέως πασχόντων: Συνέντευξη με την Σπυριδούλα Φατούρου είναι ο τίτλος του νέου μου άρθρου στο postmodern.gr και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ http://www.postmodern.gr/i-zoi-ton-frontiston-vareos-paschonton/?fbclid=IwAR2gcR69_g998XH9NLDu8ZzyYJK8bk4GNpQSOJ7MDnZ-eIIAzorW-c362y8

Η ζωή των φροντιστών-γονέων ή άλλων κοντινών συγγενών βαρέως πασχόντων είναι εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη. Πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό θέμα που πολλές οικογένειες έχουμε βιώσει με αγαπημένα μας πρόσωπα, επομένως κατανοούμε τη πολυπλοκότητά του και τις ισχυρές επιδράσεις που ασκεί η καθημερινή μέριμνα των βαρέως πασχόντων στη σωματική αλλά και στην ψυχική υγεία των φροντιστών.

Η αγαπημένη μου φίλη, Σπυριδούλα Φατούρου, με την οποία τα τελευταία χρόνια επιχειρούμε να αναδείξουμε καίρια ζητήματα εγκληματολογικού ενδιαφέροντος, βάσει της δικής της τραυματικής εγκληματολογικής εμπειρίας, μας παρουσιάζει τη ζωή των γονέων-φροντιστών βαρέως πασχόντων και θέτει φλέγοντα ερωτήματα που πρέπει να μας προβληματίσουν όλους, ως ενεργά μέλη της κοινωνίας.

Αφιερώνω το σημερινό μου άρθρο στο pm στον δύσκολο αλλά ταυτόχρονα πολύ σπουδαίο αγώνα των φροντιστών γονέων και άλλων κοντινών προσώπων βαρέως πασχόντων που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους και τη ψυχή τους στους ανθρώπους τους, περνώντας μας το πιο δυνατό μήνυμα ότι η αγάπη δεν έχει όρια, έχει μόνο τεράστια δύναμη!!

Επόμενο βήμα μας με την Σπυριδούλα μία ομιλία/ παρουσίαση ενημέρωσης και ευαισθητοποιήσης για το μείζον αυτό ζήτημα, ανοιχτή στο ευρύ κοινό, που ελπίζω να καταφέρουμε να οργανώσουμε.

Η αποδοχή σε ισότιμη βάση: ένα “μάθημα ζωής”

«Το να αποδεχτώ έναν άνθρωπο που πριν ήταν σαν και μένα φυσιολογικός και να τον αποδεχτώ τώρα που είναι διαφορετικός έγκειται στην παιδεία μου και στην ψυχή μου […] Εάν η ίδια έχει αποδεχτεί τον εαυτό της και μπορεί μετά από όλα όσα συνέβησαν να χαμογελά ξανά, δεν έχεις δικαίωμα να μην την αποδεχτείς εσύ. Και ο καθένας που βρίσκεται σε τόσο σοβαρή κατάσταση, εάν αποδεχτεί τον εαυτό του, οφείλουμε όλοι μας να τον αποδεχτούμε», υπογραμμίζει μεταξύ άλλων η μητέρα της Ασπασίας, Σπυριδούλα Φατούρου, στη συνέντευξη που μου παραχώρησε στο pm (http://www.postmodern.gr/apodochi-kai-koinonikopoiisi-atomon-me-anapiries-ypothesi-aspasias-mpogri/?) και ας δώσουν τα λόγια της το έναυσμα για κάνει ο καθένας μας ένα βήμα. Είναι “μάθημα ζωής”.

Ναι, η Ασπασία παλεύει ακόμα και για τα αυτονόητα, αλλά δεν παύει να είναι μια νεαρή γυναίκα, 22 ετών, που έχει ανάγκη τους φίλους της, τις κοινωνικές επαφές, την επικοινωνία με τον έξω κόσμο, ακριβώς όπως όλοι οι νέοι της ηλικίας της και δυστυχώς αυτά τα στοιχεία εμείς, ως κοινωνία, της τα στερούμε: από τον τρόπο που θα την κοιτάξουμε, από τον χρόνο που δεν θα της δώσουμε, από το ενδιαφέρον που αρχικά είναι υπερβολικό και σταδιακά “ξεφτίζει”.

Η Ασπασία παλεύει να φάει, να σταθεί, να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα. Η ζωή της έχει αλλάξει δραματικά μετά την εγκληματική ενέργεια, αλλά η ψυχή της δεν έχει αλλάξει. Είναι ένας νέος άνθρωπος, έχει συναισθήματα και έχει ανάγκη, πέρα από την αγκαλιά της μητέρας της, την αγκαλιά συνομηλίκων, την αποδοχή και την κοινωνικοποίησή της.

Το να φτάσουμε στο σημείο να αποδεχόμαστε, σε ισότιμη βάση, συνανθρώπους μας με αναπηρίες και σοβαρά ζητήματα υγείας θέλει, κατά την άποψή μου, πολλή δουλειά που πρέπει να ξεκινήσει από τα σχολεία μας, από πολύ μικρές ηλικίες. Κάποτε όμως πρέπει να γίνει το σημαντικό βήμα και να κατανοήσουμε ότι η ζωή αλλάζει, οι κοινωνίες αλλάζουν και εμείς δεν μπορούμε να μένουμε στάσιμοι. Πρέπει να διευρύνουμε τους ορίζοντες μας, τη σκέψη μας, να γνωρίσουμε το διαφορετικό και να ανοίξουμε την αγκαλιά μας στον συνάνθρωπό μας, γιατί μόνο μαζί μπορούμε να προχωρήσουμε.

Περιμένω, πάντα, με μεγάλο ενδιαφέρον τα δικά σας μηνύματα, σχόλια, σκέψεις, επισημάνσεις στο postmodern.gr και στο mail μου: kardaraa@gmail.com

Άσπα, δεν σε ξεχνάμε! (12-8-2013)

12-8-2013: Δεν ξεχνάμε την Άσπα μας!! Τον ξανθό άγγελο που δέχτηκε δύο σφαίρες στο κεφάλι, στην πλατεία του Άργους, από τον ίδιο της τον πατέρα και από το 2013 παλεύει, με δύναμη ψυχής, για μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Η Άσπα υπήρξε θύμα της πιο ακραίας εγκληματικής βίας, θα μου επιτρέψετε τον όρο. Ο άνθρωπος που της έδωσε τη ζωή -ο ίδιος της ο πατέρας- θέλησε να της την πάρει πίσω, λίγο πριν από την ενηλικίωσή της στην πιο τρυφερή περίοδο της ζωής της. Ένα πανέμορφο κορίτσι που δεν σταματούσε να χαμογελά και να κάνει όνειρα…Τώρα δίνει αγώνα για να της χαμογελάσει, ξανά, όπως τότε, η ζωή!

Η κοινωνία είναι δίπλα της. Στηρίζουμε την Άσπα μας για μια καλύτερη ζωή, για ένα πιο όμορφο μέλλον -ένα μέλλον που αξίζει κάθε νέος άνθρωπος!! Εκτός όμως από τους πολίτες, δεν πρέπει να ξεχνάνε τα θύματα εγκληματικών ενεργειών οι πολιτικοί, οι οποίοι έχουν χρέος να κάνουν ό,τι καλύτερο γίνεται για την αξιοπρεπή διαβίωση αυτών των ανθρώπων.

Μέρος της αρθρογραφίας μου για την υπόθεση της Ασπασίας, η οποία με έχει εκτενώς απασχολήσει σε ερευνητικό επίπεδο:

Για την Ασπασία (Αύγουστος 2013-Άργος)

Για την Ασπασία: η συνέχεια της εγκληματολογικής ανάλυσης

http://www.postmodern.gr/o-kathoristikos-rolos-tis-prolipsis-stin-katapolemisi-tis-egklimatikotitas-ypothesi-aspasias/

Η διερεύνηση της συγκεκριμένης υπόθεσης ομολογώ ότι, συναισθηματικά, με έχει “λυγίσει”. Τα λόγια δεν φτάνουν για να αποτυπώσουν το συναίσθημα. Νιώθω “μικρή” μπροστά στον τεράστιο καθημερινό αγώνα ενός νέου ανθρώπου για να κερδίσει ξανά τη ζωή και μπροστά στο μεγαλείο της μάνας που στέκεται, συνεχώς, δίπλα στο παιδί της.

Άσπα, Σπυριδούλα, σας αγαπώ απεριόριστα….! Να έχετε δύναμη!!

Η αγάπη θα νικήσει…

Ευχαριστώ τη ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ για την παρουσίαση του βιβλίου μου

Θυμάμαι πολύ έντονα ότι τον Αύγουστο του 2013 “πάγωσα” παρακολουθώντας το έκτακτο δελτίο ειδήσεων για την υπόθεση της Άσπας που πυροβολήθηκε από τον ίδιο της τον πατέρα στην πλατεία του Άργους…θυμάμαι ότι έλεγα συνεχώς “δεν το πιστεύω”, ίσως γιατί θεωρώ ότι η σχέση πατέρα-κόρης είναι πολύ γλυκιά και τρυφερή. Είναι μια σχέση ιερή.

Μετά από το πρώτο σοκ πήρα ένα τετράδιο και άρχισα να γράφω…να γράφω…τις πρώτες μου σκέψεις για το ψυχο-εγκληματικό προφίλ του πατέρα-δράστη. Παραμένει μια υπόθεση που με “πληγώνει” αφάνταστα και δεν μπορεί ακόμα ο νους μου να δεχτεί ότι ένα νέο κορίτσι παλεύει για μια αξιοπρεπή διαβίωση εξαιτίας της άγριας μανίας και της εκδικητικότητας του ίδιου της του πατέρα που την πυροβόλησε δύο φορές κατά πρόσωπο, λέγοντας της πριν τους πυροβολισμούς “σε αγαπώ πολύ”.

Η μέθοδος που χρησιμοποίησε για να υλοποιήσει το εγκληματικό του σχέδιο είναι ακραία και αποκαλύπτει πολλά για την ψυχοσύνθεσή του. Η Άσπα όμως επέζησε, γιατί είναι μαχήτρια και όπως πάντα θα λέω η Πολιτεία της οφείλει μια ζωή σε ένα σπίτι, κοντά στους φίλους της. Είναι μία νέα κοπέλα-θύμα ενδοοικογενειακής βίας και το κράτος πρέπει να μεριμνήσει ώστε τουλάχιστον να έχει μια ευκαιρία να ζήσει στο περιβάλλον ενός σπιτιού, κοντά σε ανθρώπους που αγαπά και την αγαπούν. Η μητέρα της, Σπυριδούλα Φατούρου, είναι δύναμη και πρότυπο μητέρας! Στέκεται δίπλα της άγρυπνος φρουρός της και φροντίζει ώστε να έχει το παιδί όλα όσα χρειάζεται. Με την τεράστια αγάπη που της δίνει, τη φροντίδα και βέβαια την πολύτιμη στήριξη του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού στο κέντρο όπου νοσηλεύεται, η Άσπα παλεύει καθημερινή για να κερδίσει μια καλύτερη ζωή. Θα ήθελα να τονίσω ότι αξίζει να σταθούμε στα μηνύματα που περνάει η Σπυριδούλα και ας δώσει το θάρρος σε γυναίκες αλλά και παιδιά που είναι θύματα κακοποίησης να ζητήσουν βοήθεια και στήριξη έγκαιρα!!!

Η Σπυριδούλα, όπως επεσήμανε στην παρουσίαση του βιβλίου μου, υπάρχουν σημάδια και το έγκλημα σε τέτοιες περιπτώσεις δύναται να προληφθεί «Η Ασπασία δέχτηκε, δυστυχώς, δύο σφαίρες από τον ίδιο της τον πατέρα. Αυτό που θέλω να περάσω σε όλους, είναι ότι τίποτα δεν γίνεται ξαφνικά. Υπάρχουν σημάδια, μικρές λεπτομέρειες, τις οποίες ή δεν αξιολογούμε σωστά ή δεν θέλουμε να τις δούμε. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να παρακολουθούμε και να αφουγκραζόμαστε τα σημάδια. Οτιδήποτε μας κάνει να νιώθουμε άσχημα, πρέπει να αφήσουμε χώρο στο ένστικτό μας να λειτουργήσει. Στη δική μας περίπτωση υπήρχαν σημάδια, τα οποία μάλλον εγώ δεν αξιολόγησα όπως έπρεπε και φτάσαμε στο σημείο που φτάσαμε. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πρέπει όλοι μας να εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας».

Ευχαριστώ θερμά τον Χρίστο Βασιλόπουλο και τη ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ για την παρουσίαση του βιβλίου μου Εγχειρίδιο Εγκληματολογίας για τον Αστυνομικό και Δικαστικό Συντάκτη (εκδόσεις Παπαζήσης), από το οποίο αντλούνται στοιχεία για την υπόθεση και το ψυχο-εγκληματικό προφίλ του πατέρα-δράστη, καθώς και για την εκτενή αναφορά στο blog μου.

Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο της ΜΗΧΑΝΗΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ με τίτλο Ζει με δύο σφαίρες στο κεφάλι. Η συγκλονιστική ιστορία της Ασπασίας που την πυροβόλησε ο πατέρας της για να εκδικηθεί την εν διαστάσει σύζυγό του. Η μάχη της αποκατάστασης εδώ http://www.mixanitouxronou.gr/zi-me-dio-sferes-sto-kefali-i-sigklonistiki-istoria-tis-aspasias-pou-tin-pirovolise-o-pateras-tis-gia-na-ekdikithi-tin-en-diastasi-sizigo-tou-i-machi-tis-apokatastasis/

Εύχομαι, κλείνοντας, να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να διερευνήσω μια τέτοια υπόθεση…..

Παρουσίαση του Εγχειριδίου Εγκληματολογίας: “Ας σπάσουμε τις σιωπές!”

Η εγκληματολογική έρευνα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ανθρώπινο βίωμα και γι’αυτό είναι πολύ σημαντικό ο επιστήμονας να δίνει το λόγο στο θύμα των εγκληματικών ενεργειών, ώστε να εξαγάγει συμπεράσματα που θα βοηθήσουν την έρευνα αλλά και τη χάραξη αντεγκληματικών πολιτικών. Στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου μου, Εγχειρίδιο Εγκληματολογίας για τον Αστυνομικό και Δικαστικό Συντάκτη, που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 9 Μαρτίου στον Ιανό, κάλεσα στο πάνελ και έδωσα το λόγο στην κ. Σπυριδούλα Φατούρου, τη μητέρα της Άσπας που πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τον ίδιο της το πατέρα, την υπόθεση της οποίας αναλύω στο βιβλίο μου. Η κ. Φατούρου μίλησε για το βίωμα της και πέρασε εξαιρετικά σημαντικά μηνύματα σε όλους τους συνανθρώπους μας που εξακολουθούν να ανέχονται τη βία σε κάθε μορφή και έκφανσή της.

Οι εγκληματολόγοι του πάνελ, Καθηγητές κ. Γιάννης Πανούσης και κ. Χρήστος Τσουραμάνης, αξιολόγησαν ως πολύ σημαντική για την εγκληματολογική έρευνα τη μαρτυρία της μητέρας. Ο κ. Πανούσης μάλιστα την χαρακτήρισε “εγκληματολογική υπόδειξη” και εξήγησε πού πρέπει όλοι μας να δίνουμε προσοχή και πώς η βίαιη συμπεριφορά μπορεί να οδηγήσει στο έγκλημα. Μίλησε για το “ένστικτο της υποψίας” και το σημαντικό ρόλο της οικογένειας και ανέλυσε εγκληματολογικά την έννοια των “σημαδιών” που οδηγούν στη διάπραξη του εγκλήματος και αποδεικνύουν ότι είναι λανθασμένες οι διαπιστώσεις που διαβάζουμε συχνά και στα αστυνομικά ρεπορτάζ “πέσαμε από τα σύννεφα! Πολύ καλό παιδί”, “ο τρομοκράτης της διπλανής πόρτας”, “ο βιαστής που δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα” κ.λπ.

Ο τίτλος του σημερινού μου άρθρου φέρει τον τίτλο “Ας σπάσουμε τις σιωπές”, μια χαρακτηριστική φράση που χρησιμοποιήσε ο Καθηγητής και πιστεύω ότι η εγκληματολογικλη ανάλυση του Καθηγητή, σε συνδυασμό με τη μαρτυρία και την κατάθεση της εμπειρίας της κ. Φατούρου, πρέπει να διαβαστεί από όλους και να βοηθήσουμε συνανθρώπους μας που ανέχονται ανάλογες καταστάσεις, γιατί φοβούνται να μιλήσουν και να αντιδράσουν. Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο εδώ http://www.postmodern.gr//as-spasoume-tis-siopes/

Κλείνοντας, ευχαριστώ από καρδιάς της κ. Σπυριδούλα Φατούρου που ταξίδεψε από τη Λάρισα για να με στηρίξει σε μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής μου και προσωπικά δεν θα “ηρεμήσει” η ψυχή μου εάν δεν αναλάβει το παιδί -ως θύμα ακραίας εγκληματικής ενέργειας από τον ίδιο τον πατέρα- επίσημα ένας φορέας ή ιδιώτης ώστε να μπορέσει να ζήσει σε ένα σπίτι και να έχει όλα όσα χρειάζεται ένα παιδί που άδικα παλεύει για τα αυτονόητα ενώ θα έπρεπε τώρα να σπουδάζει εγκληματολογία που τόσο αγαπούσε και να κάνει όνειρα με τους φίλους της.

Να σημειώσω ότι το βίντεο της παρουσίασης με όλες τις ομιλίες μπορείτε να το βρείτε στο τέλος του σημερινού μου άρθρου στο postmodern, όπως και σε προηγούμενη μου ανάρτησή μου στο ιστολόγιο.

Δεσμεύομαι να επανέλθω στο πολύ σοβαρό αυτό ζήτημα που σήμερα αναδεικνύουμε. Περιμένω και τα δικά σας σχόλια και τις σκέψεις σας στο mail μου: kardaraa@gmail.com

“Τέλος καλό, όλα καλά”: μια λυτρωτική φράση

Πόσο λυτρωτική είναι για τους γονείς ή φράση “τέλος καλό, όλα καλά” μετά από μια ασθένεια, ένα χτύπημα, οποιαδήποτε περιπέτεια -μικρή ή μεγάλη- μπορεί να περάσουν τα παιδιά τους. Όλοι οι γονείς αισθανόμαστε μία τεράστια ανακούφιση, σχεδόν λυτρωτική, όταν βλέπουμε το παιδί μας να αναρρώνει και να επανέρχεται στην καθημερινότητά του, με χαρά, γέλιο και ζωηράδα.

Το μυαλό μου, ωστόσο, βρίσκεται σε εκείνους τους γονείς που δεν μπορούν, στο τέλος της ημέρας, να νιώσουν αυτή την ανακούφιση και να πουν “τέλος καλό, όλα καλά”. Στους γονείς που δίνουν καθημερινά μάχες ζωής στα νοσοκομεία. Η καρδιά μου ραγίζει και έχω μια τεράστια ευαισθησία στο θέμα, ενδεχομένως γιατί και οι δικές μου πρώτες αναμνήσεις από τη ζωή ήταν στο νοσοκομείο, καθώς σε μικρή ηλικία νόσησα βαριά και κινδύνεψε η ζωή μου. Έτσι, μπορώ να νιώσω τον πόνο ενός παιδιού που αναγκάζεται να βρίσκεται στο νοσοκομείο και να υποβάλλεται σε επώδυνες εξετάσεις. Μπορώ επίσης να καταλάβω αυτή την ιδιαίτερη ψυχολογία του παιδιού που έρχεται καθημερινά αντιμέτωπο με γιατρούς, νοσοκόμες, ενέσεις και βελόνες, αντί να παίζει με τους φίλους του στην παιδική χαρά.

Ωστόσο, η δική μου εμπειρία μού έχει δείξει ότι γίνοντα θαύματα και με τη δύναμη της επιστήμης και της ψυχής όλα μπορούν να ξεπεραστούν. Αυτό είναι το μήνυμά μου προς όλους τους γονείς που δίνουν αγώνα για τη ζωή του παιδιού τους. Να μην το βάλουν κάτω, να έχουν δύναμη και να πιστεύουν ότι θα έρθουν πιο χαρούμενες μέρες. Κυρίως, να μην ξεχνάνε ότι η αισιοδοξία και η θετική ψυχολογία μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά και το παιδί να γίνει πιο γρήγορα καλά.

Εχθές παρακολούθησα, διαδικτυακά, τη συνέντευξη της μητέρας της Ασπασίας, της νεαρής κοπέλας που πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τον ίδιο της τον πατέρα και δίνει την δική της μάχη σε κέντρο αποκατάστασης. Έχω γράψει στο παρελθόν για το θέμα και έχω μάλιστα προσπαθήσει να απεικονίσω το ψυχο-εγκληματικό προφίλ του πατέρα που έφτασε στο σημείο να πυροβολήσει στο κεφάλι την ίδια του την κόρη, για να εκδικηθεί την πρώην σύζυγό του.

Η μητέρα της Ασπασίας με συγκίνησε με τη συμβουλή που έδωσε προς όλους τους γονείς να μη στεναχωριούνται με τα προβλήματα της καθημερινότητας, τα οποία μπορεί να μας φαίνονται, συχνά, “βουνό”, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς εμπόδια που μπορούν να ξεπεραστούν με την σκληρή μας προσπάθεια. Η γυναίκα αποτύπωσε την πραγματικότητα που βιώνει: “θα προτιμούσα να μην έχω ούτε ρεύμα, ούτε φαγητό, να ζω με ένα κερί, αρκεί το παιδάκι μου να με ξαναέλεγε μαμά”.

Είναι τόσο οδυνηρό, δεν μπορεί να χωρέσει ο νους μου τέτοια αδικία. Να μην μπορεί η μανούλα να ακούσει την πιο όμορφη λέξη στη ζωή ενός γονιού, τη λέξη “μαμά”. Εκεί συνειδητοποιείς την τεράστια αξία των πάρα πολύ απλών στιγμών της καθημερινότητας, όπως μιας αγκαλιάς, μιας βόλτας στη φύση, μιας ηλιόλουστης μέρας.

Οφίλουμε να είμαστε ευγνώμονες για αυτές τις μικρές στιγμές και να προσπαθούμε να μην τις χάσουμε από τη ζωή μας. Να γευόμαστε την κάθε μας στιγμή, να “βουτάμε” σε ό,τι μας δίνει χαρά και να χρησιμοποιούμε τις απογοητεύσεις, τις αποτυχίες, τις λύπες μας, ως αφετηρία για να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα και να βελτιώσουμε ό,τι καταστρέφει την καθημερινότητά μας.

Σαφώς, είμαστε άνθρωποι και, συχνά, ακόμα κι οι μικρές απογοητεύσεις μας καταρρακώνουν ψυχολογικά. Ωστόσο, πιστεύω ότι δεν αξίζει να σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μας με αρνητικά συναισθήματα, όταν έχουμε έστω και έναν καλό λόγο στη ζωή μας για να χαμογελάσουμε κι ένα κίνητρο να προχωρήσουμε.

Η μητέρα της Ασπασίας μας δίνει μάθημα ζωής και αξίζει να ακούσουμε τη συμβουλή της. Αλλά κι εγώ, εάν την έβλεπα, θα της έλεγα, όπως και στους υπόλοιπους γονείς που παλεύουν για τα παιδιά τους, ότι ο αγώνας τους αξίζει και ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουν να ξανανιώσουν αυτό το λυτρωτικό συναίσθημα στο τέλος της μέρας….