Το κλειδί

Ποιητικά σκέφτηκα να μιλήσουμε στο postmodern λίγες ώρες πριν την Ανάσταση και ανάταση των ψυχών μας.

Ευάλωτοι άνθρωποι, αδύναμες ψυχές, επικίνδυνα μονοπάτια, αδιέξοδα και ένα “κλειδί” για να ξεκλειδώσει συναισθήματα, βαθιά κρυμμένα στο μυαλό και κυρίως την καρδιά…

Αφιερωμένο το νέο μου κείμενο, περισσότερο σκέψεις σε έμμετρο λόγο, σε όλους όσοι ζουν ή κάποτε έζησαν στα όρια, στο περιθώριο και σε επικίνδυνες “στροφές”.

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που δεν τόλμησαν να ζήσουν το όνειρό τους και άφησαν στα μέσα της διαδρομής ένα “κλειδί”…το “κλειδί” που ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή τους, το κεφάλαιο που θέλουν πραγματικά να ζήσουν…

Το “κλειδί” είναι ο τίτλος και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ http://postmodern.gr/to-klidi

Περιμένω τις σκέψεις σας στο postmodern.gr και το mail μου: kardaraa@gmail.com

Να περάσετε όμορφα, όπου κι αν βρίσκεστε! Ελπίζω να βρούμε όλοι μας αυτές τις μέρες λίγο χρόνο για να κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά σε όσους αγάπάμε και αξίζει να είναι στη ζωή σας!!

Το ποίημα της Άννυς για τη γιορτή της μητέρας

Πόσα διαμάντια, άραγε, πόσα ρουμπίνια και πόσα χρυσάφια, μπορούν να αντικαταστήσουν το πιο μεγάλο δώρο που έλαβα σήμερα από τα παιδιά μου; Το πιο τρυφερό φιλί, την πιο μεγάλη αγκαλιά και το ποίημα της κόρης μου, Άνννυς, η οποία φοιτά στην πρώτη τάξη του Δημοτικού, αλλά από πολύ μικρή έχει μάθει να ονειρεύεται με στίχους…

Με τεράστια συγκίνηση, σας παρουσιάζω το ποίημα της Άννυς, ακριβώς όπως το έγραψε, χωρίς να προσπαθήσω να το αλλάξω, γιατί όταν μιλάει και εκφράζεται η παιδική ψυχή, εμείς οι μεγάλοι απλώς σιωπούμε….

Αγάπη μου, τριανταφυλλάκι μου, σε ευχαριστώ……τώρα δεν μπορείς να το καταλάβεις, αλλά με έχεις κάνει την πιο ευτυχισμένη μανούλα σε ολόκληρη τη γη!!!! Να έχεις υγεία και να μην πάψεις ποτέ να νιώθεις και να ζεις όσα η καρδούλα σου κρύβει μέσα της…

Τη μαμά την αγαπώ σαν αγγελούδι
και σαν καρδιά που φωτίζει την ψυχή μας.
Και οι παπαρούνες χορεύουν σαν πεταλούδες για τη γιορτή της μανούλας
και σαν γοργόνες που κολυμπούν μες στο βυθό.

Η αγκαλιά της μανούλας γίνεται καρδιά της ψυχής
κι όλη η αγάπη έρχεται από τη μαμά, μαμά, μαμά,
τα χρυσά αστέρια πετούν σαν μαργαριταρένια δώρα της αγάπης μου
και όχι μόνο αυτό…η αγάπη της μαμάς φωτίζει την Αννούλα και τον Φωτίκο και τον μπαμπά και τη γιαγιά και τον παππού

Και σαν φωτιά που καίει την καρδιά της ψυχής
έρχεται η μαμά και μας χαμογελά
μέχρι που το φως και το φεγγάρι
γίνονται αγάπη.

Άννυ

Μάνα μου, είσαι η δύναμή μου

Η γιορτή της μητέρας με συγκινεί. Αισθάνομαι την ανάγκη, αλλά και το ηθικό χρέος, να γράφω δυο λόγια για τη μητέρα. Για την δική μου τη μανούλα και όλες τις μανούλες που αγαπάνε με αυτόν τον μοναδικό και μαγικό τρόπο τα παιδιά τους. Έναν τρόπο, σχεδόν παραμυθένιο, που κάνει τα αδύνατα να μοιάζουν δυνατά, τα δύσκολα εύκολα και τα όνειρα πραγματικότητες….

Κατ’ αρχάς, θέλω να ευχηθώ στη δική μου μανούλα που είναι ο “τέλειος άνθρωπός μου”!! Είμαι πολύ υπερήφανη για την υπέροχη και πολυτάλαντη μανούλα μου που συνεχίζει να είναι ο πυρήνας της οικογένειάς μας, να μας φροντίζει και να μας δίνει την ψυχή της σε καθημερινή βάση. Την….”υπερλατρεύω”…μέχρι την άκρη του κόσμου! Της έχω πει χιλιάδες λόγια, της έχω γράψει αμέτρητες κάρτες και ποιήματα. Πέρα από τα λόγια, όμως, συνειδητοποιώ ότι τελικά την μάνα την “κουβαλάς” πάντα μέσα σου, είσαι κομμάτι της και είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής σου.

“Το πιο σπουδαίο δώρο που μου έκανες, μανούλα μου, είναι που με έμαθες να μην τα παρατάω και να μη συμβιβάζομαι με λιγότερα από όσα αξίζω και από όσα ποθεί η καρδιά μου. Με έμαθες να παλεύω και να διεκδικώ με πάθος όλα όσα ονειρεύτηκα, όλα όσα πίστεψα και όλα όσα αγάπησα…Είναι απίστευτο πόσο μεγάλο δώρο ζωής μου έχεις κάνει! Κι ελπίζω να καταφέρω και εγώ να μεταδώσω στα δικά μου παιδιά αυτό το πάθος. Εύχομαι ο Θεός να σε έχει πάντα καλά, γιατί σε χρειαζόμαστε…”

Είναι βέβαιο ότι τα τελευταία επτά χρόνια η μέρα της μητέρας έχει αποκτήσει ένα ακόμα χρώμα για μένα, καθώς δεν είμαι μόνο κόρη, αλλά και μητέρα που γιορτάζει. Είναι το πιο σπουδαίο δώρο που μπορεί να κάνει η ζωή σε έναν άνθρωπο και γι’ αυτό θέλω να κρατώ καλά φυλαγμένες στο μυαλό και την καρδιά αυτές τις στιγμές που ακούω “μαμά μου, χρόνια πολλά!” από τα πιο γλυκά χείλη, από τα παιδάκια μου…Δυο λέξεις τρυφερές, μια μεγάλη αγκαλιά και μια ζωγραφιά, είναι για την κάθε μανούλα το μεγαλύτερο δώρο και αυτό δείχνει την τεράστια και αστείρευτη δύναμη της μητρικής αγάπης.

Ωστόσο, η γιορτή της μητέρας με συγκινεί και για κάποιους ακόμα λόγους. Μου φέρνει στο μυαλό μάνες-ηρωίδες που έχουν αψηφήσει ακόμα και τη ζωή τους για την αγάπη για τα παιδιά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η γυναίκα που κάηκε έχοντας τα παιδιά της μέσα στην αγκαλιά της στις μεγάλες φωτιές της Πελοποννήσου τον Αύγουστο του 2007, για την οποία μάλιστα έχω γράψει ένα ποίημα στο παρελθόν. Μια μάνα που σαν άλλη Παναγιά άπλωσε τα χέρια της σαν φτερούγες για να προστατέψει τα αγγελούδια της από τις άγριες φλόγες.

Η γιορτή της μητέρας μου θυμίζει, επίσης, “μαμάδες” που έχουμε χάσει από την καθημερινότητά μας, αλλά έχουμε πάντα μέσα στην καρδιά μας. Τέτοια μέρα νοσταλγώ έντονα τη γιαγιά μου που σαν άγγελος συνεχίζει να δίνει φως στα όνειρά μου και που μου λείπει πάρα πολύ..Επομένως, νιώθω ότι η σημερινή μέρα “κρύβει” μέσα της πολύ μεγαλύτερη συγκίνηση και ευαισθησία από ότι μπορούμε να φανταστούμε..

Καθώς έγραφα το σημερινό κείμενο μου ήρθε στο νου ο φίλος μου που έχασε πρόσφατα την υπέροχη μητέρα του, έναν αξιοθαύμαστο άνθρωπο, και πόσο αυτή η έλλειψη τον πονάει. Γι’ αυτό, αποφάσισα να γράψω λίγα λόγια σε στίχους για τη μητέρα του φίλου μου κι ελπίζω να πούνε κάτι στην καρδιά του και να νιώσει λίγο καλύτερα.

Θα κλείσω με μια μόνο φράση ότι “η μητέρα μας είναι πάντα η δύναμή μας”.

Μανούλα μου, όπου κι αν πας
όσα ταξίδια κι αν στη μνήμη σου κρατάς
μη φεύγεις μακριά, πάντα σε μένα να γυρνάς
ο δρόμος πίσω ζωγραφιά, μια γέφυρα που έφτιαξα για σένα

Με ένα πινέλο στο χρώμα που αγαπάς
ζωγράφισα εσένα να γελάς και δίπλα εμένα
και ενώ ένα δάκρυ έβαλα στην άκρη
ένας αγέρας το πήρε μακριά, σαν θεία χάρη

Μάνα μου, να μη ξεχνάς, από το παράθυρο να μπαίνεις
κάθε βράδυ, να θυμάσαι πως τ’ αφήνω ανοιχτό
σαν ηλιαχτίδα να σε δω, χαράματα να βγαίνεις
και εκεί που βιάζεται η ψυχή σου να πηγαίνεις

Με το βλέμμα εγώ σε ακολουθώ την ώρα που ανεβαινεις
και το χέρι ακόμα σου κρατώ για να διαβαίνεις
μέσα σε σύννεφο ονειρικό θέλω να ταξιδεύεις
και με ένα χάδι τρυφερό να με γυρεύεις

Μανούλα μου, σε ευχαριστώ που είσαι ο άγγελός μου
σε ευχαριστώ που με έμαθες να ζω τ’ όνειρό μου
κι εκείνη τη φορά που έπεσα και γέμισα με αίμα
μ’ έμαθες τον πόνο μου να ξεγελώ με ένα βλέμμα

Μανούλα μου, εσύ αφηφάς ζωή και θάνατο για μένα
μα εγώ νιώθω πως τίποτα δεν έδωσα σε σένα
μονάχα στο τριαντάφυλλο που στην αυλή μου ανθίζει
το όνομά σου έδωσα, η πλάση στην αγκαλιά της γλυκά να σε κρατήσει

Μάνα μου, είσαι η δύναμή μου!

Κάπου στη δεκαετία του 80….

Δεκαετία του 80. Σε ηλικία 2 ετών βρίσκομαι στην Αγγλία, για 13 μήνες. Οι γονείς μου ολοκληρώνουν έναν κύκλο σπουδών. Η λατρεμένη μου γιαγιά,για την οποία έχω γράψει και στη σελίδα, μου στέλνει αμέτρητα γράμματα. Βλέπετε, τότε, η τεχνολογία δεν είχε γνωρίσει την σημερινή της εξέλιξη, με αποτέλεσμα τα γράμματα να είναι ένας πολύ ουσιαστικός τρόπος επικοινωνίας των ανθρώπινων ψυχών.

Ανοίγω το “ντουλάπι του χρόνου” και ανακαλύπτω ξαφνικά τα πολύτιμα γράμματα της γιαγιάς που έψαχνα καιρό, απεγνωσμένη γιατί έτρεμα και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να τα έχω χάσει. Τα διαβάζω ξανά και ξανά και η συγκίνησή μου είναι μεγάλη. Τώρα, με την εμπειρία ζωής που έχω αποκομίσει, συνειδητοποιώ ότι οι “θησαυροί” βρίσκονται δίπλα μας, μέσα στην καρδιά μας και η αξία τους είναι ανεκτίμητη. Είναι κρίμα να αφήνουμε τόσο χρόνο να περάσει για να νιώσουμε την αληθινή αξία των ουσιαστικών πραγμάτων στη ζωή μας και των πιο δυνατών μας σχέσεων…

Να, ένα από τα ποιήματα που μου έγραψε η γιαγιούλα μου και που αποτυπώνει με μεγάλη γλαφυρότητα τα δυνατά συναισθήματα νοσταλγίας της γιαγιάς στην εγγονή, αλλά και τις ομορφιές της Ελλαδίτσας μας…..

“Ελίνα μου, Ελίνα μου,
μικρή μου, Αγγελίνα μου,
θέλω δυο λόγια να σου πω
θέλω να ξέρεις σ’ αγαπώ

Τώρα που θα ανταμώσουμε,
που θα γυρίσεις πάλι,
στο μικρό μας το σπιτάκι
στης γιαγιάς σου, την αγκάλη

Τώρα θα δεις κορίτσι μου
πόσο σε αγαπάω
και στο προσκεφαλάκι σου,
δίπλα θα ξενυχτάω

Θα σου διαβάζω σαν ξυπνάς ωραία παραμύθια
θα παίζουμε, θα τραγουδώ ωραία τραγουδάκια
που τ’ ακούνε σαν ξυπνούν
του κόσμου τα παιδάκια

Και το παιδάκι το μικρό
όπου το λεν Ελίνα
θέλω να θυμηθεί ξανά
πώς παίζουν στην Αθήνα

Δεν έχει βέβαια πολλές
και αρετές μεγάλες
ετούτη η Ελλαδίτσα μας
πως έχουν χώρες άλλες

Έχει όμως έναν ουρανό
που δεν μπορεί να κλαίει
κι ανοίγει αμέσως και γελά
κι ο ήλιος πάντα καίει

Λάμπει και λάμπει όλη η γη
και τρέχουν τα παιδάκια
στα πάρκα αυτά, που έχουμε
στις κούνιες, στις τραμπάλες

Γελούν και χαίρονται πολύ
κι αρχίζουν τις τρεχάλες
κι όταν πια θα κουραστουν
ξαπλώνουν στα παγκάκια

Αυτή είναι η Αθήνα μας
μικρό μου κοριτσάκι
αυτή είναι η Ελλάδα μας
μικρή, φτωχή κι ωραία

Την αγαπούμε όμως πολύ
γιατί είναι δικιά μας
γιατί είναι η πατρίδα μας
γιατί είναι η χαρά μας

Κι όπου αλλού κι αν πάνε
κι όσα καλά κι αν δούμε
την Ελλαδίτσα μας ξανά
με νοσταλγία ζητούμε”

Σε ευχαριστώ πολύ γιαγιάκα μου, για την αλήθειά σου και για τις πολύτιμες στιγμές που μου χάρισες…..

Δώσε μου ζωή

Περασμένες 2 και οι σκέψεις μου με ταξιδεύουν….αισθάνομαι πολύ έντονα την ανάγκη να αφήσω την ψυχή μου να μιλήσει…με στίχους, απόψε. Μόνο ο στίχος μπορεί να αποτυπώσει αυτό που απόψε αισθάνομαι. Θα σας εξηγήσω όσα μπορώ να εξηγήσω.

Είναι αλήθεια ότι ο καθένας από εμάς πορεύεται κουβαλώντας μέσα στην καρδιά του την δική του ιστορία ζωής. Πόσες φορές, άραγε, έχουμε συγκινηθεί με την ιστορία ζωής ενός συνανθρώπου μας κι έχουμε φτάσει στο σημείο να αναθεωρήσουμε τον τρόπο σκέψης μας, ακόμα και να δούμε τον κόσμο γύρω μας με άλλα μάτια.

Για μένα το 2014 ξεκίνησε με εξομολογήσεις ψυχής από συνανθρώπους μου που ήρθαν έτσι ξαφνικά, σαν ένα μήνυμα ότι οφείλω με την πένα μου (μέσα στην ψυχή μου πάντα με την πένα θα γράφω) να γράψω για ανθρώπινες ιστορίες, βαθιές κι αληθινές, και κυρίως να περάσω ένα μήνυμα ανθρωπιάς αλλά και αισιοδοξίας, τελικά.

Χθες άκουσα μια ιστορία που με συγκλόνισε και η οποία αποτέλεσε πήγη έμπνευσης για εμένα. Το παρακάτω ποίημα, το οποίο έγραψα έχοντας στο μυαλό μου την συγκεκριμένη ιστορία ζωής, το τιτλοφορώ Δώσε μου ζωή και το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που παλεύουν για να αγαπήσουν τον εαυτό τους….

Ποια είναι, άραγε, η αλήθεια που φοβάμαι να αντικρίσω
και τρέμω στων ανθρώπων τον κόσμο πάλι να γυρίσω
ποιος θα μου πει γιατί όταν χάνομαι στα σκοτεινα δρομάκια, σε εκείνα που δεν έχουν γυρισμό
τότε μονάχα νιώθω πως έχει η ζωή μου έναν σκοπό

Γιατί να μην μπορώ να ζήσω όπως οι άνθρωποι οι λογικοί
εκείνοι που χτίζουν τη ζωή τους με τα πρέπει και τα μη
τι ψάχνω, Θέε μου, μέσα στο απέραντο σκοτάδι
γιατί φοβάμαι τόσο την αγκαλιά σου και το χάδι

Με κάθε μου ανάσα πληγώνω όσους αγαπάω πιο πολύ
μα κανένας δεν με νοιάζει όσο εσύ
γιατί πίσω από το είδωλό μου που μισώ
κρύβεται ένα πρόσωπο που μέσα μου θα ήθελα να αγαπώ

Δεν φτάνουνε όμως τα λόγια που μου λες
γιατί εγώ δεν είμαι αυτό που εσύ θες
δεν είμαι το αστέρι που φωτίζει τα όνειρά σου
είμαι απλώς ένα κομμάτι από την άδεια την καρδιά σου

Ποτέ δεν θα γίνω όλα όσα ονειρεύτηκες εσύ για μένα
μα ίσως κάποτε γίνω όλα όσα ονειρεύτηκα εγώ για μένα
αρκεί να αντέξεις όταν θα βλέπεις το κορμί μου να ματώνει από τον πόνο
αρκεί να μη λυγίσεις όταν θα βλέπεις την ψυχή μου να σβήνει από τον τρόμο

Σε παρακαλώ μη μου λες το “σ’αγαπώ”
δεν έχω δύναμη ακόμα να τ’ ακούσω
δώσε μου μονάχα ένα χέρι να πιαστώ
μα μη μου θυμώσεις, αν σε λίγο πάλι σε αφήσω

Αν είχα το κουράγιο να πιστέψω
τη ζωή θα ήθελα να ξεκινήσω από το μηδέν
να γεννηθώ, θα διάλεγα, σε μέρα γιορτινή
για να είναι η μοίρα μου πιο φωτεινή

Αν πίστευα σε μένα πιο πολύ
σε θάλασσα θα “θελα να είχα γεννηθεί
να μη φοβάμαι να βουτήξω στο βυθό
και να φωνάξω σε όλους ότι ζω

Απόψε θέλω με πάρεις αγκαλιά
να δεις τι κρύβω μέσα στην καρδιά
να μάθεις ποιος είμαι εγώ αληθινά, πίσω από δάκρυα κι ενοχές
για πρώτη σου φορά να με πιστέψεις και να με αντέξεις….

Το ποίημα της Άννυς: “Αληθινή καρδιά”

Η Άννυ μου, το κοριτσάκι μου, έφτιαξε ένα ποιηματάκι για τη βάπτιση του αδελφούλη της και τα δικά της πέμπτα γενέθλια που θα γιορτάσει με τους φίλους της σε λίγες ημέρες. Με μεγάλη συγκίνηση σας το παρουσιάζω και όπως μου ζήτησε η ίδια, θέλει να γίνει και “CD”!! Σημειώνω ότι ακόμα και ο τίτλος “Αληθινή καρδιά” είναι δικός της….
Αχ!! Κοριτσάκι μου, εύχομαι όλα τα όνειρά σου να γίνουν πραγματικότητα και πάντα να κοιτάζεις ψηλά, στον ουράνιο τόξο και στον κόσμο τον μαγικό….

Αληθινή καρδιά

Ζωάκια, καρδούλες
λουλούδια, πεταλούδες
μικρά αγγελούδια, τουρτίτσες πολλές
αυτή είναι η ζωή μας, όλο χαρές

Σου αρέσουν τα φιλάκια
σαν ζαχαρωτό είναι τα χειλάκια
μία νεράιδα αγγίζει την καρδιά σου
και κάνει αληθινά όλα τα όνειρά σου

Μπαμπάδες, μαμάδες, αδελφάκια
παππούδες, γιαγιάδες, νονοί και νονές
φίλοι πολλοί και μεγάλες αγκαλιές

Μία μπαλαρίνα χορό ξεκινά
κι όλα ξαφνικά γίνονται μαγικά
σαν ένα παραμύθι, αγγελούδι περνά
στην καρδιά μου χιόνια λαμπερά και γίνονται όλα αληθινά

Σαν πεταλούδα πετάω στον ουρανό
σε ένα ουράνιο τόξο φτάνω στον κόσμο το μαγικό
χρυσός ήλιος βγαίνει στον ουρανό
και εγώ σου λέω πόσο σε αγαπώ!!

Αυτό το τραγούδι παιδιά
ας γίνει ουράνιο τόξο και άστρο μαγικό
μαζί σας παιδιά θα φτάσουμε πολύ ψηλά
και όλα τα όνειρά μας θα γίνουν αληθινά

Μία προσευχή για τα παιδιά (το ποίημα)

Μία μεγάλη αγκαλιά και μία δυνατή προσευχή κάνω για όλα του κόσμου τα παιδιά
Να είναι γερά και να χαμογελάνε πλατιά
Γιατί η ζωή ανήκει στα παιδιά
Και τα παιδιά είναι του κόσμου η χαρά

Μία μεγάλη αγκαλιά και μία δυνατή προσευχή κάνω και για σένα
Ξέρω ότι όλα σύντομα θα γίνουν όπως πριν
Ένα χαμόγελο θα λάμψει ξανά στο πρόσωπό σου
Ένας ήλιος θα φωτίσει τη ζωή σου και όλα τα άσχημα θα σβήσουν μεμιάς

Ένας αγώνας σκληρός και άδικος είναι η ζωή μας
Όμως με δύναμη και πίστη όλα θα ξεπεραστούν και θα γίνουν όμορφα ξανά
Μην φοβάσαι, μην νιώθεις μόνη, είμαστε όλοι μαζί, μια δυνατή γροθιά
Και θα διώξουμε μακριά κάθε κακό και ό,τι σε πονά…

Χαμογέλασε, γλυκιά μου, μην φοβάσαι
Ο Θεούλης προσέχει όλα του κόσμου τα παιδιά
Σύντομα θα τα κάνει καλά για να γελάσουμε και να παίξουμε τρελά
Όπως παλιά, σε έναν κήπο φορτωμένο με λουλούδια και πουλιά

Μία μεγάλη αγκαλιά και μία δυνατή προσευχή κάνω για όλα του κόσμου τα παιδιά
Να είναι γερά και να χαμογελάνε πλατιά
Γιατί η ζωή ανήκει στα παιδιά
Και τα παιδιά είναι του κόσμου η χαρά